REDICULOUS X WKCreative
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.


ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ สมาคมไร้สาระ ที่ๆท่านควรระลึกไว้ว่าท่านจะไม่พบความมีสาระ ณ ที่นี่
 
เธšเน‰เธฒเธ™Portalliเธ„เน‰เธ™เธซเธฒLatest imagesเธชเธกเธฑเธ„เธฃเธชเธกเธฒเธŠเธดเธ(Register)เน€เธ‚เน‰เธฒเธชเธนเนˆเธฃเธฐเธšเธš(Log in)

 

 MeteorA Online บทที่11 When We’ll be Together

Go down 
3 posters
เธœเธนเน‰เธ•เธฑเน‰เธ‡เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก
GunMaster
เด็กอนุบาลสานฝัน
เด็กอนุบาลสานฝัน



เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 1
Registration date : 20/05/2007

MeteorA  Online  บทที่11 When We’ll be Together Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: MeteorA Online บทที่11 When We’ll be Together   MeteorA  Online  บทที่11 When We’ll be Together Icon_minitimeSun May 20, 2007 6:30 pm

Stage_11 When We’ll be Together
แสงแดดที่ส่องผ่านม่านสีครีมปลุกให้เวทย์ตื่นขึ้น เขาขยี้ตาก่อนจะมองไปรอบ ๆ แล้วพบว่ามีสิ่งของมากมายตกกระจายเกลื่อนพื้น แม้แต่ถ่านในนาฬิกาปลุกก็กระจายออกมา
‘ฝีมือใครกันนะ แย่จริง ๆ นิสัยแบบนี้น่าจะโดนฟ้าผ่าตายไปซะ’ เขานึกแช่งด่าคนทำทั้งที่ยังงัวเงียอยู่
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งบนเตียงไม่ขยับไปไหน ความเกียจคร้านในวันหยุดแทบทำให้เขาไม่อยากตื่นขึ้นมาด้วยซ้ำ ครู่หนึ่งสติของเขาก็เริ่มเข้าที่ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับมาเป็นฉาก ๆ
“...” เขายิ้มแหย ๆ รู้สึกแสบ ๆ คัน ๆ ที่คำแช่งเมื่อครู่ย้อนกลับมาโดนตัวเองเข้าเต็ม ๆ
‘ฝีมือเราหรอกเหรอ..’
ไม่ทันที่เด็กชายจะลุกขึ้นเตรียมเก็บกวาดห้อง ประตูก็เปิดออกพร้อม ๆ กับที่นอร์ทยื่นหน้าเข้ามา
“เวทย์ รีบไปล้างหน้าแล้วออกมาข้างนอกนะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
เด็กหนุ่มพยักหน้า ในใจคิดว่าเรื่องที่คุยคงหนีไม่พ้นเหตุการณ์โกลาหลเมื่อวาน แต่เขาเองก็จำเรื่องไม่ได้ทั้งหมด เหตุผลที่เขาขว้างของใส่ชายแปลกหน้านั้นเขานึกไม่ออกจริง ๆ
พี่ชายแอบยิ้มก่อนจะปิดประตูออกจากห้องไป ปล่อยให้เวทย์เดินกึ่งกระโดดข้ามสิ่งของบนพื้นเพื่อเข้าห้องน้ำ
กระจกบานใหญ่ตั้งอยู่เหนืออ่างล้างหน้าพอดิบพอดี เขาสังเกตเห็นอะไรแปลก ๆ บนใบหน้าแต่มองไม่ชัดจึงเปิดสวิตช์ไฟ เพียงเท่านั้นภาพใบหน้ามนุษย์กึ่งหมีแพนด้าที่เหลือค้างจากเมื่อคืนก็ปรากฏขึ้น
เขาผงะถอยหลังไปชนกับผนังห้องน้ำทันที ก่อนจะค่อย ๆ ลูบหน้าตัวเองแล้วพบว่ามีสีดำติดนิ้วมาด้วยเล็กน้อย
เด็กหนุ่มรู้แล้วว่าทำไมพี่ชายถึงยิ้มแปลก ๆ และบอกให้เขาไปล้างหน้า ความทรงจำในเหตุการณ์เมื่อคืนถูกต่อเติมจนสมบูรณ์
เขาจำได้แล้วว่าทำไมเมื่อคืนจึงขว้างของใส่ชายแปลกหน้า...
********************
เวทย์ทิ้งตัวลงบนโซฟาห้องรับแขกหลังจากใช้เวลาล้างหน้าไปกว่ายี่สิบนาที ชายแปลกหน้ากับนอร์ทนั่งรอเขาอยู่แล้ว ไม่มีใครตำหนิถึงความล่าช้า พี่ชายเพียงถอนหายใจแล้วกล่าวขึ้นอย่างตรงประเด็น
“เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่” น้ำเสียงเฉียบขาดทำให้เด็กหนุ่มและชายแปลกหน้าลังเลที่จะตอบ “อ้อ! พี่คิดว่าก่อนอื่นนายสองคนน่าจะแนะนำตัวกันก่อนนะ”
