| | ~The Saga Of Rebirth~ FIN. |  |
|
+5AsakurA NeW uw ReshaValentine Rui Rai 9 posters |
|
| เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
|---|
Rai
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 85
อายุ : 30
สังกัด : E.S.
อาชีพ : Fiction Burner
ความสนใจ : Moe
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
|  เนเธฃเธทเนเธญเธ: ~The Saga Of Rebirth~ FIN.  Tue Mar 27, 2007 9:49 pm | |
| Mission 35 Avenge
“หึๆ....” แม้ใบหน้าของแบล็คโรสจะถูกปิดด้วยหน้ากากอยู่ แต่ไรก็รู้สึกได้ว่าภายในนั้นเต็มไปด้วยความชิงชัง และความต้องการฆ่าเขา “อยากรู้มั้ยล่ะ ไร ว่าชั้นเป็นใคร…”
ไรที่กำลังพุ่งกระโจนเข้าหาแบล็คโรสอยู่ถูกเล็งด้วยปืนหลายสิบกระบอก เพียงแต่แบล็คโรสกลับสั่งการให้ทหารทั้งหมดเรียบอาวุธ และยืนอยู่นิ่งๆ ก่อนจะหันมาที่ไรอีกครั้ง
ซู่มมมม ! แสงสีฟ้าอ่อนทอสว่างออกมาจากร่างของแบล็คโรส
“! ! !” ไรลอดผ่านแสงนั้นเข้าไป “อ๊ากกกก ! ! ! ! !”
จู่ๆไรก็กระเด็นออกไปโดยอัตโนมัติ เขาร่วงหล่นลงไปยังชั้นล่าง ควันสีดำจางๆลอยคลุ้งออกมารอบกายของเขา
“ฮ....ฮิลเบิร์ต...เหรอ” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด
ซู่ววว..... ร่างกายของไรมีฝุ่นทรายไหลออกมา ไม่ใช่ทรายจากทะเลทรายข้างนอกที่ติดเข้ามา นั่นคือทรายที่เคยเป็นร่างเนื้อของเขา เด็กหนุ่มนอนขลุกอยู่กับพื้นตัวสั่นเหมือนกำลังโดนยาพิษขนานแรง
“ฮ่าๆๆๆๆ จุดอ่อนของแก ชั้นรู้ดีกว่าใครๆน่าไร! ! !” แบล็คโรสหัวเราะดังลั่นห้อง “ถ้าเป็นแกที่เป็นพลัสล่ะก็ ยังไงก็คงถูกอานุภาพฮิลเบิร์ตไม่ได้สินะ ฮ่าๆๆๆ”
สายตาอันรวยรินของไรกรอกมองไปยังแบล็คโรส
“แก...รู้ได้ยังไง....” เขากล่าวเบาๆ
“แน่นอน ชั้นต้องรู้สิ... เพราะคนที่เป็นต้นแบบของแกตอนที่แกถูกสร้างขึ้นมาน่ะคือ....” แบล็คโรสเว้นพูดไปช่วงหนึ่ง ทั้งห้องโถงเงียบสงัด ทุกๆคนในนั้นรอฟังคำต่อไปอย่างตั้งใจ
“ชั้นเอง.....”
“ว...ว่าไงนะ...” หน้าอกของไรจุกเสียดดั่งถูกหอกแทง
“หึๆ.... ไม่ใช่แค่นั้นนะ..... คนที่เป็นต้นแบบของแกน่ะ” แบล็คโรสหัวเราะเฝื่อนๆ เขาปล่อยนานากะลงนอนกับพื้น และเดินไปเดินมาอยู่ชั้นบน “ก็คือชั้นเหมือนกัน....”
แบล็คโรสถอดหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าออก ไรแทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง เบื้องหน้าของเขาคือชายที่มีหน้าตาเหมือนเขาราวกับส่องกระจก ไม่ว่าทรงผม สีตา สีผมล้วนเหมือนเขาทั้งนั้น เพียงแต่เขาดูมีอายุมากกว่าไรอยู่ไม่น้อย
“ป....เป็นไปไม่ได้....” ไรอึกอัก “แกเป็นใคร....?”
“เป็นคำถามที่ดี…” ไรอีกคนหรือแบล็คโรสยิ้มแสยะ “ชั้นชื่อ คาซุกิ....คาซุกิ มิสึโคชิ”
“คาซุ....กิ แกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร...” ไรค่อยๆพยุงร่างของตนเองขึ้นจากพื้น ร่างกายของเขาไม่แปรสภาพเป็นทรายไปมากกว่านี้แล้ว
“เพื่อแก้แค้น....”
“อะไรนะ...”
“ข้าบอกว่าเพื่อแก้แค้นไงเล่า ไอ้โง่เอ๊ย! ! !” เสียงของคาซุกิถูกเจือไปด้วยความโกรธเกลียดอยู่มากล้น “ทุกๆสิ่งมันเป็นเพราะแก....ไร... ถ้าชั้นไม่คิดจะสร้างแกขึ้นมาล่ะก็.....”
========================
-15 ปีก่อน ในศูนย์วิจัยอาวุธชีวภาพ-
คาซุกินั่งจุกอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มานานราว 2 วันกว่าๆแล้ว เขาไม่ได้นอน หรือพักผ่อนแม้แต่น้อย โต๊ะที่ใช้วางคอมพิวเตอร์มีกระดาษที่บรรจุข้อมูลจำนวนมากไว้บนนั้นอยู่เกลื่อนเต็มไปหมด
“ฮึ่ม....แบบนี้ก็ไม่ได้แน่ๆ โธ่เว้ย! ! !”
ปัง! คาซุกิใช้มือทั้งสองทุบลงไปที่คีย์บอร์ด
ครืด.... ประตูห้องของคาซุกิเลื่อนออก หญิงสาวผมสีน้ำตาลในชุดเครื่องแบบ ES เดินเข้ามาข้างใน ชื่อของเธอคือ ซัน สึบาสะ หรือพี่สาวของไรนั่นเอง
“คาซุคุง นี่ยังไม่เลิกอยู่หน้าคอมอีกเหรอ?” ซันถามด้วยเสียงหวาน พร้อมประทับตัวเองลงนั่งที่โซฟาโทรมๆในห้องนั้น “สุขภาพน่ะก็สำคัญนะ....เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะแย่เอานะแบบนี้?”
คาซุกิเงียบไปพักหนึ่ง เขาหันมามองซันผู้เป็นแฟนสาว
“ขอบใจนะ ซัน แต่ว่า ชั้นต้องทำมันให้สำเร็จให้ได้ โปรเจคนี้เป็นความหวังของมนุษย์โลกเลยล่ะ” ชายหนุ่มดูมีกำลังขึ้นมาทันทีที่พูดถึงงานของตน
ซันถอนหายใจ
“ชั้นไม่เข้าใจจริงๆเลย เธอจะเอามนุษย์มารวมเข้ากับอินเวเดอร์ได้ยังไง มันจะไม่...อภินิหารไปหน่อยเหรอ” หล่อนลุกขึ้น และเดินมาใกล้คาซุกิ
“ไม่หรอก...มนุษย์น่ะ ยังมีความเป็นไปได้อีกมาก เธอไม่เคยได้ยินเหรอ ที่พวกมนุษย์ที่เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์หมาป่า หรือพวกมนุษย์ค้างคาวอะไรอย่างเงี้ย”
“นี่... ตาบ้า...นั่นมันจินตนาการย่ะ” ซันยิ้ม ดูเธอดีใจไม่น้อยที่เห็นคาซุกิตั้งอกตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง แต่ลึกๆแล้วเธอก็แอบว่าว่าคาซุกิบ้าพอสมควร “แต่ว่า ทางเบื้องบนเค้าจะอนุมัติเหรอ กับการทดลองมนุษย์น่ะ”
“ชั้นไม่ให้เดือดร้อนใครหรอกน่า เพราะชั้นจะโคลนตัวเองขึ้นมาทดลอง”
คาซุกิถูมือทั้งสองของตน และบรรจงคีย์ลงบนคีย์บอร์ดต่อ บนหน้าจอแก้วนั้นฉายรูปเซลล์ต่างๆของมนุษย์และอินเวเดอร์ที่กำลังจะรวมตัวกันแบบจำลอง แต่ไม่นานนัก เซลล์ของมนุษย์ที่รวมกันเข้าไป ก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในวินาทีเดียวกัน
“ฮึ่ม... มันต้องได้สิ....” คาซุกิกัดฟัน พร้อมเกาหัวอย่างแรงจนเส้นผมร่วงหล่นลงมา 2-3 เส้น “ถ้าเราสามารถนำพลังของอินเวเดอร์มาใช้ได้ด้วยล่ะก็ เราก็ไม่ต้องเอาชีวิตคนไปเสี่ยงสู้กับอินเวเดอร์ใช่มั้ยล่ะ แล้วเรายังสามารถสร้างไลฟ์ขึ้นมาได้ไม่จำกัดด้วย ไม่ใช่แค่นั้นนะ ตามที่ชั้นคำณวน พละกำลังและพลังการฟื้นตัวต่างๆจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าเชียวล่ะ”
คาซุกิพักอีกครั้ง เขาหันเก้าอี้ที่หมุนได้เพื่อมาสบตากับซันอีก
“ชั้นจะเรียกมนุษย์พันธุ์ใหม่ที่กำลังจะสมบูรณ์นี่ว่า ‘พลัส’ ”
“จ้าๆ งั้นชั้นไปก่อนนะ ยังมีอินเวเดอร์ให้เก็บอีก พยายามเข้านะ คาซุคุง” สาวน้อยผมน้ำตาลยิ้มหวาน ก่อนจะโบกมือลา
“ฮื่อ...เธอก็ระวังตัวด้วยก็แล้วกันนะ อินเวเดอร์มันอันตรายนะ” คาซุกิพูดอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“รับทราบค่ะ~” ซันตะเบ๊ะล้อเลียน ก่อนจะเดินจากไปอย่างร่าเริง
หลังจากนั้น ราวๆอาทิตย์หนึ่ง...
“นี่ๆ คาซุคุง คาซุคุง! !” ซันวิ่งหอบแฮ่กเข้าประตูห้องทำงานของคาซุกิเข้ามา
“มีอะไรเหรอ ซัน” คาซุกิลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะค่อยๆพาซันนั่งลงกับเก้าอี้เพื่อให้ซันได้พักหายใจ
“ดีใจด้วยนะ” แฟนสาวของเขายิ้มปนหอบ แต่พาเอาเขาสงสัยไปนานพอดู
“ดีใจเรื่องอะไรเหรอ?” คาซุกิถามตรงๆ
ซันเอามือทั้งสองปิดปากราวกับเห็นเรื่องเหลือเชื่อ
“อะไรกัน นี่เธอยังไม่รู้อีกเหรอ?”
“รู้อะไรเล่า”
“ก็งานของเธอได้รับการยอมรับให้พัฒนาต่อไปน่ะสิ”
“หา! !” คาซุกิรีบวิ่งไปยังคอมพิวเตอร์อย่างร้อนรน และรีบเปิดโปรแกรมทะเบียนของเขา ข่าวสารต่างๆในนั้นแสดงให้เห็นว่าที่ซันพูดเป็นจริง “อ...โอ้วว ยอดไปเลย งี้ต้องไปฉลองกันหน่อย! ! !....”
ซันกระโดดโหยงโดยไม่รู้ตัว เธอดีใจมากที่คาซุกิสามารถสลัดงานและคิดจะทำอย่างอื่นบ้าง สำหรับซันแล้วนี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่งที่เธอจะได้ไปไหนต่อไหนกับเขา
“จ...จริงเหรอ ไปจริงๆเหรอ!”