เวทย์ยักไหล่ แล้วพูดขึ้นก่อนตามมารยาท “ผม เวทย์ หรือที่คุณเรียกAliveนั่นแหละ” เขาไม่คิดจะกล่าวอะไรมากไปกว่านี้ อารมณ์โกรธแค้นเรื่องเมื่อคืนยังฝังใจจนอยากจะกระโดดถีบชายเบื้องหน้าให้รู้แล้วรู้รอด
นอร์ททำหน้างง ชายแปลกหน้าจึงคลายข้อสงสัยให้
“มันเป็นชื่อในเกมน่ะครับ ..ส่วนฉัน อรุณ ฝากตัวด้วยนะหนูเวทย์” ชายหนุ่มยิ้มอย่างกวนโทสะเป็นที่สุด
เวทย์ไม่ชอบใจนักที่ถูกเรียกอย่างนั้น แต่ความสงสัยในคำพูดทำให้ยังไม่คิดจะลงไม้ลงมือตอนนี้ “คุณหมายถึงอะไรกันแน่ครับ”
“ก็หมายถึงอย่างที่พูดนั่นแหละ ถ้าเธอยังใช้ตัวละครพิเศษอยู่ เราก็ต้องเจอหน้ากันอีกนาน เพราะงั้นดีกันไว้ดีกว่านะ” รอยยิ้มแบบเดียวกับเมื่อครู่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่กลับเรียกอารมณ์โกรธของเด็กหนุ่มได้มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
ก่อนที่จะคุยนอกเรื่องกันมากไปกว่านี้ นอร์ทก็กล่าวขัดขึ้น
“จะเจอหรือไม่เจอกันอีกก็ช่างเถอะ ตอบคำถามของพี่มาก่อนสิ เมื่อ-คืน-นี้-เกิด-อะ-ไร-ขึ้น”
เวทย์กับอรุณเผลอมองหน้ากัน แล้วเด็กหนุ่มก็รีบหันไปทางอื่นแทบจะในทันที เขาเม้มปากแน่น เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนทำให้ความโกรธใกล้จะปะทุ จึงต้องพยายามสงบใจลงอย่างยากลำบาก
ในที่สุดเขาก็เปิดปากเล่า ตั้งแต่ตอนหลุดออกมาจากเกมครั้งแรกเพราะโดนอรุณถอดแว่นตาอาร์เอฟ จนถึงหลังจากที่เขาออกจากระบบเมื่อปราบเสือสายฟ้าลงได้แล้ว
“พอผมถอดแว่นออกก็เห็นเขาเอาปากกาเมจิกเขียนหน้าผมอยู่ ผมโกรธมากเลยซัดไปสองสามหมัด แล้วเขาก็หนีไปอยู่ตรงหัวเตียง พอผมเข้าไปใกล้ก็โดนถีบออกมา เลยโยนของใส่เขาแทนซะ แล้วอีกแป็บหนึ่งพี่ก็เปิดประตูเข้ามา” เวทย์ต้องข่มอารมณ์โกรธจนไม่ค่อยมีสมาธิ แต่ก็เล่าจบจนได้
“ประสาทสัมผัสของเธอจะทื่อลงตลอดเวลาที่ใส่แว่นตาอาร์เอฟนั่นแหละ เธอเลยไม่รู้สึกตัวว่าถูกฉันเขียนหน้าอยู่ แต่พอถอดแว่นตาออกประสาทสัมผัสก็จะกลับมาดีเหมือนเดิม เรื่องนี้ทีมวิจัยเทคโนโลยีของบริษัทรับรองแล้วว่าปลอดภัยแน่นอน” อรุณพูดอย่างอารมณ์ดี
เด็กหนุ่มเขม่นหน้าเขาเหมือนกับจะบอกว่า ‘ไม่มีใครถามสักหน่อย’
“เอาเถอะ ไม่ใช่เรื่องร้าย ๆ ก็ดีแล้ว” นอร์ทยิ้มบาง ๆ แล้วหันไปดูนาฬิกาแขวน “อรุณ นี่ก็สายแล้วนะ นายต้องไปทำงานที่บริษัทไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“วันนี้มีประชุมใหญ่น่ะครับ หัวหน้าของผมต้องเข้าประชุม ช่วงเช้าผมยังไม่ต้องไปก็ได้” เขาตอบขณะมองเวทย์ซึ่งทำหน้าบึ้งตึง
คำพูดนั้นทำให้อารมณ์โกรธของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นความสงสัยอย่างรวดเร็ว “ถ้างั้นงานของคุณก็คือ...” เขากำลังจะกล่าวต่อว่า ‘ภารโรง’ แต่อรุณกลับแทรกขึ้นก่อน
“ฉันเป็นGMน่ะ”
แม้จะผิดจากที่คิดไว้ แต่เวทย์ก็ไม่มีทีท่าตกใจ “เข้าใจแล้วครับ คุณทำงานเป็นGuard Man (พนักงานรักษาความปลอดภัย) นี่เอง”
อรุณยิ้มแห้ง ๆ พลางกำหมัดอยากชกเด็กหนุ่มตรงหน้าเต็มแก่ ถ้าไม่ใช่ว่านอร์ทเหล่เขาอยู่ห้องรับแขกคงได้เปลี่ยนเป็นสนามมวยอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่ใช่นะเวทย์ GM คือ ผู้ดูแลเกมต่างหาก” พี่ชายรีบแก้ให้แม้จะรู้ว่าเวทย์ตั้งใจพูดผิด “พวกผู้ดูแลเกมน่ะมีอำนาจเยอะนะ เขาลบตัวละครของนายได้ง่าย ๆ เลย”
“ถ้าเกมอื่นก็เป็นแบบนั้นแหละครับ แต่เกมมิทิเออร่าแบ่งGMออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งดูแลความเรียบร้อย อีกกลุ่มหนึ่งมีหน้าที่จัดกิจกรรม - ผมอยู่ในกลุ่มที่สอง มีอำนาจแค่เสกไอเทมรางวัลได้เท่านั้นแหละครับ แบนหรือลบตัวละครไม่ได้หรอก” อรุณอธิบาย นอร์ทนึกเสียดายที่ใช้ขู่น้องชายไม่ได้
“แล้วทำไมไม่รวมกันเป็นกลุ่มเดียวเลยล่ะ จะได้ควบคุมง่าย ๆ”
คำถามของเวทย์ทำให้ชายผู้ดูแลเกมนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “..หัวหน้าของทั้งสองกลุ่มไม่ถูกกันน่ะ คนในกลุ่มเลยพากันต่อต้านอีกกลุ่มไปด้วย”
เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ พลางเม้มปากแน่น ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะถามต่อไปดีหรือไม่ เพราะอรุณดูลำบากใจในการพูดถึงเรื่องนี้
ราวกับชายGMอ่านใจของเขาออก “สงสัยอะไรก็ถามมาเถอะ ยังไงเรื่องพวกนี้ไม่ช้าก็เร็วเธอต้องได้รู้อยู่ดี”
เวทย์ได้ยินดังนั้นจึงถามออกไปอย่างไร้กังวล
“คนที่ทำร้ายร่างกายพี่เมื่อคืนเป็นหนึ่งในGMด้วยหรือเปล่าครับ”
********************
การประชุมในบริษัทสยาม เอ็กซ์พีเรียนซ์เสร็จสิ้นลงหลังจากถกเถียงประเด็นต่าง ๆ กันนานกว่าสองชั่วโมง เวลาส่วนใหญ่ถูกใช้ไปกับการพูดคุยถึงสิ่งใหม่ ๆ ในเกมมิทิเออร่า ทำให้แต่ละฝ่ายในบริษัทเหลือเวลาเสนอความคืบหน้าเพียงเล็กน้อย
น้ำทิพย์เดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง ต่างกับนายพลที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ชายหนุ่มเหลือบมองมิ้นท์เล็กน้อย ก่อนจะก้าวยาว ๆ ไปขึ้นลิฟต์สู่ชั้นสิบสี่ ฝ่ายช่วยเหลือผู้เล่นและดูแลความเรียบร้อยในเกม
“ทิพย์ คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ” ชายร่างใหญ่กล่าวขึ้นเมื่อประตูลิฟต์ปิดลง ในพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น
“แบบไหนคะ หัวหน้า” หญิงสาวถามเพราะไม่เข้าใจ แต่กลับทำให้นายพลเดือดดาลยิ่งขึ้น
“ก็ที่เธอพูดขัดในที่ประชุมไงเล่า!” เขาตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาดุร้ายราวกับสัตว์ป่า “หน้าที่ของเราตอนนี้คือขัดขวางบริษัทก็จริง แต่วิธีอื่นก็มีอีกตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ เธอไปพูดขัดขวางรองผู้บริหารแบบนั้นเดี๋ยวเราก็ยิ่งถูกเพ่งเล็งหรอก”
น้ำทิพย์ได้ฟังก็ก้มหน้า กล่าวขอโทษทั้งที่ริมฝีปากยังสั่นเครือ “ข..ขอโทษค่ะ หัวหน้า ด..ดิฉัน..”
ครู่เดียวประตูลิฟต์ก็เปิดออก นายพลรีบตีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสอีกครั้ง แล้วปลอบประโลมหญิงสาว
“ไม่เป็นไรนะ ฉันผิดเอง ขอโทษด้วย”
คนที่เดินผ่านไปมามองทั้งสองด้วยสายตาแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก นายพลและน้ำทิพย์หยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานใหญ่ ตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ” เขาหยุดฟังเสียงอีกฝ่าย ไม่นานก็ยิ้มที่มุมปาก
“นึกว่าใคร มาถึงแล้วเหรอ ...ได้ ๆ จะลงไปรับเดี๋ยวนี้แหละ” พูดเพียงเท่านั้นก็กดปุ่มจบการสนทนา เขาหันไปหาน้ำทิพย์อีกครั้ง
“เธอช่วยเปิดเครื่องVCไว้ให้หน่อยนะ เลือกโหมดเซอร์ไวเวิล (เอาตัวรอด) ระดับดาวแดง ฉันจะใช้รับน้องใหม่สักหน่อย”