“คิดอีกทีไม่เอาดีกว่าแฮะ... อีกนิดเจ้านี่ก็สมบูรณ์พร้อมจะทดลองแล้ว โอ้เอ้ไม่ได้แล้วล่ะ โทษทีนะ ซัน”
“เป็นงั้นไป...ตาบ้า...” ซันบูดบึ้งใบหน้านิดๆ ก่อนจะเดินหายไปจากห้อง
การทดลอง ‘พลัส’ ของคาซุกิดำเนินต่อไปเรื่อยๆอย่างราบรื่น เขาสร้างโคลนนิ่งของตัวเองมาจำนวนมาก ซึ่งทั้งหมดล้มเหลวและเสียชีวิตโดยที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลก เวลาผ่านเลยไป จากอาทิตย์เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ในที่สุด....
“ส...สำเร็จแล้ว....” คาซุกิพูดในลำคอ “สำเร็จแล้วทุกคน! !”
เขาโห่ร้องดังลั่นบอกกับลูกทีมที่คอยช่วยเขาคนอื่นๆด้วย เบื้องหน้าของคาซุกิคือแคปซูลแก้วบรรจุเด็กทารกไว้คนหนึ่ง ใบหน้าของเด็กคนนั้นถูกประกบไว้ด้วยหน้ากากออกซิเจน ทั้งร่างของเขาถูกถ่วงอยู่ใต้ของเหลวสีส้มอ่อน
เด็กทารกคนนั้นถูกเลี้ยงเหมือนเครื่องจักร ให้สารอาหารที่เถรตรง ไม่มีข้อผิดพลาด ถูกฝึกร่างกายให้แข็งแรงสมบูรณ์ แต่กลับถูกขังอยู่แต่ในกรงเพื่อป้องกันการคลุ้มคลั่งหรือความผิดพลาดต่างๆ
========================
“หึๆ...รู้แล้วสิ ว่าเด็กคนนั้นคือใคร...” คาซุกิยิ้มแสยะ และมองไรด้วยสายตาเหยียดหยาม “แกมันก็แค่ไอ้สัตว์ทดลองนั่นแหละ ฮ่าๆๆ”
“ . . . .” ไรหายใจรวยรินเป็นจังหวะ “เรื่องนั้น...ไม่เห็นจะเกี่ยวกับชั้นตรงไหน... ถึงแกจะเป็นคนที่สร้างชั้นขึ้นมา แต่แกก็ทรมานชั้นจนสาแก่ใจแล้วนี่... ความแค้นอะไรนั่น...มันจะไปมีขึ้นได้ยังไง”
“ยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก! ! ! ! !” คาซุกิตะคอกเสียงแข็ง มือทั้งสองของเขากำหมัดแน่น เขาอยากใช้หมัดทั้งสองนั่นชกใบหน้าของไรให้ยุบเหลือเกิน “เพราะแก...เพราะแก ทำให้ซันต้องตาย ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก! ! ! !”
“อึก.... ร...เรื่องนั้น” ไรก้มหน้า
“แก้ตัวไม่ออกสินะ.... เพราะฉะนั้นชั้นจะทำลายมันให้หมด ทั้งโลกที่แกพยายามจะปกป้อง เพื่อนๆของแก คนที่แกชอบ ทุกๆอย่าง ชั้นจะดับชีวิตของพวกนั้น แล้วหลังจากนั้นแหละ... หลังจากแกทรมาณได้ที่ตอนนั้นแหละ...ที่ชั้นจะฆ่าแก... แล้วทุกๆอย่าง ก็จะจบ ฮ่าๆๆๆๆ” คาซุกิหัวเราะลั่น
“เฮ้ย แก ปล่อยอนุภาคฮิลเบิร์ตซะ! ! !” เขาชี้ไปยังทหารที่รับผิดชอบในการกระทำนั้น ซึ่งทหารนายนั้นไม่สามารถขัดคำสั่งได้ จึงใช้มือดันลงที่ปุ่มบนแผงควบคุมบนกำแพงข้างๆเขา
วู้มมมม! ! ! ประกายสีฟ้าเป็นเม็ดๆค่อยๆถูกปล่อยออกมาจากช่องว่างต่างๆในห้อง ราวกับละอองดาว คนธรรมดาอาจมองมันว่าสวยงาม แต่สำหรับไรแล้ว....
“อึ้ก...อ๊ากกกกก! ! ! ! !” เด็กหนุ่มล้มลงดิ้นทุรนทุรายบนพื้น ร่างของเขาค่อยๆสลายกลายเป็นทรายและฟื้นกลับมาซ้ำไปซ้ำมา
“เอาล่ะ ดูซะ...ความตายของคนที่แกรัก.... แล้วก็เสียใจกับความอ่อนแอของตัวเองซะ” ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คาซุกิจับตัวนานากะขึ้นยืนอีกครั้ง มืออีกข้างของเขาถือมีดสีเงินวาววับพร้อมจะตัดชีวิตของนานากะทุกเมื่อ
เด็กสาวไม่มีโอกาสขัดขืน... ไม่ใช่ตอนที่เธอสลบอยู่นี้
คาซุกิยกมีดขึ้นและกำมันไว้แน่น
วูบบบ! ! ! ! ! !
“อย่านะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
========================
ตัวอย่างตอนต่อไป
บางสิ่งที่สับสน...
ไร : ไม่ใช่.... ชั้นไม่ใช่คนที่ฆ่าพี่ซัน....
บางสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้....
เน : ถอยก่อน รีบถอยก่อนเลย เร็ว!!!!
บางสิ่งที่ไม่อาจบอกใครได้...
เจเนะ : ทำไมนายถึงปิดบังพวกเราล่ะ....
บางสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง...
นานากะ : ไม่ว่าไรคุงจะเป็นอะไร... แต่ชั้นก็รักไรคุงเสมอนะ...เพราะฉะนั้น...
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Tue Apr 10, 2007 2:13 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 2 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Mar 27, 2007 9:57 pm | |
| | |
|
| | |
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Mar 28, 2007 1:32 am | |
| มันส์ดีลิงงิ อัพเร็วผิดปกติ - -" | |
|
| | |
uw
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 97
อายุ : 31
สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด......
Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Mar 28, 2007 2:20 pm | |
| ไม่ใส่ลิงค์ของเก่าไว้ด้วยฟร้า =___= | |
|
| | |
AsakurA NeW
ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 43
สังกัด : ตระกูลอาซาคุระ
อาชีพ : XXX
ความสนใจ : ทั่นฮาโอ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Mar 28, 2007 3:56 pm | |
| ห้ามไม่ให้ว่าที่พี่สะใภ้ของเค้าตายนะค้า นี๊นี่ >w< | |
|
| | |
Rai
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 85
อายุ : 30
สังกัด : E.S.
อาชีพ : Fiction Burner
ความสนใจ : Moe
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Mar 29, 2007 5:48 pm | |
| Mission 36 Death
“อย่านะโว้ยยยยยยยยยยยยย ! ! ! ! ! ! !” ไรคำรามสุดเสียง แต่คงไร้ประโยชน์ เพราะมีดสีเงินที่ค่อยๆพุ่งเข้าหานานากะช้าๆนั้นไม่สามารถหยุดไว้ได้แล้ว
ตูมมมมมม ! ! ! ! ! ! ! เสียงระเบิดดังขึ้นดั่งปาฏิหาริย์ คงจะเป็นแรงระเบิดจากการต่อสู้ข้างนอก และด้วยสิ่งนั้นเองที่ทำให้คาซุกิเสียหลักอย่างคาดไม่ถึง
“ชิ ! เกิดอะไรขึ้น ! ! !” คาซุกิเอ่ยอย่างเจ็บใจ มือขวาของเขายังคงกำมีดเล่มเดิมไว้อยู่ไม่ห่าง เพียงแต่เหยื่อของมีดเล่มนั้นได้ล้มลงไปนอนกับพื้นแล้ว แรงระเบิดของการระเบิดนั้นยังแรงไม่หยุดหย่อน พื้นและอาคารสั่นอย่างบ้าคลั่งราวแผ่นดินไหว
“ตอนนี้ล่ะ! !” ไรใช้แรงอันเหนือมนุษย์ทั้งหมดที่เขามีหลงเหลือ กระโดดขึ้นสูงไปยังชั้นสอง เขาฝ่าความเจ็บปวดจากอนุภาคฮิลเบิร์ตที่กัดกินร่างของเขาให้เป็นทราย และคว้าร่างของนานากะมาไว้ได้อย่างรวดเร็ว
“ร...เร็วจริงๆสมแล้ว ที่เป็นพลัส....” ถึงคาซุกิจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่รอช้าที่จะใช้ม่านฮิลเบิร์ตเพื่อจู่โจมไรอีกครั้ง
วู่มมมมม ! ! ! ! แสงสีฟ้าระเบิดออกมาจากภายในผ้าคลุมของคาซุกิ เพียงแต่ไรนั้นกระโดดออกไปได้ทันพอดี
“ชิ! !ยิงมัน ยิงมันให้ตายไปเลย! ! ! !”
คาซุกิแผดเสียง ซึ่งลูกน้องของเขาก็กระทำในทันที
ปังๆๆๆๆๆ กระสุนนับร้อยนัดถูกยิงใส่ไร แต่มีเพียงไม่กี่นัดเท่านั้นที่เจาะทะลุร่างของเขาได้ ของเหลวสีแดงสดค่อยๆไหลอาบร่างของเขาและเด็กสาวผมชมพู
ตุบ! ไรตกลงบนพื้นชั้นแรกที่เขาเคยอยู่พอดี เขารีบเอาตัวคร่อมนานากะเอาไว้เพื่อป้องกันการห่ากระสุนจากด้านบน
“เหอะ!ไอ้ทุเรศเอ๊ย!ฆ่าซันแล้วยังจะสร้างคอสมอสที่หน้าเหมือนยัยนั่นขึ้นมาอีก คิดจะชดใช้ความผิดรึไง! ! !” คาซุกิมองดูไรที่ถูกยิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโกรธเกรี้ยว
“อั่ก! !” ถึงไรจะโดนกระสุนมากเพียงไรแต่แผลของเขาก็สมานกลับมาได้ดั่งเดิม แต่เลือดยังคงหลั่งไหลดุจน้ำตาของเขา “ไม่ใช่..... ชั้นไม่ใช่คนที่ฆ่าพี่ซัน…..”
“ป่านนี้แล้วยังจะพูดอะไรอีก ไปตายซะ! ! ! ! !” คาซุกิหยิบปืนพกของเขาซึ่งมีกระสุนเป็นฮิลเบิร์ตบีมออกมา
แซ้ดดดด ! ! ! เส้นแสงสีฟ้าพุ่งตรงไปยังไร หลังจากการเหนี่ยวไกปืนของคาซุกิ
ลำแสงทำลายล้างเส้นนั้นได้ทำลายเป้าหมายได้เสร็จสมบูรณ์ เพียงแต่เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายจากมันไม่ใช่ไรแต่เป็น....
“น....นานากะ! ! ! !”