ประตูลิฟต์เปิดขึ้นพอดี ชายร่างใหญ่รีบเดินเข้าไป ทิ้งให้น้ำทิพย์มองตามอย่างสงสัย
“ระดับดาวแดง.. นั่นมันระดับยากที่สุดไม่ใช่เหรอ”
********************
นายพลก้าวเร็ว ๆ ไปยังประตูทางเข้าของอาคารดิ ทาวเวอร์ พบเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตู และลอบมองเข้าไปเป็นระยะเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
“สวัสดี รอใครอยู่หรือเปล่า” ชายร่างใหญ่เดินเข้าไปถาม
เมื่อเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองก็ผงะถอยหลังไปเล็กน้อย “ป..เปล่าครับ”
เขาทำท่าจะวิ่งหนี แต่ถูกนายพลดึงคอเสื้อเอาไว้ก่อน ชายหนุ่มแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
“เดี๋ยวก่อนสิ พี่กำลังหาคน ๆ หนึ่งอยู่ น้องเห็นใครเดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้บ้างไหม”
ไม่พูดเปล่า หยิบมือถือขึ้นมากดโทร โดยที่อีกมือหนึ่งยังรั้งตัวเด็กหนุ่มเอาไว้
“ม..ไม่เห็นครับ ผมเพิ่งมาถึงนี่ได้...” ไม่ทันกล่าวจบ เสียงมือถือในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น
นายพลทำหน้าเหยเก พลางกดปุ่มยกเลิกการโทรบนมือถือ “หรือว่านายคือ.. บอส?” เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้นก็อ้าปากค้างทำหน้าแปลกใจยิ่งกว่า
“พี่.. บลิทซ์ หรอกหรือครับ”
ชายร่างใหญ่ปล่อยมือออกจากคอเสื้อของบอส ก่อนจะพูดยิ้ม ๆ
“ใช่แล้ว พี่ชื่อจริงว่า นายพล น่ะ เรียก พี่พล ก็ได้”
“ครับพี่ เรียกผม บอส แล้วกันครับ ชื่อเล่นกับชื่อในเกมของผมเหมือนกัน” เด็กหนุ่มยิ้มตอบ แต่ในใจแอบคิดว่า ‘ตัวก็ใหญ่ หน้าก็โหด.. อย่างนี้เรียก พี่เถื่อน ดีกว่ามั้ง~’
“เมื่อวานนายโชว์ฝีมือได้เยี่ยมเลยนี่ ได้MVPด้วย” นายพลทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้
สีหน้าของบอสแสดงความแปลกใจ “เอ๋ พี่รู้ได้ยังไงครับ”
ชายหนุ่มครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะตอบ “มันเป็นหน้าที่ของGMอย่างพี่น่ะ ต้องสอดส่องสถานที่ต่าง ๆ ในเกมเพื่อดูแลความเรียบร้อย ..แล้วเมื่อวานไปเจอนายเข้าพอดี ตัวที่นายฆ่านั่นเป็นไลโอเนลตัวแรกของเกมเชียวนะ”
“ไลโอเนล... พี่หมายถึงบอสMVPเสือตัวใหญ่ ๆ ที่มีปีกสินะครับ เอ เมื่อวานพี่ไปหลบอยู่ตรงไหนล่ะครับ ผมไม่เห็นพี่เลย” บอสย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน แต่จำไม่ได้ว่าเจอบลิทซ์ในถ้ำด้วย
“พี่ไม่ได้เข้าไปในถ้ำหรอก กลุ่มGMของพี่มีโปรแกรมสำหรับดูสถานที่ต่าง ๆ ในเกมน่ะ ถ้าเจอปัญหาที่ไหนก็จะส่งGMเข้าไปจัดการ”
เด็กหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย “โปรแกรมถ้ำมองดี ๆ นี่เองนะครับ”
“ฮะ ฮะ มันก็ใช่น่ะนะ แต่เกมนี้ไม่มีห้องอาบน้ำซะหน่อย” นายพลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เอาล่ะ ขึ้นไปข้างบนกันดีกว่า พี่เตรียมของดี ๆ ไว้ให้นายเล่นแล้ว”
********************
เวทย์เดินตามอรุณออกมาจากแมนชั่น ชายGMปิดปากเงียบตั้งแต่ได้ยินคำถามสุดท้ายของเด็กหนุ่ม เขาไม่ได้แสดงท่าทีไม่สบอารมณ์ ทว่าดูเหมือนคำถามนั้นจะทำให้หวนคิดถึงความทรงจำร้าย ๆ
นอร์ทปลีกตัวไปส่งงานที่บริษัทก่อนแล้ว หลังจากนั้นไม่นานอรุณก็เดินออกจากห้องพัก เวทย์ซึ่งรู้สึกผิดที่ทำให้ชายหนุ่มเซื่องซึมจึงตามออกมาโดยลืมไปว่าตนยังอยู่ในชุดนอน
“ผมต้องขอโทษพี่ด้วยนะครับ ที่เมื่อกี้ถามอะไรไม่ดีออกไป” เขาพยายามขอโทษ แต่อรุณกลับเมิน
“ขอโทษครับ ขอโทษครับ ขอโทษจริง ๆ นะครับ” เวทย์วิ่งมาดักหน้าชายหนุ่มขณะอยู่บนบันไดขึ้นสะพานลอย แล้วกล่าวขอโทษอีกหลายครั้ง
อรุณถอนหายใจแรง ๆ อย่างฉุนเฉียว “หลีกไป อย่ามาขวางทางฉัน”
“ไม่ครับ จนกว่าคุณจะยกโทษให้นั่นแหละ” เด็กหนุ่มมองเขาด้วยสายตามุ่งมั่น ไม่เกรงกลัวแม้จะตัวเล็กกว่า
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย.. ถอยไป”
“ไม่ครับ”
ชายหนุ่มกล่าวเสียงกราดเกรี้ยว แต่คำตอบของเวทย์ยังเป็นเช่นเดิม
มือที่กำแน่นของอรุณสั่นระริก เขาไม่อยากทำร้ายเด็ก ยิ่งเป็นเด็กที่มีบทบาทในแผนการของมิ้นท์ยิ่งต้องทนุถนอม ถึงอย่างนั้นใจของเขากลับเรียกร้องให้รีบลงมือ เร็วเข้า...รออะไรอยู่ล่ะ
ชายหนุ่มง้างหมัด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เวทย์ก้าวขาไม่ออก ได้แต่หลับตาหลีกหนีภาพที่ไม่อยากเห็น บริเวณนั้นไม่มีใครผ่านมาแม้สักคน แต่ถึงมีเขาก็ไม่รู้ว่าจะตะโกนเรียกทันไหม
เสียงหมัดกระทบเนื้อแข็ง ๆ แล่นเข้าหู ทว่าเด็กหนุ่มไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยสักนิด เขาลืมตาขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และพบว่าอรุณต่อยใส่ฝ่ามืออีกข้างของตัวเอง
“ฉันนี่บ้าจริง ๆ ฮ่า ฮ่า” ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมา ทำเอาเวทย์นึกสงสัยว่าชายเบื้องหน้ายังมีสติครบถ้วนอยู่หรือเปล่า “จริงแล้วเรื่องเมื่อวานมันก็ไม่ได้น่าเศร้าอะไรนี่.. ก็แค่ถูกเพื่อน... กลุ่ม..เดียวกัน..”
หยดน้ำตาไหลรินออกมาแทนที่เสียงหัวเราะ อรุณเงียบไปราวกับคำพูดมากมายถูกกลืนหายไปหมด เด็กหนุ่มเพียงยืนมองนิ่ง ๆ อย่างเห็นใจ
“เพื่อน..ที่ไว้ใจ...ทำร้าย... เธอคง..ไม่เข้าใจ..หรอก...” คำพูดของชายGMถูกแทรกด้วยเสียงสะอื้นไห้เป็นระยะ ดวงตาของเขาแดงก่ำ แม้จะใช้มือปาดน้ำตาไปหลายครั้งแต่มันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด
เวทย์ก้มหน้าลง จับแขนอรุณเอาไว้ ก่อนจะกล่าว “ตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจหรอกครับ แต่ต่อไป..ผมอาจจะต้องเจอกับตัวเองก็ได้” เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อภาพของบอสลอยคว้างอยู่ในห้วงความคิดของเขา
“กลับห้องผมไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่านะครับ แล้วจะไปไหนต่อค่อยดูกันอีกที” เด็กชายกึ่งลากกึ่งจูงอรุณลงจากสะพานลอย ชายGMเดินตามโดยไม่ขัดขืน
การหลั่งน้ำตาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอ่อนเพลีย แต่เหตุการณ์เมื่อคืนที่ฉายซ้ำในความทรงจำทำให้เขากระวนกระวายเกินกว่าจะหลับตาลงได้
‘หวังว่าพวกพี่เตยคงไม่ลาออกจริง ๆ หรอกนะ’ เขารำพึงในใจ
********************
นายพลพาบอสขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นที่ 12 ..เมื่อประตูเปิดออก ภาพที่เห็นก็ทำให้เด็กหนุ่มเผลออุทานออกมา
ด้านขวาเต็มไปด้วยตู้สีขาวซึ่งคล้ายกับตู้คาราโอเกะตามห้างสรรพสินค้า เพียงเปลี่ยนจากไมโครโฟนเป็นคีย์บอร์ด เมาส์ และหมวกกันน็อคที่มีสายต่อเชื่อมเข้ากับโต๊ะวางคีย์บอร์ด ตู้ทั้งหมดถูกเรียงอย่างเป็นระเบียบ แบ่งออกเป็นสี่แถวยาว ๆ สองแถวแรกบนตู้จะมีลายสีดำ ส่วนอีกสองแถวที่เหลือมีลายสีน้ำเงิน - ด้านหน้าของตู้สี่แถว คือ โต๊ะเคาน์เตอร์ซึ่งมีพนักงานสาวคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง
สิ่งที่ทำให้บอสตกตะลึงก็คือจำนวนมหาศาลของตู้เหล่านี้ นับได้อย่างต่ำก็ราวสี่สิบตู้ อีกทั้งรูปร่างของมันก็ดึงดูดใจอย่างยิ่ง แม้เขาจะไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรก็ตาม
ส่วนทางด้านซ้ายเป็นห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มีพนักงานหอบเอกสารเดินกันพลุกพล่าน บางคนก็กำลังคลุกอยู่กับการต่อสายไฟในตู้สีขาวซึ่งเหมือนกับตู้มากมายทางด้านขวาของชั้น บริเวณผนังหน้าห้องทำงานมีป้ายขนาดใหญ่เขียนว่า
‘ฝ่ายพัฒนาและทดสอบผลิตภัณฑ์’
“ยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ เครื่องพวกนี้เรียกว่า เวอร์ชวล คอมแบ็ท (Virtual Combat - VC) เป็นเครื่องเล่นเกมต่อสู้ที่พัฒนาต่อมาจากเกมมิทิเออร่าน่ะ” นายพลแนะนำแล้วพาเดินไปที่โต๊ะเคาน์เตอร์ซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าเครื่องVCทั้งสี่แถว
ชายหนุ่มยื่นบัตรสีน้ำเงินที่เขียนไว้กลางบัตรว่า ‘Virtual Combat Tester 01651’ ให้กับพนักงานสาวหลังเคาน์เตอร์ “ช่วยออกบัตรแทนให้ใบหนึ่งด้วยครับ สำหรับเด็กคนนี้”
พนักงานสาวตอบรับแล้วนำหลังบัตรไปทาบลงบนเครื่องที่คล้ายกับสแกนเนอร์แต่เล็กกว่า เครื่องนั้นมีสายต่อเชื่อมกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คข้าง ๆ ซึ่งหญิงสาวกำลังพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป
ไม่นานเสียงหวีดเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากเครื่องคอมพิวเตอร์ พนักงานสาวชะงักไปเล็กน้อย
“บัตรรหัส ศูนย์หนึ่งหกห้าหนึ่ง ออกบัตรแทนฟรีครบสามใบแล้วค่ะ ถ้าจะออกบัตรแทนเพิ่มต้องเสียค่าใช้จ่ายใบละหนึ่งร้อยบาท และออกได้สูงสุดอีกเจ็ดใบค่ะ” เธอบอกเสียงเรียบราวกับหุ่นยนต์ “ต้องการออกบัตรเพิ่มไหมคะ”
“ออกเลย เรื่องเงินไม่มีปัญหาหรอก” นายพลตอบทันที แล้วควักกระเป๋าสตางค์ออกมา
ชายร่างใหญ่ยื่นธนบัตรหนึ่งร้อยบาทให้พนักงานสาว แต่กลับถูกอีกมือหนึ่งซึ่งถือธนบัตรแบบเดียวกันเข้ามาแทรก
“ผมจ่ายเองก็ได้ครับ เงินพี่น่ะเก็บไว้เถอะ”
นายพลมองเด็กหนุ่มแล้วยิ้มน้อย ๆ เขาดันมืออีกฝ่ายกลับไป จากนั้นก็รีบเอาธนบัตรของตนใส่มือหญิงสาวอย่างรวดเร็ว “เงินแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แล้วอีกอย่าง...นายมาบริษัทพี่ พี่ก็ต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงสิ”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่บอสก็ยังรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณอยู่ดี “ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกแล้วกันครับ ถ้าผมทำได้ก็จะช่วยเต็มที่”
“ไม่ต้องห่วง นายจะได้ตอบแทนพี่แน่ ๆ” ชายร่างใหญ่ยิ้มเย็น
ระหว่างที่พวกเขาคุยกันอยู่พนักงานสาวก็ออกบัตรแทนเสร็จพอดี เธอวางบัตรทั้งสองใบลงบนเคาน์เตอร์ บัตรใหม่ซึ่งกำลังจะกลายเป็นของบอสมีสีเดียวกับบัตรเดิม แต่ตัวอักษรบนบัตรแตกต่างกัน บัตรใหม่เขียนเอาไว้ว่า ‘Virtual Combat Tester 01651:01’
นายพลยื่นบัตรแทนใบใหม่ให้กับบอส เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณแล้วรับมาดูด้วยแววตาเป็นประกาย
“เอาล่ะ ได้เวลาไปเล่นกันแล้ว รับรองว่าเครื่องVCนี่จะทำให้นายสนุกมากกว่าเล่นมิทิเออร่าเสียอีก”