ก่อนหน้านั้น นานากะได้ผลักไรที่คร่อมเธออยู่ออกไป และเอาตัวเองเข้ารับลำแสงนั่นเสียเอง เธอถูกยิงที่บริเวณกลางหน้าอกพอดี ส่วนนั้นเป็นรูทะลุเส้นผ่านศูนย์กลางราว 5 เซนติเมตร ไม่มีเลือดไหลออกมาแม้แต่หยดเดียวเพราะความร้อนจากฮิลเบิร์ตนั้นได้ทำให้เลือดในแผลระเหยแห้งไปจนหมด
ทหารทั้งหลายเองก็ตะลึงในภาพที่เห็นต่างก็หยุดยิงและมองดูช่วงเวลานั้นผ่านไปอย่างอัตโนมัติ
วูบบ.... นานากะล้มลงสู่พื้น ดวงตาของเธอเลือนลางและเหม่อลอย เธอรู้สึกว่าโลกค่อยๆมืดลงช้าๆ หรืออาจเพียงเพราะเธอไม่เหลือแรงจะมองแล้ว ไรรีบโผเข้าประคองตัวนานากะขึ้นมาอย่างร้อนรน
“นานากะ.....นานากะ! ! !” เขาร้องเรียกเท่าไหร่เด็กสาวก็ได้แต่เพียงมองกลับมาเท่านั้น
เธอใช้มือขวาอันอ่อนแรงจับที่แก้มของไรอย่างนุ่มนวล
“ไม่.....” เธอพยายามจะพูด แต่ว่ามันช่างยากลำบากเหลือเกิน “ไม่ว่า...ไรคุง...จะเป็นอะไร....แต่ชั้นก็รักไรคุงเสมอ....นะ....เพราะ...ฉะนั้น...”
“ย...หยุดพูดก่อนนะ นานากะ อย่าเพิ่งหลับไปนะ!” ไรเขย่าตัวของเด็กสาว
“เพราะฉะนั้น....” ดวงตาสีน้ำเงินของนานากะค่อยๆดับแสงลงไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับลมหายใจ และจิตวิญญาณของเธอ มือข้างที่เธอใช้ลูบคลำใบหน้าของไรร่วงหล่นสู่พื้นอย่างไร้แรงต้าน เปลือกตาของเธอปิดลงอย่างสงบ
“นา....” ไรแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็น เด็กสาวที่คอยอยู่เคียงข้างเขา คอยคุยกับเขา และทำทุกๆอย่างเพื่อเขาได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว “นานากะ.....”
หยดน้ำใสๆไหลรินจากเบ้าตาของไรดั่งเม็ดฝนที่ตกลงมาจากเมฆดำ ใช่... จิตใจของไรในตอนนี้มันมืดสนิทราวเมฆดำก็ไม่ปาน
“. . . . .” เขาปล่อยทิ้งร่างของนานากะไว้กับพื้น และหันหน้ามาที่คาซุกิ ดวงตาสีน้ำตาลผันเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองอร่าม ผิวหนังของเขาค่อยๆถูกกัดกินด้วยสีขาวไปเรื่อยๆ ผมของเขายาวขึ้นและเปลี่ยนไปเป็นสีขาวอมเทา เขากลายร่างเป็นครึ่งอินเวเดอร์เหมือนกับตอนที่ฆ่าโฮอิจิอีกครั้งหนึ่งแล้ว
“แก! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !”
“ฮ่าๆๆๆ เป็นไงล่ะ ความรู้สึกตอนที่สูญเสียคนรักน่ะ มันทรมานใช่มั้ยเล่า! ! ! !” คาซุกิตะโกนกลับ
ไรที่บ้าคลั่งนั้นกำลังจะกระโจนเข้าขย้ำคาซุกิ แต่...
ตึงง! ! ! ! ! เพดานห้องโถงถูกพังทลายด้วยของบางสิ่ง เป็นขณะเดียวกับที่การ์เดี้ยนฮายาเตะได้หล่นลงมาผ่านรูนั้น โดยมีเนยืนอยู่ในกลางฝ่ามือของมัน
“คุณนานากะนี่นาทำไมถึง...! !” เนหันไปเห็นร่างไร้ชีวิตของนานากะเป็นอันดับแรก ก่อนจะเห็นไรในรูปแบบอันแปลกประหลาดเป็นสิ่งต่อไป “นั่นมัน...ไร..รึ?”
‘คาดว่าใช่...’ เสียงของเจเนะดังผ่านลำโพงของฮายาเตะออกมาภายนอก ‘ดูนั่นสิ เน หมอนั่น’
มือขวาของฮายาเตะยกขึ้นและชี้ไปที่คาซุกิ เป็นเวลาเดียวกันที่คาซุกิและทหารของเขาเดินหายไปลับตา
“ม...เหมือนเจ้าไรเลย นี่มันเรื่องอะไรกัน” เนพูดแบบที่เจเนะอยากให้พูดไม่มีผิด
‘ไม่ใช่เวลาจะมาสงสัยอะไรแล้ว ชั้นจะเอาเจ้าไรกลับ นายรีบลงไปช่วยคุณนานากะเถอะ’
ไม่ทันขาดคำแขนข้างหนึ่งของฮายาเตะก็วางฝ่ามือที่มีเนยืนอยู่ลงกับพื้นก่อนที่เขาจะกระโดดออกไป และมืออีกข้างหนึ่งเอื้อมไปจับตัวไรเบาๆ
ทางด้านเนที่วิ่งไปดูอาการของนานากะนั้นก็ก้มลง และแตะที่บริเวณข้อมือของเธอ
“คุณนานากะ...” เนรีบหยิบวิทยุสื่อสาร “ทุกคน! ! ! ถอยก่อน!รีบถอยเลย...เร็ว ! ! !”
======================
ทุกๆคนกลับมายังห้องเก็บการ์เดี้ยนในยานอิกซิออนได้อย่างปลอดภัย
“นานากะ! ! !” เรย์มุและอายะเรียกขานเธอพร้อมกัน แต่เจ้าตัวไม่สามารถตอบรับได้
เนส่งนานากะให้เรย์มุและอายะไปจัดการต่อ ซึ่งเด็กสาวทั้งสองก็รีบพานานากะออกไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานที่ต่อไปที่พวกเธอจะไปก็คือห้องพยาบาล
ไรเดินโซเซลงมาจากมือของฮายาเตะ ก่อนที่เขาจะล้มลงไปนั่นเอง เจเนะก็มารั้งเขาไว้
“ร่างของนายตะกี้...มันคืออะไร?” เจเนะถามเสียงเข้ม ตรงข้ามกับไรที่หลบสายตาของเขา
เจเนะจับคอเสื้อของไรและดึงขึ้นด้วยอารมณ์ไม่พอใจนิดๆ
“ทำไมนายถึงปิดบังพวกเราล่ะ…” เขากล่าวเบาๆ ก่อนจะปล่อยไรลง “เวลาที่เราเจ็บปวดอยู่คนเดียว ถ้าเราไม่สามารถคลายมันได้คนเดียว... สิ่งที่เราควรทำน่ะ...ก็คือปรึกษาเพื่อนๆที่เชื่อใจนายไม่ใช่รึไง!?”
ไรนั่งลงกับพื้น
“ถ้าชั้นบอกไป...ทุกๆคนก็จะ...ตีตัวออกห่างชั้นน่ะสิ...ก็เพราะชั้นมันก็แค่..ปีศาจตัวนึง” เขาพูด
สกัล นพ คอสมอส รีช่า รวมถึงอันริต่างก็สงสัยในเรื่องที่เจเนะและไรพูดถึง
ผัวะ ! เจเนะสาวหมัดเข้าเต็มๆหน้าของไร
“ไอ้คนเห็นแก่ตัวเอ๊ย! ! !” เจเนะตะคอก
“!?”
“ข...ขอโทษ....” ไรกุมรอยฟกช้ำบริเวณที่โดนต่อย “ตอนนี้...จะยังไงก็ช่าง...ก็ได้...ชั้นจะเล่าให้ทุกๆคนฟังเอง...”
======================
ตัวอย่างตอนต่อไป
การตัดสินใจ...
ไร : ชั้นจะจบทุกอย่างด้วยมือของชั้นเอง...
มิตรภาพที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย
นพ : ไอ้บ้าเอ๊ย... แกนี่บ้าจริงๆ กะอีแค่เรื่องแค่นี้
สกัล : เหอะ ถ้าชั้นรังเกียจแกล่ะก็ป่านนี้แกไม่ได้อยู่ดูโลกแล้วล่ะ..
และสุดยอดอาวุธ....
ไร : อาคาสึกิ....ออกตัว...
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Wed Apr 04, 2007 6:51 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 1 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
AsakurA NeW
ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 43
สังกัด : ตระกูลอาซาคุระ
อาชีพ : XXX
ความสนใจ : ทั่นฮาโอ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Mar 29, 2007 5:55 pm | |
| บอกว่าห้ามไม่ให้พี่สะใภ้ของเค้าตายยังไงล่ะคะ จะหาแฟนใหม่ใช่มะ!!! เดี๋ยวจะฟ้องพี่นานากะ!!! | |
|
| | |
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Mar 29, 2007 7:59 pm | |
| T^T สนุกมากลิง... (ตูไม่รุจะพูดอะไรฟระ แต่ติดตามเสมอนะจ๊ะ) | |
|
| | |
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Mar 29, 2007 8:50 pm | |
| หนุกได้ใจมากลิง T-T คำผิดก็ไม่มี สุดยอด~~ ไปอ่านฟิคชั้นด้วย - -" | |
|
| | |
Hoiji
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 65
อายุ : 37
สังกัด : Minerva Guard
อาชีพ : นักศึกษามหาลัย , คาเมน ไรเดอร์
ความสนใจ : การ์ตูน เกม ฮีโร่ญี่ปุ่นและความสงบสุข
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Mar 29, 2007 9:29 pm | |
| ไม่ต่อยเจเนะกลับล่ะลิง....  | |
|
| | |
SrwKung
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Mar 29, 2007 11:09 pm | |
| ฉันก็กลายเป็นตัวเด่นอีกตัวแล้วสินะ เห่อๆ | |
|
| | |
uw
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 97
อายุ : 31
สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด......
Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Fri Mar 30, 2007 11:15 am | |
| นานากะฟื้นไมฟร้า =_______=" (ตัวอย่างตอนต่อไป.....ไอบ้าเอ้ยเล่นใส่ซะรู้หมด - -*) | |
|
| | |
Rai
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 85
อายุ : 30
สังกัด : E.S.
อาชีพ : Fiction Burner
ความสนใจ : Moe
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Apr 04, 2007 8:06 pm | |
| Mission 37 Fault
เหงื่อไคลไหลอาบผ่านแก้มของเรย์มุและอายะ ที่กำลังทำการรักษานานากะอย่างสุดชีวิต ทั้งสองจดจ่ออยู่กับสิ่งนี้มานานหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยจะมีอาการดีขึ้นเลย เธอยังคงไร้ลมหายใจ เปลือกตายังคงบดบังเนตรคู่งามไม่คลาย
“เรย์มุ.... นานากะ ... จะไม่กลับมาอีกแล้วเหรอ?” อายะถามด้วยเสียงรวยริน
เรย์มุส่ายหน้า
“อย่าเพิ่งถอดใจสิ”
“ฮื่อ…”
========================
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ...” ไรเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่เข้าได้ประสบมากับเพื่อนทุกๆคน รวมถึงเรื่องที่เขาเจอกับผู้ที่เป็นเหมือนตัวเขาเองอีกคนนึงด้วย
ทุกๆคนอยู่ในห้องอาหาร บนโต๊ะยาวที่มีเก้าอี้เรียงรายอยู่รอบพอให้คนที่อยู่ในห้องนั่งกันครบพอดี
“ที่ไรแปลงร่างเป็นแบบนั้นได้ก็เพราะแบบนั้นเองสินะ” เนพึมพำ
ไรเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นอีก
“ทุกคน คงจะเกลียดกลัวชั้นแล้วใช่มั้ย....”
ถึงตัวเขาจะว่าอย่างนั้น แต่เขาก็ฝืนยิ้มและคิดในใจว่า ‘คงไม่หรอกมั้ง’
นพถอนหายใจ
“ไอ้บ้าเอ๊ย.... แกนี่บ้าจริงๆ กะอีแค่เรื่องแค่นี้...”
“เหอะ.. ถ้าชั้นรังเกียจแกละก็ป่านนี้แกไม่ได้อยู่ดูโลกแล้วล่ะ” สกัลเสริมหลักการเดียวกับนพ
“ทุกคน...”
“ไม่มีใครรังเกียจไรหรอก เพราะไรก็คือไรนี่นา คนที่รังเกียจไรน่ะ ก็มีแค่ตัวนายเองเท่านั้นไม่ใช่เหรอ” คำกล่าวของเนทำเอาไรซึ้งแทบน้ำตาไหล แต่เขาก็รีบเช็ดมันออกไปก่อนจะไหลจริงๆ
“จริงด้วยสินะ.. จริงๆด้วย ขอบคุณมากนะ ทุกคน..”
เขาเลิกฝืนยิ้ม ในตอนนี้เขายิ้มออกมาจากหัวใจแล้ว เพื่อนของเขาทุกๆคนต่างก็พลอยรู้สึกดีไปด้วยเช่นกัน
“งั้นเรามาว่าเรื่องไอ้สติเฟื่องนั่นกันมั่งดีกว่า”
เนเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ทั้งห้องถูกกลืนด้วยความตรึงเครียดเช่นเดิม
“สรุปก็คือ เจ้าบ้านั่นมันคิดจะทำให้โลกฟื้นตัวไม่ได้เพราะโลกนั้นเป็นสิ่งที่เจ้าไรมันหวงแหนรึไงนะ?” นพลองสรุป
“เหตุผลเด็กจังเลยนะคะเนี่ย” อันริที่ยืนนั่งอยู่ข้างๆเจเนะเอ่ยขึ้น แต่ถูกเจเนะพูดตัดออกไป
“ว่าแต่นายฆ่าพี่สาวของตัวเองจริงๆน่ะรึ ไร”
ปัง!ไรทุบโต๊ะและดันตัวเองขึ้นจากพื้น บ่งบอกถึงความไม่พอใจโดยไม่รู้ตัว เมื่อรู้สึกตัวเขาจึงนั่งลงและกล่าวขอโทษทุกๆคน
“เปล่า.... เรื่องทั้งหมดน่ะ... มันเกิดขึ้นตอนชั้นอายุ... 13 ล่ะมั้ง”
========================
-3 ปีก่อน- ในบ้านของซัน บนโคโลนี่
“ไร กินข้าวได้แล้วจ้า” ซันเรียกผู้ที่เป็นเสมือนน้องชายของตนลงมาทานข้าว เด็กชายที่ถูกขานชื่อร้อนรนลงบันไดมาอย่างว่องไว
“รอตั้งนานแน่ะ พี่ซัน~~” ไรในวัย 13 ปีทอดตัวลงนั่งบนโต๊ะอาหารที่ปูไว้ด้วยผ้าปูสีขาวอย่างนิ่มนวล อาหารสไตล์ญี่ปุ่นหลายอย่างวางเรียงกันตรงหน้าของเขา
“ทานละนะครับ” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะจัดการกับอาหารเหล่านั้นอย่างเอร็ดอร่อย “ฮ้า~ พี่ซันนี่ทำอาหารเก่งจริงๆ”
“ไรชอบพี่ก็ดีใจแล้วจ๊ะ” ซันยิ้มอย่างงดงาม ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ไรชอบมากที่สุด มากกว่าอาหารอันเอร็ดอร่อยที่เธอทำเสียอีก
“ว่าแต่...น่าเสียดายจังน้าพี่ซัน...อุตส่าห์ได้เป็นรองผู้บัญชาการ E.S. แท้ๆ ทำไมถึงต้องลาออกด้วยเนี่ย”
“อ้าว แหม.. ก็พี่ต้องมาดูแลไรนี่นา ยิ่งตอนนี้ไรยิ่งแตกเนื้อสาวแล้วด้วย ให้อยู่คนเดียวมันอันตรายนี่ เกิดมีใครลอบเข้ามาในบ้านแล้วทำอะไรไม่ดีกับน้องพี่ละก็...”
“นี่ พี่ซัน ผมเป็นผู้ชายนะ =[]=!!!”
“คิกๆ ล้อเล่นจ๊ะ” เธอหัวเราะอย่างสนุกสนาน และลงมือล้างถ้วยชาม “ไหนๆไรก็ได้เป็นสมาชิก E.S. แล้วนี่นา... หาเพื่อนดีๆแล้วก็ขึ้นไปในตำแหน่งที่สูงกว่าพี่ให้ได้นะ”
ไรมองซันด้วยสีหน้าสงสัย
“ที่พี่ไปอยู่ใน E.S. ยอมลำบากมามากมาย ยอมเสี่ยงอันตรายมานับไม่ถ้วน ก็เพราะอยากจะให้โลกของพวกเราชาวมนุษย์กลับมางดงามเหมือนเดิม ซักครั้งนึง พี่อยากจะเห็นโลกของพวกเราสวยงามอีกครั้งน่ะ...”
“พี่ซัน...”
“ฮะๆ แต่มันก็คงอีกนานละนะ พี่จะมีอายุได้อยู่ดูรึเปล่าก็ไม่รู้” ซันหัวเราะฝืดๆ ก่อนจะล้างฟองสีขาวที่เกิดจากน้ำยาล้างจานให้ออกไปจากมือให้หมดสิ้น
“พี่ซัน... อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนแก่งั้นสิ”
“อื้อ”
-------------------------------------
“ซัน!” คาซุกิเรียกซันที่กำลังซื้อของในซุปเปอร์ ดูเหมือนว่าเขาจะบังเอิญพบเธอพอดี
หลังจากที่โปเจคสร้างพลัสของคาซุกิล้มเหลวไป เขาก็ต้องเผชิญปัญหาหลายๆด้าน ทั้งด้านการเงิน และตำแหน่งการทำงานต่างๆ รวมถึงการรับผิดชอบอุบัติเหตุที่เกิดจากไรเมื่อครั้งยังเด็กอีกด้วย ในตอนนี้เรียกได้ว่าเขานั้นไม่มีฐานะเหมือนแต่ก่อนแม้แต่นิดเดียว เวลาในการพบกับซันก็น้อยลง และยิ่งพบกันน้อยลงทั้งสองก็ยิ่งเหินห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ้าว คาซุคุง... ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างเหรอ?” ซันทำหน้าสดชื่นทักทาย แต่คาซุกินั้นไม่ใช่ เขาดูซูบผอมและโทรมมาก
“อ...อืม ก็เรื่อยๆ” คาซุกิเกาหัวไปตอบไป “นี่ซัน...”
“จ๊ะ?”
หญิงสาวหยิบผักในตู้แช่เย็นลงตะกร้า
“คือ พักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่นา...เย็นนี้เราไปหาอะไรกินกันมั้ย” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลชักชวน
ซันหันมามองเขา ด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“อา... เรื่องนั้น...”
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ชั้นต้องดูแลไรนี่นา ถ้าชั้นไปใครจะทำข้าวเย็นให้เค้าล่ะ น่าสงสารแย่เลย”
“ถ...ถ้างั้น วันนี้ชั้นจะไปทานข้าวด้วย เอาอย่างงี้ล่ะ ได้มะ?”
“แบบนั้นโอเคจ๊ะ เจอกันเย็นนี้นะ~” หล่อนอนุมัติพร้อมรอยยิ้ม และเริ่มเลือกของต่างๆต่อ และะเดินจากคาซุกิไปโดยไม่หันมอง
ชายหนุ่มกำมือแน่น กำความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ในนั้น แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความแค้น.. ความแค้นที่มีต่อไร ไรที่แย่งซันคนสำคัญของเขาไป แย่งช่วงเวลาดีๆทั้งหมดที่เขามีกับซัน
-------------------------------------
“พี่ซัน วันนี้ไม่ทำกับข้าวเยอะไปหน่อยเหรอ?” ไรถาม ในขณะที่มองดูซันทำอาหารอย่างชำนาญ
ซันนั้นทำอาหารเตรียมไว้ให้ทั้งคาซุกิและไรไว้หลายอย่าง ทั้งปลาย่าง สลัดผัก ซุปมิโซะ ไข่เจียวและอีกมากมาย วันนี้สำหรับไรแล้วซันดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ก็วันนี้คาซุคุงจะมานี่นา พี่ดีใจมากเลยละ อ๊ะ..ไร ส่งพริกไทยมาหน่อยสิ”
“ฮื่อ...” ไรเดินไปยังตู้รวมเครื่องปรุงและหยิบขวดพริกไทยออกมาจากในนั้นก่อนจะส่งให้ซัน
“ความจริง พี่น่ะ..รักคาซุคุงมาตลอดเลยรู้มั้ย แต่ว่าเค้าน่ะ ไม่ค่อยมีเวลาให้พี่เลย...เมื่อก่อนนี้น่ะ เราวางแผนจะแต่งงานกันด้วยซ้ำนะ...”
“ขอโทษครับ...”
“ทำไมเหรอ ไร?”
“ก็เพราะมีผม ทุกๆอย่างมันถึงบิดเบี้ยวไปแบบนี้…”เจ้าของคำพูดเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“ไม่ใช่ความผิดของไรหรอกน่า…นะ อย่าพูดแบบนั้นอีกเลยนะ” ซันปลอบใจ
วูบ...ในชั่วพริบตานั้นเอง ร่างของซันก็ค่อยๆเอียงลง และล้มราบลงกับพื้น
ตุบ!
“พี่ซัน! ! ! ! !” ไรถลาตัวลงดูอาการของซัน ซึ่งเธอนั้นดูเจ็บแปลบหน้าอกอย่างมาก เธอตัวสั่นริกๆอย่างทรมาน ลมหายใจของเธอขาดๆหายๆเหมือนคนหายใจไม่ออก
“พี่ซัน! ! พี่ซัน! !” ไรพยายามเรียกขานเธอ “บ้าชะมัด... โรงพยาบาล ต้องรีบเรียกรถพยาบาล”
ตุบๆๆ ไรจ้ำเท้าไปยังโทรศัพท์ประจำบ้าน เขายกหูมันขึ้นและกดเบอร์โรงพยาบาลที่แสดงอยู่บนมอนิเตอร์ของโทรศัพท์
“ฮัลโหล! โรงพยาบาลใช่มั้ยครับ ช่วยส่งรถพยาบาลมาทีครับ มีคนไข้อาการหนัก ครับๆ ชื่อ ไร สึบาสะครับ บ้านเลขที่ 1025 อยู่ในเขต C-21 มาด่วนเลยนะครับ! !”
เมื่อไรวางหูเขาก็กลับไปดูอาการของซันอีกครั้ง
“พี่ซัน แข็งใจไว้นะ... รถพยาบาลจะมาแล้ว”
“ร...ไร.. ขอโทษนะ... พี่นี่ใช้ไม่ได้จริงๆเลย...” ซันพูดปนหอบ ไรได้แต่จ้องมองเท่านั้น “แฮะๆ... ไม่ไหวจริงๆด้วยสินะ ฝากขอโทษ....คาซุคุงด้วยนะ..ไร..น่าเสียดายจัง..ที่ไม่ได้ทานข้าวด้วยกัน..น่ะ”
“พี่ซัน!”
ผู้เป็นพี่ยกมือขึ้นลูบหัวของหนุ่มน้อยอย่างเอ็นดู
“ช่วยกอบกู้โลกทีนะ... ไร...น้องชาย ของชั้น...”
มือของซันไหลลงจากศีษะของไร เปลือกตาของเธอปิดลงอย่างสงบพร้อมลมหายใจที่ดับวูบไปในชั่วพริบตา
“พี่ซันนนนน! ! ! ! ! !”
ไม่นานนัก คาซุกิก็มาถึง เขาเข้ามาดูซันเพียงครู่เดียวก่อนจะมองไรด้วยสายตาอันเคียดแค้นและจากไปลับตา ซึ่งไรเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ต่อจากการมาของคาซุกิก็เป็นหน่วยพยาบาล ซึ่งมาล่าช้าเกินไป พวกเขารับศพของซันไปชันสูตร ผลก็คือ ซันนั้นเป็นโรคหัวใจเรื้อรังซึ่งเป็นอันตรายมากๆ ในบางเวลาอาจทำให้ออกอาการโดยไม่ทันตั้งตัว และเสียชีวิตได้ง่ายมาก ซึ่งซันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับไรเลยแม้แต่น้อย นี่อาจเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่ซันลาออกจาก E.S. ด้วยกระมัง..
========================
“อย่างนี้เอง...” เนพูดนำ ซึ่งทุกๆคนพยักหน้าตาม
“คุณคนนั้น คงจะคิดว่าเพราะคุณซันดูแลคุณไรมากเกินไปจนไม่มีเวลาสนใจตัวเองนั้น เป็นการฆ่าคุณซันทางอ้อมด้วยฝีมือคุณไรสินะ...” อันริสันนิษฐาน
“คงจะเป็นอย่างนั้นละมั้ง...” นพพิงตัวลงกับเก้าอี้สบายๆ
ตุบ ! ไรลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยแววตาอันเข็มแข็ง
“จะไปไหนเหรอคะ ไร?” คอสมอสถามผู้เป็นนาย
“ชั้นจะจบทุกอย่างด้วยมือของชั้นเอง....” ไรหันหลังให้กับทุกคนและเดินออกไปจากห้อง
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ! คิดจะทำอะไรกันแน่น่ะ!ไร!?” เจเนะรีบวิ่งตามไป
ไรเดินฉับๆไปทางห้องเก็บการ์เดี้ยน ซึ่งเป็นทางผ่านของห้องพยาบาลพอดี เขาหยุดหน้าห้องนั้น เป็นเวลาเดียวกับที่อายะเดินออกมาข้างนอกพร้อมๆกับเรย์มุพอดี
“อ้าว ไรคุง” เรย์มุทัก
“นานากะ...เป็นยังไงมั่ง” ไรถาม
สาวน้อยทั้งคู่หลบตาไร อายะเป็นฝ่ายส่ายหน้าก่อน
“งั้นรึ....” ไรพอจะเดาคำตอบออก เขาจึงออกเดิน โดยไม่หันหลังกลับอีก
“เดี๋ยวสิไรคุง!” เสียงของอายะรั้งเขาไว้ทันท่วงที “กลับมาหา...นานากะให้ได้นะ!”
“ฮื่อ…”
ในเดินต่อไป ในที่สุดกลิ่นน้ำมันอบอวลที่คุ้นจมูกก็ลอยมา บรรยากาศสลัวๆหนักไปทางมืดปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา การ์เดี้ยนเมอร์เมจหลายสิบตัวถูกตั้งวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย คนงานหลายคนกำลังปัดกวาดเช็ดถู บ้างก็ซ่อมบำรุง ไรเดินตรงเข้าไป เขาคงจะหาการ์เดี้ยนขับกระมัง เนื่องจากทานาโทสของเขานั้นได้พังไปนานแล้ว
“นี่ นาย” ไรเรียกลูกเรือตัวประกอบคนหนึ่ง “มีเครื่องไหนปรับแต่งดีๆให้ชั้นซักเครื่องมั้ย”
“อ...เอ่อ คือ...” เขาคนนั้นอ้ำอึ้งนิดๆ ดูใกล้ๆแล้วเขาคนนั้นดูเด็กกว่าไร และดูเหมือนไร้เดียงสาเสียด้วย ไรคิดในใจว่าเขามาขอร้องผิดคนหรือเปล่า “เรื่องนั้นผม...”
“ทางนี้เเป็นไง” เสียงเจเนะแว่วมาจากข้างหลัง เขายืนเต๊ะพิงกำแพงอยู่ข้างหลังของไร “ตามมาสิ”
เจเนะกวักมือ ไรเดินตามไปอย่างไร้ข้อโต้แย้ง ผู้นำทางพาเขาเดินไปยังห้องพิเศษที่เป็นห้องเก็บฮายาเตะ บัดนี้ในห้องนั้นมีการ์เดี้ยนเพิ่มมาอีกตัวหนึ่ง
มันมีเฟรมสีแดงสดดั่งเปลวเพลิง ตัดกับสีทองผ่องอำไพ เพียงแค่มองจากสายตาก็สามารถบอกได้ว่ามันดูสง่างามและแข็งแกร่ง ที่หลังของมันมีแบ็คแพ็คแปลกๆที่มีรูปร่างคล้ายปีกประกอบอยู่ด้วย ทว่ามันไม่ใช่ทั้งชาคราหรือแบ็คแพ็คธรรมดาทั้งสิ้น
“นี่มัน....” ไรอ้าปากค้าง
“อาคาสึกิ(รุ่งอรุณ).. ไงล่ะ ชั้นกับอันริแล้วก็ลูกเรือทุกๆคนทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อเร่งสร้างมันให้เร็วทันศึกสุดท้ายนี่แหละ” เจเนะอธิบาย แววตาของเขาส่อความภูมิใจในผลงานของตนไว้เต็มที่ “หุ่นตัวนี้เป็นของนาย”
“จริงเหรอ?”
“เออ” เจเนะย้อนง่ายๆ พยางค์เดียวเท่านั้น ไรก็กระโดดขึ้นไปบนลิฟส่งคนขับเพื่อขึ้นไปสู่บริเวณหน้าอกซึ่งเป็นค็อกพิตของการ์เดี้ยนแล้ว
“ค็อกพิตนี่....” เมื่อไรนั่งลงที่นั่น เขาก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก “นายเองเหรอ... ทานาโทส...มาสู้ด้วยกันอีกครั้งนะ”
“ชั้นเปิดเกทให้นายแล้ว จะออกเมื่อไหร่ก็เชิญ” เจเนะติดต่อมาทางมอนิเตอร์
“ขอบใจมาก เจเนะ” ไรกล่าว
ไรหักข้อนิ้วให้เกิดเสียง เขากลืนน้ำลายอึกหนึ่ง สูดหายใจเข้าเต็มปอด ทุกๆอย่างกำลังจะจบแล้ว... เรื่องที่วุ่นวายนี้ เขาจะปิดฉากมันด้วยตัวเขาเอง ในหัวของเขานึกถึงภาพซัน และนานากะ ความทรงจำดีๆที่มีต่อพวกเธอสำหรับเขาแล้วจะไม่มีวันหายไป
ไรเดินเครื่องอาคาสึกิ ด้วยการ์ดคีย์สีทองที่เจเนะให้มา เขาเริ่มเซ็ตระบบควบคุมต่างๆเพื่อให้ง่ายต่อการควบคุมของเขา
“อาคาสึกิ.... ออกตัว....”
ตูมมมมม ! ! ! ! เปลวเพลิงสีฟ้าระเบิดออกมาจากปากบูสเตอร์ที่มีอยู่ทั่วร่างของอาคาสึกิ ผลักดันให้มันพุ่งตัวออกไปสู่ท้องฟ้า อาบแสงอาทิตย์สีทองแห่งรุ่งอรุณดั่งชื่อของมัน...
========================
Next Episode...
Last Mission - Daybreak | |
|
| | |
AsakurA NeW
ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 43
สังกัด : ตระกูลอาซาคุระ
อาชีพ : XXX
ความสนใจ : ทั่นฮาโอ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Apr 04, 2007 8:14 pm | |
| นี๊นี่สู้สู้ ชนะให้ได้นะคะ เอาใจช่วยค่า~~~
ปล. ถ้าพาผู้หญิงคนอื่นกลับมา....มีเรื่องค่ะ หึๆ จะฟ้องพี่นานากะให้หมดเลย คอยดูสิ~~~ | |
|
| | |
SrwKung
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Apr 04, 2007 8:16 pm | |
| บทตูเท่จริงๆแฮะ....เห่อๆ ตอนหน้าจบแล้วละมั่ง - - | |
|
| | |
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Apr 04, 2007 9:00 pm | |
| ว้า~~ จาจบแล้วหรอเนี่ย หนุกดีน้ารีบๆลงล่ะ ^^ | |
|
| | |
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Wed Apr 04, 2007 11:29 pm | |
| หนุกดีลิง ไม่นึกว่ากำลังจะจบแล้วTT ในที่สุด.... | |
|
| | |
uw
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 97
อายุ : 31
สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด......
Registration date : 28/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Thu Apr 05, 2007 1:37 pm | |
| หลังจากที่โป(โปร)เจคสร้างพลัสของคาซุกิล้มเหลวไป เขาก็ต้องเผชิญปัญหาหลายๆด้าน ทั้งด้านการเงิน
ตุบ ! ไรลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยแววตาอันเข็ม(เข้ม)แข็ง
ใน(ไร)เดินต่อไป ในที่สุดกลิ่นน้ำมันอบอวลที่คุ้นจมูกก็ลอยมา บรรยากาศสลัวๆหนักไปทางมืดปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา | |
|
| | |
Rai
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 85
อายุ : 30
สังกัด : E.S.
อาชีพ : Fiction Burner
ความสนใจ : Moe
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 1:31 pm | |
| Last Mission – Daybreak
การ์เดี้ยนสีแดงขลับทองพุ่งแหวกอากาศบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว เมฆสีขาวก้อนแล้วก้อนเล่าแตกสลายไปเมื่อมันทะลุผ่าน มันค่อยๆลดระดับลง เนื่องจากมันใกล้จะถึงจุดหมายอยู่แล้ว โกดังลับหมายเลข 299...อาคาสึกิของไรลอยอยู่เหนือมันราวกับรออะไรบางอย่างอย่างเงียบงัน
“ออกมาสิ...คาซุกิ...” เด็กหนุ่มขยับปากพูดกับตัวเอง
========================
“ท่านแบล็คโรสครับ!” ลูกน้องของคาซุกิคนหนึ่งกล่าว เมื่อเห็นสิ่งแปลกปลอมเข้ามาอยู่ใกล้พื้นที่ฐานทัพของตน ผู้เป็นนายนั่งเต๊ะจุ้ยอยู่บนเก้าอี้ “มีบางอย่าง... อยู่เหนือฐานทัพของเราครับ!”
“ฉายภาพ...” คาซุกิพูด
ปิ๊บ! ร่างของอาคาสึกิถูกฉายขึ้นบนมอนิเตอร์หลักของห้องบังคับการ คาซุกิประหลาดใจไม่น้อยเมื่อเห็นมัน เขาถอนหายใจ
“หุ่นนั่น...ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย... จะส่งคนไปจัดการมั้ยครับ ท่านแบล็คโรส?”
“ไม่ต้อง.. เจ้านี่น่ะ นอกจากชั้นแล้ว ไม่มีใครจัดการมันได้หรอก... ชั้นจะไปคนเดียว” คาซุกิลุกขึ้นจากเก้าอี้ สะบัดผ้าคลุมสีดำสนิทของเขาและค่อยๆย่างเท้าออกจากห้องนั้นช้าๆ
ฝีก้าวของคาซุกิคืบคลานไปยังห้องมืดห้องหนึ่ง มันมีเพดานสูงมาก แต่ความกว้างนั้นไม่มากเท่าความสูง เขาเปิดไฟเพื่อให้เห็นทุกสิ่งง่ายขึ้น
เมื่อแสงไฟส่องสว่าง ก็ส่องให้เห็นห้องนี้ มันคือห้องเก็บการ์เดี้ยน
ในนั้นมีหุ่นยนตร์ยักษ์เพียงเครื่องเดียว มันมีสีดำดุจความมืด แกมด้วยสีเทาบางส่วน ส่วนหัวของมันมีดวงตาสีมรกต 3 ดวง ซึ่งใช้งานเป็นเรดาห์ บนหลังของมันถูกประกอบด้วยอาวุธคล้ายปืนใหญ่ขนาดยักษ์ ขนาดของการ์เดี้ยนสีดำนี้ใหญ่กว่าการ์เดี้ยนทั่วไปราว 3 เท่า ซึ่งนั่นรวมถึงอาคาสึกิด้วย
คาซุกิเดินไปยังลิฟท์ส่งคนขับ มันยกตัวของเขาและส่งขึ้นไปที่ค็อกพิต ชายหนุ่มกระโดดลงไปในนั้น ก่อนจะเดินเครื่อง
“ชั้นจะให้มันจบเดี๋ยวนี้แหละไร... ทุกๆสิ่ง”
นิ้วมือทั้งสิบของเขาทำงานอย่างว่องไว เพื่อเซ็ตค่าต่างๆของหุ่น ไม่นานนักมันก็สมบูรณ์ และพร้อมทุกเมื่อที่จะใช้รบ คาซุกิเร่งไอพ่นของการ์เดี้ยนตัวนั้นเต็มพิกัด และส่งมันขึ้นสู่ฟ้าพร้อมๆกับเขา
========================
“มาแล้วรึ!” ไรพูด
วู่มมมมมมมมมม ! ! ! ! ! เงาสีดำใหญ่ยักษ์พุ่งผ่านอาคาสึกิไป แรงอัดอากาศที่เกิดจากความเร็วและขนาดของมันนั้นสร้างแรงกระแทกได้มหาศาลจนอาคาสึกิปลิวออกไปเลยทีเดียว เงานั้นเคลื่อนไปยังเหนือหัวของอาคาสึกิ
“น...นั่นมัน.... อะไรกันเนี่ย!!” ไรพูดเพราะเขาไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ศัตรูของเขามีขนาดใหญ่กว่าเขาถึง 3 เท่า เพียงแค่ขนาดก็สร้างแรงกดดันได้ไม่น้อย
ปิ๊บ!สัญญาณติดต่อจากฝ่ายตรงข้ามรอไรตอบรับอยู่ ไรยอมรับการติดต่อนั้น
“เป็นยังไงล่ะ ไร ‘อะโพคาริปส์’ ของชั้น...” เสียงเย็นๆของคาซุกิดังผ่านอินเตอร์โฟน ไรเงียบ เขาแน่นิ่ง
ไม่ได้เป็นเพราะกลัว แต่ยังคงตะลึงกับขนาดของ อะโพคาริปส์อยู่
ไรส่ายหน้า
“คาซุกิ ส่งไลฟ์ทั้งหมดให้ชั้นซะ”
“โฮ่... ปากกล้าดีนี่”
“นี่เป็นความหวังสุดท้ายของพี่ซัน... ชั้นแค่..อยากจะให้มันเป็นจริงก็แค่นั้น...” เสียงของไรหนักแน่นดุจหินผา ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากจะต้องเหนื่อยกับการต่อสู้ครั้งนี้
“อย่าพูดชื่อซันต่อหน้าชั้นนะโว้ยยย! !ไอ้ปีศาจ! !” คำพูดอันดุร้ายถูกตอบกลับมาดังลั่น หุ่นยักษ์สีดำพุ่งเข้าโถมตัวใส่อาคาสึกิ
“หนอย จะไม่ฟังกันเลยใช่มั้ยเนี่ย!?” สิ่งที่ประจักษ์ต่อสายตาของไรอย่างเห็นได้ชัดคือร่างมหึมาของอะโพคาริปส์ที่ค่อยๆพุ่งเข้ามาใกล้ทีละน้อย ดุจดั่งช้างที่พุ่งเข้าชนคน
ไรเร่งบูสเตอร์เต็มกำลัง และพุ่งหลบการชนของศัตรู
“ต้องใช้กำลังกันหน่อยแล้ว!”
แกร๊ก! เกราะส่วนไหล่ของอาคาสึกิยกขึ้นเล็กน้อย เพียงพริบตานั้นมันก็ถูกเคลือบด้วยสีทองทั้งตัว เปล่งประกายระยิบระยับตัดกับความมืด
ด้ามบีมเซเบอร์สองอันถูกดึงออกมาใช้จากขาท่อนล่าง ซู่มมมม ! ! ! ! ดาบคู่ในมือของอาคาสึกิทั้งสองเล่มระเบิดเส้นแสงสีฟ้านับล้านออกมารวมกันเป็นคมดาบขนาดยักษ์ ที่ใหญ่กว่าผู้เป็นเจ้าของเสียอีก
“! !” คาซุกิตกตะลึง และหันตัวอะโพคาริปส์กลับไปเพื่อเตรียมการตั้งรับ
“ย้ากกกกก! ! ! !” การ์เดี้ยนของไรวาดดาบยักษ์ทั้งสองลงมา คมดาบสสีฟ้าแหวกอากาศลงมาดั่งจะผ่าท้องฟ้าออกเป็นสองซีก
ตึง! ! ! ! ! ดาบลำแสงสีฟ้าใสถูกกำแพงโปร่งใสสีเขียวป้องกันไว้ มันคือบาเรียร์ของอะโพคาริปส์
“หนอย! !” อาคาสึกิถอนดาบออกตามการควบคุมของไร ก่อนจะฟาดลงซ้ำจุดเดิมอย่างรุนแรง
เปรี๊ยะ! ! ! อนุภาคของแสงจากสองสิ่งปะทะกันอย่างต่อเนื่อง ประจุไฟฟ้าหลากสีสันแผ่ซ่านออกมาเป็นระยะ บาเรียร์ของอะโพคาริปส์ยังคงแข็งแกร่งและแน่นหนา ดุจดั่งโล่ที่สามารถปัดป้องคมดาบได้ทุกชนิด
“ชิ!” ไรจำต้องระงับการโจมตีอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เสียพลังงานไปโดยเปล่าประโยชน์ ดูเหมือนเขาจะมองความสามารถของการ์เดี้ยนยักษ์เครื่องนี้ต่ำเกินไป อาคาสึกิถอยออก เว้นระยะห่างพอสมควร
“ตาย! !” ปืนใหญ่ทั้งสองกระบอกของจักรกลสีดำเลื่อนจากหลังมาประกอบอยู่บนบ่า สิ่งนั้นรวบรวมพลัง “รับไปซะ ความโกรธของชั้น! !”
แซ้ดดดดดด ! ! ! ! ลำแสงสีชมพู 2 เส้นพุ่งออกมาจากปากกระบอกอันว่างเปล่า และตรงดิ่งไปยังหุ่นยนตร์สีทอง
**เร็ว!** เด็กหนุ่มคิดในใจ เขาพยายามจะหลบเลี่ยงอีกครั้ง แต่ลำแสงนั้นช่างไวผิดกับขนาดของมันเหลือเกิน
แสงนั้นส่องสว่างขึ้นเรื่อยจนไรมองเห็นได้น้อยลงทุกที เม็ดเหงื่อใสๆไหลอาบผ่านแก้ม แสงนั้นกลืนกินไรเข้าสู่ห้วงมิติอันว่างเปล่าสีขาว ค็อกพิตที่เคยเขาอยู่ได้หายไปแล้ว เหลือเพียงไร และสีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา
นี่ชั้น...ตายแล้วรึ....
เปล่าจ๊ะ... ไรยังไม่ตายซะหน่อย....
“เอ๊ะ?เสียงนี้...”
บุคคลหนึ่งเดินออกมาจากห้วงสีขาว เธอคือซัน ผู้เป็นพี่สาวของไร เธออยู่ในชุดประโปรงยาวสีขาวสะอาด ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เธอเดินเข้ามาหาไร และหยุดตรงหน้าเขา
“พี่...ซัน?” เด็กหนุ่มน้ำตาคลอเบ้า
“อ๊ะ อย่าร้องให้สิ” ซันลูบหัวเขาอย่างเอ็นดูและอบอุ่น
“ผม...ผมน่ะ..คิดถึงพี่ซันเหลือเกิน... ตลอดเวลาที่ผ่านมา...ผม..”
“จ๊ะๆ เข้าใจแล้วแต่ว่า..ไรยังมาที่นี่ไม่ได้นะ…”
“?”
“ไร... ยังมีสิ่งสำคัญที่ต้องทำไม่ใช่เหรอ...อีกแค่นิดเดียว พยายามอีกหน่อยนะ”
“ครับ...”
“อย่าให้นานากะจังเค้าผิดหวังนะ...”
“เอ๋.. รู้จักนานากะด้วยเหรอครับ”
“แหม... ก็พี่น่ะมองดูไรผ่านทางคอสมอสอยู่ตลอดเวลาแล้วนี่นา จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ”
“ฮะๆ...”
“งั้นก็ ฝากด้วยนะจ๊ะ.. เอาโลกที่สวยงามกลับคืนมา แล้วก็ช่วยดึงคาซุคุงออกมาจากความมืดมิดทีนะ...”
“ฮื่อ...”
ซันหอมแก้มไร และในวินาทีเดียวกัน ไรก็กลับมาอยู่ในค็อกพิตของอาคาสึกิ ในช่วงเวลาเดิม
“ย้ากกกกกกกกก ! ! ! !” ไรคำราม อาคาสึกิตวัดดาบทั้งสองเล่มและฟาดฟันลงที่ลำแสง
ตูมมมมมมมมม ! ! ! ! ! แสงจากการระเบิดขนาดย่อมสว่างท่ามกลางค่ำคืน จนเกือบหลงผิดคิดว่าฟ้าสางแล้ว ดาบทั้งสองกำลังต่อต้านแสงแห่งการทำลายล้าง ร่างของอาคาสึกิถูกดันออกไปเรื่อยๆ ตามแนวเดินของลำแสงนั้น แขนของมันสั่นเทิ้มด้วยแรงกระแทก เกราะสีทองค่อยๆหลุดออกไปทีละชิ้น
“ชั้น....จะ....นำ...รุ่งอรุณของโลกกลับคืนมา! ! ! ! ย้ากกกกกกกกก! ! ! !”
ชิ้งงงงง ! ! ! ! ลำแสงถูกผ่าออกเป็นสองซีก และจางหายไปลับตา
“อะไรกัน! !” คาซุกิเอ่ย
ชู่ววว.... สีทองที่เคลือบร่างของอาคาสึกิกลับกลายเป็นสีแดงอีกครั้ง ไรหอบแฮ่ก ความเหนื่อยล้าค่อยๆกัดกินเขาทีละน้อย ด้ามบีมเซเบอร์แตกสลายเป็นชิ้นๆพร้อมกับคมดาบ
‘บ้าชะมัด... บีมเซเบอร์กับระบบโอเวอร์โหลดก็ใช้การไม่ได้แล้ว...’