To be continued...


<<MA Tip เกร็ดน่ารู้เกี่ยวกับเกมมิทิเออร่า #7 มิติเก็บของ>>
สำหรับเกมนี้ผู้เล่นทุกคนจะมีช่องเก็บของส่วนตัวที่เรียกว่า ‘มิติเก็บของ’ ซึ่งสามารถเรียกใช้ได้เพียงแค่พิมพ์ /st บนแป้นคีย์บอร์ด มิติเก็บของจะมีลักษณะคล้ายหลุมดำขนาดเล็กซึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าผู้เล่นทันทีที่เรียกใช้
มิติเก็บของตามปกติมีช่องเก็บ 50 ช่อง หนึ่งช่องสำหรับไอเทมหนึ่งชนิด และหนึ่งช่องจะเก็บไอเทมชนิดเดียวกันได้ไม่เกิน 50 ชิ้น ทุกช่องมีหมายเลขช่องกำหนดไว้เพื่อให้การหยิบของทำได้ง่ายขึ้น
เมื่อผู้เล่นต้องการเก็บของก็โยนของใส่เข้าไป ถ้าของมีขนาดใหญ่จะถูกย่อส่วนโดยอัตโนมัติ เมื่อเก็บเสร็จจะมีข้อความจากระบบขึ้นมาบอกว่าของชิ้นนั้นถูกเก็บอยู่ในช่องหมายเลขอะไร และในช่องนั้นมีไอเทมชนิดนั้นทั้งหมดกี่ชิ้น
ผู้เล่นสามารถหยิบของที่ต้องการได้โดยพิมพ์ /sg ตามด้วยหมายเลขช่องใส่ของ ถ้าต้องการหยิบมากกว่าหนึ่งชิ้นก็เคาะเว้นวรรค แล้วพิมพ์จำนวนที่ต้องการเข้าไป
กรณีที่จำไม่ได้ว่าไอเทมชิ้นไหนอยู่ในช่องหมายเลขใด สามารถพิมพ์ /sl เพื่อเรียกรายการไอเทมในมิติเก็บของออกมาดูได้
อนึ่ง ผู้เล่นจะมองเห็นมิติเก็บของของผู้เล่นคนอื่นเป็นเงาบาง ๆ ไม่สามารถสัมผัสหรือใส่ของเข้าไปได้ และมองไอเทมที่อยู่ด้านในไม่เห็นอีกด้วย
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
uw
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
uw