“หนอย เอาไปอีกที!” คาซุกิจะลั่นปืนใหญ่อีกครั้ง
“ฮึ่ม!!” อาคาสึกิพุ่งเข้าจู่โจมอะโพคาริปส์ด้วยความเร็วเสียง ก่อนจะใช้มือทั้งสองดึงรั้งปืนกระบอกหนึ่งจนหลุดออกไป ด้วยขนาดของอะโพคาริปส์ทำให้มันเคลื่อนที่ได้ไม่ค่อยสะดวกนัก จึงส่งผลดีต่อไร อาคาสึกิของเขาใช้ปืนพลังงานนีโอฮิลเบิร์ตที่ฝังอยู่ในฝ่ามือ ทำลายปืนอีกข้างของศัตรู
“อุ๊บ! ! !” ค๊อกพิตที่คาซุกิอาศัยอยู่สั่นไหวจากแรงกระแทก ความเสียหายเพียงเท่านี้ยังน้อยไปที่จะทำลายอะโพคาริปส์ คาซุกิออกแบบการ์เดี้ยนตัวนี้ขึ้นมากับมือ เขามั่นใจในสมรรถนะของมันมาก มันถูกสร้างโดยเน้นความทนทานและพลังทำลายเป็นหลัก ปืนใหญ่มากมายถูกติดตั้งไว้ทั่ว ทั้งภายนอก หรือซ่อนไว้ภายใน
“ยัง!” อะโพคาริปส์ม้วนตัวกลางอากาศ เปิดช่องท้องออกแลเห็นปืนใหญ่อีกกระบอกที่ซ่อนอยู่ ลำแสงสีแดงสดพุ่งเข้าหวังทำลายล้างอาคาสึกิ
วูบ! ไรและอาคาสึกิหลบได้ง่ายดาย แต่ในวินาทีที่เขาเผลอนั่นเอง แขนขวามหึมาก็ถาเข้ากระแทกอาคาสึกิเต็มๆ มันกระเด็นออกไปไกล เกราะบริเวณลำตัวที่โดนทุบบุบและบิดเบี้ยวจนไม่ได้เค้าเดิม
“คาซุกิ ฟังนะ! การต่อสู้ครั้งนี้มันไม่มีประโยชน์! หยุดซะทีเถอะ!” ไรเปิดบทสนทนาอีกครั้ง หวังจะให้ชายผู้นั้นหันมารับฟังบ้าง “ พี่ซันน่ะ แม้แต่คำพูดสุดท้ายของชีวิต ก็ยังพูดถึงนาย ยังเป็นห่วงนายอยู่เลย แล้วทำไมนายถึงไม่เข้าใจพี่ซันซักที! ! ! !”
“!?” คำพูดของไรเริ่มเข้าหูคาซุกิบ้างแล้ว ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่เลิกโจมตีอยู่ดี มิสไซล์นับสิบลูกพุ่งออกมาจากร่างของอะโพคาริปส์และจู่โจมใส่อาคาสึกิ ซึ่งมันก็หลบและใช้บีมไรเฟิลทำลายจรวดนำวิถีไปได้หมด
=========================
“เจ้าไรเป็นไงแล้วมั่ง” สกัลเดินมาถามเจเนะซึ่งเหมือนจะรู้ทุกอย่าง เขามาพร้อมกับนพ เน คอสมอส และคนอื่นๆด้วย
“อืม จะดูผ่านมอนิเตอร์ที่ชั้นติดไว้ที่อาคาสึกิกันสินะ ก็ได้” เจเนะเอ่ย ก่อนจะกดปุ่มหนึ่งบนคีย์บอร์ดของคอมพิวเตอร์ส่วนตัว ภาพอะโพคาริปส์ฉายอยู่เต็มตาทุกคู่ ภายในจอหลักที่สะพานเดินเรืออิกซิออน
“ใหญ่ชะมัด แบบนี้จะไหวเหรอเนี่ย!” นพอุทาน “ไม่ไปช่วยจะดีเหรอเนี่ย?”
“จะไปช่วยก็ดีอยู่หรอก แต่การ์เดี้ยนของพวกเรามันก็เจ๊งๆกันไปหมดแล้วไม่ใช่รึ ถึงจะเอาแมสโปรดัคไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นนักหรอก”
“ตอนนี้น่ะ ขึ้นอยู่กับหมอนั่นคนเดียวแล้ว” เจเนะหันขวับไปมองการต่อสู้ คอสมอสกุมมือทั้งสองราวกับกำลังอธิษฐาน
“ไร...”
=========================
อะโพคาริปส์รวบรวมพลังครั้งสุดท้าย ปืนใหญ่ที่ถูกซ่อนอยู่ภายในตัวทุกกระบอกได้เผยออกมาเตรียมใช้งาน การ์เดี้ยนสีดำในเวลานี้มีรูปร่างดุจดั่งป้อมปราการอวกาศอันน่าเกรงขาม ปืนทุกกระบอกของมันส่องแสงสีชมพูจางๆ
‘ตัดสินกันแล้วสินะ.... งั้นก็ถึงเวลาใช้ไม้ตายสุดท้ายของเจ้านี่แล้วสิ...’
ไรคิดในใจ หางตาของเขาชำเลืองมองปุ่มสีแดงที่ถูกครอบด้วยคริสตัลใส เขาเปิดฝาครอบนั้นออก และชะงักนิ้วโป้งที่หน้าปุ่มพอดี
เขาถอนหายใจ ในครั้งนี้เป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย ที่จะจบทุกสิ่งที่สับสน เศร้าโศกและเคียดแค้น
“ลาสต์ โอเวอร์ไดรฟ์โหมด...ออน!”
แกร๊ก! นิ้วโป้งของไรกดยุบลงไปในปุ่มสีแดง อาคาสึกิเปล่งประกายสีทองอีกครั้ง เพียงแต่ในครั้งนี้ แบ็คแพ็คของมันก็ส่องแสงออกมาเป็นรูปปีกของวิหกขนาดใหญ่ยักษ์สีขาว ราวกับทวยเทพที่จะปัดเป่าความมืดมิดให้จางหายไป
ซู่มมมมม ! ! ! รังสีนับสิบสายระเบิดออกมาจากปืนทุกกระบอกของจักรกลสีดำ และพวยพุ่งตรงดิ่งไปยังกายเหล็กของอาคาสึกิ
“ย้ากกกกกกก ! ! ! !” อาคาสึกิของไรพุ่งตัวเข้าชนปะทะกับลำแสงนั้นอย่างจัง แต่มันกลับไม่สูญสลายไป มันค่อยๆลบล้างแสงแห่งการทำลายนั้นและค่อยๆคืบคลานเข้าหาป้อมปราการดำทมิฬทีละนิด
กึง! ! เกราะป้องกันบริเวณค๊อกพิตซึ่งอยู่ในส่วนอกของอาคาสึกิได้แตกออกเป็นรูเล็กๆ พาให้ลำแสงสีแดงลอดผ่านเข้ามาได้ มันแผดเผาหัวไหล่ของไรพอดิบพอดี ร่างเนื้อส่วนนั้นของไรสลายกลายเป็นฝุ่นทราย และค่อยๆฟื้นฟูใหม่อีกครั้ง
“ฮึ่ม!ทนอีกนิด อาคาสึกิ อีกแค่นิดเดียว! ย้ากกกกกกกกก! ! ! !” ไรดันคันเร่งบูสเตอร์ไปสุด ไอพ่นที่กำลังทำงานหนักอยู่แล้วยิ่งทำงานหนักขึ้นทุกที อาคาสึกิถูกคลุมด้วยออร่าสีขาวจนกลายเป็นดั่งลูกธนู
ตูมมมมมมมมม ! ! ! ! ! ! แสงสีแดงแตกเป็นเสี่ยงๆ ลูกศรสีขาวพุ่งทะลุส่วนท้องของอะโพคาริปส์ด้วยความเร็วแสง บวกกับคลื่นกระแทกที่เกิดขึ้นและสายลมที่เคลื่อนด้วยความเร็วสูง ผลก็คือ ร่างอันใหญ่โตและแข็งแกร่งถูกตัดขาดออกเป็นสองท่อนในพริบตา
“อ๊าคคคคค ! ! !” ส่วนบนของอะโพคาริปส์กำลังจะร่วงหล่นสู่พื้น “หายไปแค่ท่อนล่าง บูสเตอร์ยังใช้ได้น่า!”
คาซุกิเร่งบูสเตอร์ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น การโจมตีครั้งก่อนนี้ของไรได้ตัดวงจรสำคัญบางอย่างไปเสียแล้ว
“เสร็จกัน!” ในความสูงไม่รู้กี่กิโลเมตรจากพื้นในตอนนี้ แม้ค๊อกพิตจะทนทานหรือปลอดภัยสักเพียงใด ก็ไม่อาจต้านแรงกระแทกขนาดนั้นได้
วูบบบบ ! ! ! ! ! โลกทั้งใบของคาซุกิกำลังหมุนติ้ว ประสาทรับรู้ของเขาสับสนไปหมด เขารู้สึกคล้ายจะอาเจียน “ฮึ่ม!...ปุ่มดีดตัว....”
เป็นอีกคราที่เมื่อกดปุ่มแล้วไร้ปฎิกิริยาตอบสนอง คาซุกิไม่เหลือทางออกไปจากค๊อกพิตหรือหยุดการตกของหุ่นยักษ์นี้ได้
พื้นปฐพีค่อยๆลอยเด่นชัดอยู่เบื้องหน้าสายตาของเขาทุกทีๆ และในที่สุด
ตึงงง! ! ! อาคาสึกิรั้งแขนของหุ่นสีดำไว้ได้ทัน หุ่นทั้งสองลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ สูงจากพื้นราว 10 เมตรเท่านั้น ไรหอบแฮ่ก เช่นเดียวกับคาซุกิ การ์เดี้ยนของไรผ่อนมือออก และปล่อยอะโพคาริปส์ลงกับพื้น
“ทำไมถึงช่วยชั้น” คาซุกิพูดผ่านลำโพง
“เพราะพี่ซันต้องการแบบนั้น ต้องการให้นายมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข เพราะฉะนั้น ชั้นถึงให้นายตายไม่ได้” ไรตอบ อาคาสึกิลงจอดกับพื้น ไรออกมาจากค็อกพิต ก่อนจะค่อยๆโรยตัวเองลงมาสู่พื้น
“งั้นเองรึ....” คาซุกิกล่าวด้วยเสียงรวยริน “เป็นอย่างนี้นี่เอง...ขอโทษนะ ซัน...ขอโทษจริงๆ...”
ไรยิ้มเล็กๆ ก่อนจะออกเดิน มุ่งหน้าไปยังโกดังที่เก็บซ่อนไลฟ์ไว้อยู่ เม็ดทรายที่ค่อยๆร่วงหล่นจากร่างของเขา คือผลจากการต่อสู้ที่ผ่านๆมา การฟื้นฟูของไรมาถึงขีดสุดแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะสลายหายไป แต่สิ่งเดียวที่เขาต้องทำในตอนนี้คือ...
ตุบ... ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ในตอนนี้ไรได้มาถึงห้องโถงกว้างที่มีไลฟ์นับพันก้อนวางซ้อนกันอยู่ระเกะระกะ มันช่างดูเหมือนกองสมบัติอันส่องประกายที่เคยเห็นบ่อยๆในหนังโจรสลัดเสียจริง ประกายสีมรกตนั้นส่องสว่างดั่งดวงไฟที่ไม่มีวันมอดดับ
“ฮะๆ... ไหนๆเค้าก็ให้พลังเรามา จะใช้เป็นครั้งสุดท้ายคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ไรยิ้มให้กับตัวเอง เขากลายสภาพเป็นกึ่งอินเวเดอร์ ผมสีน้ำตาลสั้นแปรเปลี่ยนเป็นยาวสลวยสีขาว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มถูกฉาบด้วยสีเหลืองสด
ไรยื่นมือมาเบื้องหน้า ปลดปล่อยเส้นด้ายแสงสีเขียวอมฟ้าออกไปห่อหุ้มไลฟ์ทั้งหมดที่เรียงรายอยู่ มากขึ้นมากขึ้น จนครอบคลุมได้ทั้งหมด ไลฟ์พันกว่าลูกถูกเส้นด้ายนั้นพันรอบจนกลายเป็นรังไหมแห่งแสง
ซ่าาา~~ ยิ่งใช้พลังไปมากเพียงไรร่างกายของเขาก็ยิ่งสลายไปมากขึ้นเท่านั้น แต่ถึงตัวของเขาต้องสลายไป เขาก็ต้องสร้าง ‘มาเธอร์ไลฟ์’ นี้ให้ได้ อินเวเดอร์นั้นสามารถกลั่นไลฟ์ให้มีพลังมากขึ้นได้เพียง 3 เท่า แต่ไรสามารถขยายพลังนั้นได้เป็นร้อยพันเท่า ลูกแก้วกลมก้อนเท่าลูกเบสบอลนับพันค่อยๆหลมรวมกันเป็นหนึ่ง
“อา....” ไรคลายพลังของเขาออก ไลฟ์ทั้งหมดนั้นได้กลายเป็นลูกกลมใหญ่เพียงลูกเดียว “สำ...เร็จ....”
ไรล้มลงกับพื้น พร้อมกับหยิบเครื่องติดต่อขึ้นมา...
=========================
ปิ๊บๆ แผงควบคุมหลักของยานอิกซิออนมีสัญญาณการติดต่อดังขึ้น ทุกคนหันไปทางต้นเสียง เนตอบรับมันอย่างรวดเร็ว
“ไรเหรอ!?”
“เออ….”
ทุกคนในห้องฮือฮา
“ชนะแล้วสินะ... เอาไลฟ์กลับคืนมาได้แล้วสินะ!”
“เออ...แต่ว่า...ตอนนี้น่ะ... ชั้นไปไหน...ไม่ได้แล้วล่ะ...พวกนาย ช่วยมาเอามันไปทีนะ...”
“เอ๋?”
“มาเธอร์ไลฟ์ที่ชั้นสร้าง... จะต้อง... นำโลกที่สวยงามกลับมาได้แน่...”
“มาเธอร์ไลฟ์?”
ตุบ! เสียงนั้นดังขึ้น จู่ๆการติดต่อก็ถูกตัดขาดไป เหลือเพียงความเงียบสงัด
=========================
แขนทั้งสองข้างของไรได้สลายไปแล้ว เม็ดทรายที่เกิดจากร่างของเขาปลิวว่อนไปตามสายลม นี่คือเหตุผลที่ไรไม่สามารถติดต่อกับทุกคนได้อีก
“แย่ชะมัด... จะให้เราพูดมากกว่านี้.. ยังไม่ได้เลยรึไง..อุก...”
ต่อจากแขน ก็เป็นท่อนขาทั้งสอง ดวงตาอันเหม่อลอยของไรมองเห็นภาพของซันที่ยิ้มให้เขาอยู่ในแสงสว่าง อีกไม่นานเขาคงได้ไปอยู่กับเธอ อีกไม่นาน..
ไรหลับตาลงช้าๆ นึกถึงเรื่องราวทุกๆสิ่งที่เขาได้ประสบมา ครอบครัวที่แสนอบอุ่นบนยานอิกซิออน หรือแม้แต่เรื่องร้ายๆที่เคยกลืนกินจิตใจของเขาเมื่อนานมาแล้ว และเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผู้ที่เป็นที่รักยิ่งของเขา คิดถึงรอยยิ้มของเธอ ความอ่อนโยนที่ได้รับมาจากเธอคนนั้นสำหรับไรแล้ว มันไม่สามารถหาอะไรมาตอบแทนได้จริงๆ
“นานากะ....”
ไรถูกพัดพาไปด้วยสายลมอันแผ่วเบา....
=========================
ดวงตาคู่งามสีน้ำเงินเบิกขึ้นรับแสงสว่าง เด็กสาวผมชมพูเห็นเพดานของห้องพยาบาลเป็นอย่างแรก หล่อนค่อยๆเอนตัวขึ้น ขยี้ตาเล็กน้อย เพื่อให้วิสัยทัศน์ชัดเจนขึ้น
“ไรคุง...?”
จู่ๆน้ำตาของเธอก็ไหลรินออกมาโดยอัตโนมัติ
เพราะอะไร.... ทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุด... มีอะไรที่น่าเศร้าเกิดขึ้นเหรอ...
“ฮือๆๆๆ.....” นานากะร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่ทราบสาเหตุ อายะและเรย์มุที่เพิ่งเข้าห้องมารู้สึกตกตะลึงปนดีใจ ที่เพื่อนสนิทของพวกเธอมีชีวิตอยู่
หลังจากนั้นไม่นาน กลุ่มอิกซิออนได้ไปเก็บกู้มาเธอร์ไลฟ์ มันมีขนาดใหญ่เสียจนทำเอาวุ่นไปหมด ต้องเคลียร์พื้นที่เก็บการ์เดี้ยน และทิ้งเมอร์เมจไปเกือบ 10 เครื่อง เพื่อบรรจุสิ่งนี้ขึ้นยาน
พวกเขานับมาเธอร์ไลฟ์ไปบรรจุในนีโอคอร์บนโลกได้สำเร็จ แมคโคเอนเนอยี่ของมันมีมากมายจนสามารถฟื้นฟูทวีปอเมริกาและยุโรป พลังชีวิตอันมหาศาลนั้นทำให้เกิดปาฎิหาริย์ขึ้น พืชพรรณต้นหญ้ากลับงอกงามขึ้นมาอีกครั้ง แสงแดดอันอบอุ่นแห่งรุ่งอรุณได้ส่องให้เห็นสิ่งนั้น
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Tue Apr 10, 2007 8:26 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 3 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
Rai
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 85
อายุ : 30
สังกัด : E.S.
อาชีพ : Fiction Burner
ความสนใจ : Moe
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 1:31 pm | |
| คดีของโฮอิจิและ ผบ. คนเก่าได้ปิดลงอย่างราบรื่นด้วยการสารภาพของคาซุกิ เขาถูกส่งไปสถานกักกันนักโทษอันไกลโพ้นโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ซึ่งตัวเขาเองก็ยอมรับในสิ่งนั้น
สองปีหลังจากนั้น เนได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นผู้บัญชาการสูงสุดแห่ง E.S. โดยมีสึโมโมะเป็นเลขาส่วนตัว และทำงานที่อย่างดีเยี่ยมในการปกป้องโลกจากสิ่งรุกราน อินเวเดอร์ สกัลปลดประจำการตัวเองไปเป็นครูฝึกหน่วยแม่นปืน และคบกับเรย์มุที่ลาออกไปเป็นมิโกะที่ศาลเจ้าฮาคุเรย์ นพถูกย้ายไปฝ่ายตรวจสอบข้อมูล ทำงานคู่กับแฟนสาวอายะซึ่งมีอาชีพนักหนังสือพิมพ์
นิว หมูป่า วายโกะ มิว และรีช่ากลับไปยังดาวบ้านเกิดแอตแลนติสพร้อมกับลูกเรือหลายๆคน และหันไปประกอบอาชีพตามที่ตนเองถนัด หมูป่าเป็นโชเฟอร์ขับแท็กซี่ นิว วายโกะและมิวเป็นโปรแกรมเมอร์ที่มีฝีมือและแยกย้ายกันทำงานคนละบริษัท รีช่ายังคงเป็นสมาชิกของ E.S. และได้ยศที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
เจเนะและอันริปักหลักอยู่ที่โลกบนภูเขาสูงที่ปกคลุมด้วยป่าเขา คอยประดิษฐ์สิ่งของแปลกใหม่อยู่เรื่อยๆ บางครั้งเขาก็จะไปยังสถานที่ๆเจริญและเสนอขายสิ่งประดิษฐ์
----------------------------------------------------------
“แม่จ๋า หิวนมแล้วอ่ะ~” เด็กสาวตัวน้อยผมสีแดงฉานวิ่งเข้ามากอดหญิงสาวผมสีชมพู
“จ๊ะๆ ฮินะจัง” ผู้ที่ถูกเรียกว่าแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะชงนมผงให้เด็กสาวคนนั้น “แต่ว่าอย่าเรียกแม่สิ... พี่เพิ่งอายุ 18 เองนา...”
“คิกๆ ก็พี่นานากะดูแลฮินะเหมือนแม่เลยนี่นา” ฮินะหัวเราะ เธอคนนี้มีอายุเพียง 5 ขวบเท่านั้น พ่อแม่ของเธอถูกอินเวเดอร์ฆ่าตายเมื่อปีครึ่งก่อน นานากะจึงอุปการะรับเลี้ยงไว้
“แล้วคุณแม่...เอ๊ย พี่นานากะเมื่อไหร่จะมีแฟนซะทีคะ อายุตั้ง 18 แล้วนา”
“อืม นั่นสินะ” นานากะยิ้มหวาน เธอลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะเอนตัวลงนั่งกับโซฟานุ่ม มือเรียวๆสีขาวนวลเอื้อมหยิบรูปถ่ายของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่วางบนโต๊ะ “ไม่ว่าเมื่อไหร่... ชั้นก็จะรอเธอเสมอนะ... ไรคุง”
----------------------------------------------------------
ซ่าาาา~ ภายใต้ท้องฟ้าครามและพื้นหญ้าอ่อนนุ่มสีเขียว เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนอนคั่นกลางสองสิ่งนั้นอย่างไร้กังวล สายลมเย็นๆพัดผ่านอย่างสงบ ดอกไม้ต่างสีที่ล้อมรอบตัวเขานั้นเป็นดั่งองครักษ์ที่คอยปกป้องภยันตราย เขาเปิดดวงตาสีน้ำตาลขึ้นทีละน้อย
“นำกลับมาได้แล้วสินะ... รุ่งอรุณของโลก...”
~The Saga Of Rebirth~
FIN.
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Tue Apr 10, 2007 5:00 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 2 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| | |
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 1:50 pm | |
| สู้กันจบเร็วไปฟร้า~~ แต่ก็จบสวยดี สนุกมากกกกกกกกกกกก *-* ซึ้ง  ขี้เกียจสแกน... จะเป็นกำลังใจให้ต่อไป!! | |
|
| | |
รินโนซาเมะ
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 44
อายุ : 32
Registration date : 05/04/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 4:17 pm | |
| ยอดฟระ อ่านแล้วซาบซึ้ง>w<d
ภาษาเอ็งพลิ้วก็ฟระ=w= สรุปว่ายอดที่สุดแล้วเรื่องนี้
รออ่านเรื่องต่อไปเน้อ | |
|
| | |
AsakurA NeW
ผู้ดูแลพิเศษ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 43
สังกัด : ตระกูลอาซาคุระ
อาชีพ : XXX
ความสนใจ : ทั่นฮาโอ
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 5:03 pm | |
| ไม่ชอบใจตรงปล่อยให้พี่นานากะอยู่คนเดียว >w< แต่ตอนจบก็ออกมาดีงิคะ รออ่านเรื่องใหม่ของนี๊นี่ค่ะ ^ ^ | |
|
| | |
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 5:26 pm | |
| | |
|
| | |
SrwKung
นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ~The Saga Of Rebirth~ FIN. Tue Apr 10, 2007 8:18 pm | |
| 1000เมตรจากพื้นเท่ากับ1กิโลเมตรเองนะครับ - - (ลองดูในอนิเมทหุ่นเรื่องอื่นๆสิครับบางทีตัวเอกตกเข้ามาในแรงดึงดูดของโลกแล้วตกลงบนโลกระยะ ทางไปเป็นพันๆกิโลยังรอดได้เลยแต่ก็ช่างเถอะ...) จบแล้วสินะครับแสดงความยินดีด้วยนะครับ ~~~  | |
|
| | |
| | ~The Saga Of Rebirth~ FIN. | |
|