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 97
อายุ : 31
สังกัด : อ๊าก เจ็บ สังมันกัด......
Registration date : 28/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

MeteorA  Online  บทที่11 When We’ll be Together Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: MeteorA Online บทที่11 When We’ll be Together   MeteorA  Online  บทที่11 When We’ll be Together Icon_minitimeMon May 21, 2007 7:28 pm

เม็มเปลี่ยน

ไมฟระ - -*
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
moopra
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
moopra


เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 30
Registration date : 01/04/2007

MeteorA  Online  บทที่11 When We’ll be Together Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: MeteorA Online บทที่11 When We’ll be Together   MeteorA  Online  บทที่11 When We’ll be Together Icon_minitimeMon May 21, 2007 7:49 pm

จะดีมากถ้าเอ็งลงตอนก่อนๆด้วย (ตรูลืม- -*)
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
 
MeteorA Online บทที่11 When We’ll be Together
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ 
เธซเธ™เน‰เธฒ 1 เธˆเธฒเธ 1
 Similar topics
-
» MeteorA Online ?????10 The Sun will Shine
» MeteorA Online Chapter 11+12 by Woratana

Permissions in this forum:เธ„เธธเธ“เน„เธกเนˆเธชเธฒเธกเธฒเธฃเธ–เธžเธดเธกเธžเนŒเธ•เธญเธš
REDICULOUS X WKCreative :: บริเวณลานกิจกรรม :: FICTION Library-
เน„เธ›เธ—เธตเนˆ: