REDICULOUS X WKCreative
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.


ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ สมาคมไร้สาระ ที่ๆท่านควรระลึกไว้ว่าท่านจะไม่พบความมีสาระ ณ ที่นี่
 
เธšเน‰เธฒเธ™Portalliเธ„เน‰เธ™เธซเธฒLatest imagesเธชเธกเธฑเธ„เธฃเธชเธกเธฒเธŠเธดเธ(Register)เน€เธ‚เน‰เธฒเธชเธนเนˆเธฃเธฐเธšเธš(Log in)

 

 WOW อัพตอนที่7

Go down 
+2
Rui
SrwKung
6 posters
เธœเธนเน‰เธ•เธฑเน‰เธ‡เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSat Apr 21, 2007 7:45 pm

ฟิกชั่นเรื่องใหม่ (พยาม)จะไม่ดรอป มาอ่านกันเยอะๆนะครับเขียนไม่ดีเท่าไรหรอกแต่ผมตั้งใจมากนะครับ
------------------------
ผมชื่อ อาคางิ ชุนสุเกะเป็นแค่นักเรียนม.ปลายปีสองธรรมดาๆของโรงเรียนสุดแสนจะธรรมดาในเมืองโฮชิโนะ
เมืองที่สุดแสนจะธรรมดาและไม่มีอะไรเด่นเป็นพิเศษ...แต่ว่าในคราบของนักเรียนธรรมดาๆของผมก็มีสิ่งที่ไม่
ธรรมดาอยู่ด้วยเช่นกัน....

ตอนที่1 “การรุกรานจากหญิงสาวน้ำแข็ง”

เวลา 23:52 เมืองโฮชิโนะ เขตมินาโตะ
เวลาในตอนนี่ดึกมากแล้ว ประชาชนในเขตมินาโตะที่ส่วนมากจะเป็นผู้สูงอายุต่างพากันหลับกันหมดแล้วมีแค่บางบ้าน
เท่านั้นที่ยังคงเปิดไฟอยู่...

เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงกระทบหลังคาบ้านต่างๆอย่างแผ่วเบา เงาที่กระโจนข้ามผ่านบ้านแต่ละบ้าน...เด็กผมดำนัตย์ตาสีฟ้า
ใส่เสื้อแจ็กเก็ตสีแดงพาดไปด้วยลายดำเสื้อในสีขาวอมเทากางเกงขายาวสีดำที่เอวด้านซ้ายมีฝักดาบญี่ปุ่นถูกเหน็บ
เอาไว้...

เด็กหนุ่มคนนั้นมองหา”เป้าหมาย”ของเขาอย่างรวดเร็วมันเป็นกลุ่มหมอกสีดำที่กำลังค่อยๆเคลื่อนที่วนเป็นวงกลม...ต่อมา
ไม่นานมันก็กลายเป็นรูปร่างที่แปลกประหลาดเหมือนสัตว์ประหลาด...

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เด็กหนุ่มหยิบปืนที่ถูกเก็บอยู่ในแจ็กเก็ตออกมากระสุนเหล่านั้นพุ่งเข้าเป้าไปอย่างแม่นยำคือร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้น...
ไม่นานนักมันก็ค่อยๆหายไป...

“เสร็จเรื่อง...”
เด็กหนุ่มพึมพำ...

“แย่งงานฉันอีกแล้วนะ~~~”
เสียงนึงดังขึ้นจากทางด้านหลังเขาเด็กหนุ่มหันกลับไปมองก็พบกับเด็กสาวคนนึงเธอมีผมสีแดงยาวสลวยแต่สมชุดคลุมที่
มีหมวกคลุมศีรษะมือขวากำเคียวสีดำขนาดใหญ่ไว้ด้วยดูๆแล้วอายุอานามเธอก็คงจะพอๆกับเด็กหนุ่ม...

“ช่วยไม่ได้นิ...นี่ก็งานฉันเหมือนกัน”
เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเก็บปืนไว้ในแจ็กเก็ตสีแดงเหมือนเดิม

“จริงๆนายไม่จำเป็นต้องมาทำแบบนี่ก็ได้ไม่ใช้หรือไง...”
หญิงสาวถามเด็กหนุ่มซึ่งเขาก็เกาหัวแล้วก็ตอบออกมาเบาๆว่า
“จำเป็นสิ...”

“ยังเอาเรื่องนั้นมาใส่ใจอยู่อีกหรือ”
เด็กสาวถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่ม

“ปล่าวสักหน่อย...”
เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของเด็กสาว

“จริงเหรอ~~”

“จริงสิ”

“ยังไงก็ช่างเถอะ...ชุนสุเกะก่อนจะมาที่นี่ฉันเจอเด็กหญิงประหลาดๆคนนึงด้วยล่ะ”
อาคางิ ชุนสุเกะคือชื่อของเด็กหนุ่มเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาวเขาจึงตอบกลับไปว่า
“ประหลาดยังไงเหรอ ฮิวะ”

“ก็อย่างแรก...เธอมองเห็นฉันในร่างนี่...แถมยังพูดจาอะไรแปลกๆอีกด้วย”
ฮิวะเริ่มเล่าพร้อมกับนำนิ้วชี้ของมือขวามาจรดที่ริมฝีปากด้านขวาซึ่งเป็นท่าประจำของเธอเวลาเธอจะเล่าเรื่องหรือนึกอะไร
สักอย่าง...

“แปลกที่ว่านี่มันยังไงล่ะ...อีกอย่างเห็นตัวเธอก็เป็นพวกวิญญาณไม่ใช้หรือไง”
ชุนสุเกะถามฮิวะ

“ฉันจับสัมผัสวิญญาณเธอไม่ได้เลย เธอมีสัมผัสที่เหมือนกับมนุษย์ส่วนแปลกที่ว่านี่ก็...เธอบอกว่าอีกไม่นานจะเกิดการ
รวมตัวอะไรเนี่ยและ...”
ฮิวะตอบคำถามของชุนสุเกะซึ่งเขาก็เอะใจแล้วถามฮิวะต่อว่า
“รวมตัวเหรอ...หรือว่าพวก”โอบากะ”จะมาร่วมตัว”

“ไม่ใช้พวกโอบากะหรอก เห็นบอกคนที่มีความแตกต่างอะไรกันเนี่ยและจะมาร่วมตัวกันที่เมืองนี่...”

“อืม...จะว่าไปที่เด็กคนนั้นเห็นเธอได้เพราะคงมีฌานรับรู้เกี่ยวกับพวกวิญญาณละมั่ง...”
ชุนสุเกะลองสันนิษฐานเกี่ยวกับเรื่องนี่ดู...

“จะยังไงก็ช่างเถอะ...การบ้านที่นายยืมไปลอกนะเสร็จรึยัง”
ฮิวะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเมื่อชุนสุเกะได้ยินเขาก็ยิ้มแหยๆพร้อมบอกว่า
“ยังเลยอะ”

“แล้วพรุ่งนี่ฉันจะเอาอะไรส่งอาจารย์โมริชิตะละย่ะ...รีบกลับไปลอกให้เสร็จเดี้ยวนี้เลยนะ!”
ฮิวะวี้ดใส่ชุนสุเกะในทันที...

อาคางิ ชุนสุเกะเบื้องหน้าคือเด็กม.ปลายปี2ธรรมดาแต่เบื้องหลังเขาคือ”โซล ฮันเตอร์”หรือนักล่าวิญญาณที่จะคอยออก
ล่า”โอบากะ”ความชั่วร้ายที่เกิดจากวิญญาณ...

เมื่อมนุษย์ตายลงวิญญาณจะออกจากร่างไปแต่บาปที่เคยทำไว้ครั้งที่ยังเป็นมนุษย์นั้นจะกลายสภาพไปเป็นกลุ่มหมอกควัน
สีดำ...เมื่อกลุ่มหมอกนี่มีจำนวณมากขึ้นมันก็จะรวมตัวกันเป็นโอบากะ ซึ่งรูปร่างของโอบากะนี่จะแตกต่างกันไปไม่แน่นอน
แต่ที่แน่ๆคือมันจะออกทำร้ายมนุษย์โดยการสูบวิญญาณไป...

ส่วนชุนสุเกะนั้นเกิดในตะกูลอาคางิ...ตะกูลที่ออกล่าวิญญาณมาตั้งแต่โบราณตอนแรกชุนสุเกะก็ไม่ได้อยากเป็นโซลฮัน
เตอร์สักเท่าไร แต่เหตุผลที่เขาต้องมาเป็นเพราะว่าปู่ของเขาที่เป็นโซลฮันเตอร์ถูกโอบากะเล่นงานและถูกสูบวิญญาณไป
ซึ่งพ่อของชุนสุเกะก็ตายในหน้าที่โซลฮันเตอร์ตั้งแต่เล็กๆส่วนแม่ของเขาก็ถูกลูกหลงตายไปด้วยตอนที่พ่อของเขาตาย
ครอบครัวของเขาจึงเหลือแค่ตัวเขากับพี่สาวสองคน...เนื่องจากกฎของตะกูลอาคางิผู้หญิงไม่สามารถที่จะเป็นโซลฮันเตอร์
ได้และ ชุนสุเกะเองก็แค้นพวกโอบากะในการจากไปของปู่ชุนสุเกะจึงได้ไปนำดาบประจำตะกูล “ยูรินเคน”ซึ่งเป็นดาบที่ใช้
ในการปราบโอบากะและว่ากันว่ามีพลังสูงที่สุดในบรรดาดาบของตะกูลอาซางิ...และอาวุธอีกชิ้นนึงที่ตกทอดมาจากพ่อ
ของชุนสุเกะมาถึงชุนสุเกะ“โซลแม็กนั่ม”ปืนพลังวิญญาณที่ใช้ต่อสู้และทำลายโอบากะ ชุนสุเกะได้ใช้สองอย่างนี่ล้างแค้น
โอบากะที่สูบวิญญาณของปู่เขาได้สำเร็จและสืบทอดเป็นโซลฮันเตอร์คนต่อไป...

ส่วนฮิวะ นั้นเป็นยมทูตที่มาจากยมโลกหน้าที่ของเธอนั้นมีตั้งแต่รับคนตายไปยมโลกรวมถึงการทำลายโอบากะไม่ให้มันไป
ทำร้ายมนุษย์ ซึ่งเธอได้รับให้มาประจำอยู่ที่เมืองโฮชิโนะแห่งนี่โดยใช้ชื่อปลอมว่า “มิสึนาริ ฮิวะ”

ฮิวะกับชุนสุเกะเจอกันครั้งแรกที่โรงเรียนตอนที่ทั้งคู่อยู่ม.ปลายปี1ซึ่งฮิวะที่พึ่งมาประจำที่เมืองโฮชิโนะและย้ายมาเรียนที่
โรงเรียนของชุนสุเกะโดยทั้งคู่ไม่ถูกกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกต่อมาทั้งคู่พบกันในระหว่างที่ตามล่าโอบากะอยู่...แรกๆทั้งคู่
นั้นต่างเป็นศัตรูกัน เนื่องจากชุนสุเกะแย่งงานของฮิวะแต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่โอบากะยักษ์ออกอาละวาดทั้งคู่จึงต้องจับมือ
กันสู้...หลังจากนั้นทั้งคู่เลยเริ่มเข้าขากันแล้วก็หันมาเป็นเพื่อนกันในที่สุด...ถึงแม้ที่โรงเรียนคู่นี่จะชอบอยู่ด้วยกันจน
ชาวบ้านชาวช่องชอบล้อกันว่าเป็นแฟนก็เถอะ...

---------------------

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นจังหวะในยามเช้าของบ้านอาซางิ...แต่เจ้าของนาฬิกาปลุกกลับยังนอนอยู่บนเตียงในท่าที
สบายๆ...

“อะ...อืม..”
เจ้าของนาฬิกาปลุก อาซางิ ชุนสุเกะครางออกมาเบาๆก่อนที่จะกลิ้งตัวไปใกล้ๆนาฬิกาปลุก..เขาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียก่อน
จะเอื้อมมือไปจับนาฬิกาปลุก...แล้วกดปิด...

“ลอกการบ้านมาราธอน...เลยไม่ค่อยได้นอนง่วงจริงๆ”
ชุนสุเกะพึมพำก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว...

หลังจากเสร็จจากธุระส่วนตัวชุนสุเกะก็เดินลงมาด้านล่าง...โดยจุดประสงค์เพื่อทำข้าวเช้า..แต่วันนี่ัมันแปลกไปเมื่อเขาเห็น
หญิงสาวผมดำยาวสลวยกำลังยืนอยู่ในครัว...กำลังทำอาหารอยู่...

“นั่น...ตาฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมเนี่ยพี่โคโนเอะ...เข้าครัว”
ชุนสุเกะพึมพำ...พลางนึกย้อนอดีต

โดยปกติเขาจะเป็นคนทำอาหารให้พี่สาวของเขาทานเสมอสาเหตุก็คงเป็นเพราะอาหารของโคโนเอะ หมายังเมินเลยก็ได้
ล่าสุดที่ชุนสุเกะกินไปเขาก็เกือบไปนอนห้องไอซียูในโรงพยาบาล...
ทางด้านโคโนเอะเมื่อได้ยินเสียงชุนสุเกะเดินลงบันไดมาก็ร้องเรียกอย่างร่าเริงว่า
“ชุนสุเกะวันนี่พี่ทำข้าวเช้าให้ด้วยนะ...รีบมากินซะก่อนไม่ดีกว่าเหรอ...”

ชุนสุเกะผู้โชคร้ายกำลังนึกหาคำพูดที่จะมาใช้หลบหลีกพี่สาวของเขาอยู่...แล้วเขาก็นึกออก..
“เอ่อคือวันนี้ผมนัดจะไปทำงานกับเพื่อนตอนเช้าที่โรงเรียนนะครับ แล้วก็คิดว่าจะไปกินที่โรงเรียนนะครับ”
ชุนสุเกะบอกก่อนที่จะรีบออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว...

โรงเรียนนะมีอาหารขายซะเมื่อไรเล่า...

ตามปกติชุนสุเกะกินข้าวเช้าจากบ้านและก็ทำปิ่นโตไปกินในตอนกลางวันที่โรงเรียนซึ่งแน่นอนในวันที่พี่โคโนเอะทำอาหาร
เองแบบนี่เขาก็ต้องอดไปทั้งวัน...

“อรุณสวัสดิ์ ชุนสุเกะคุง”
เด็กหนุ่มผมดำสวมชุดนักเรียนแบบเดียวกับชุนสุเกะโบกมือทักทายชุนสุเกะเมื่อทั้งคู่เจอกันที่สามแยกแห่งนึง

“อืม อรุณสวัสดิ์เคนตะ”
ชุนสุเกะเอ่ยทักทายกลับไป

มินามิ เคนตะคือชื่อของเด็กหนุ่มคนนี่เขาเป็นเพื่อนสนิทของชุนสุเกะแล้วยังเรียนอยู่ห้องเดียวกันด้วย เคนตะรู้ว่าชุนสุเกะ
คือโซลอันเตอร์และก็รู้ด้วยว่า ฮิวะคือยมทูต เคนตะเป็นคนที่หัวไม่ดีกีฬาไม่ได้เรื่องแต่ก็เป็นคนดีถึงจะซุ่มซ่ามบ้างแต่ก็มี
น้ำใจแต่เพราะงานอดิเรกที่แปลกๆของเคนตะไม่ว่าจะเป็นการสะสมรูปภาพตัวการ์ตูนสาวน้อย ชื่นชอบหนังขบวนการและฮี
โร่แปลงร่าง ทำให้เคนตะไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไรนักที่มีก็แค่ชุนสุเกะแล้วก็มิวะ...

เดิมทีชุนสุเกะกับเคนตะรู้จักกันในนามเพื่อนร่วมห้อง แล้วชุนสุเกะก็คิดว่าเคนตะก็แค่เด็กผู้ชายธรรมดาๆคนนึงที่มีงาน
อดิเรกแปลกประหลาดแต่สาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่มาเป็นเพื่อนกันก็คือน้องสาวของเคนตะที่ชื่อ เคโกะ เคโกะมีฌานที่ทำให้
สามารถมองเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างพวกวิญญาณได้และด้วยเหตุนี่เองจึงทำให้เธอถูกพวกโอบากะเล่นงาน เคนตะ
พยามต่อสู้กับโอบากะอย่างสุดความสามารถแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นมันก็ตามและเกือบจะถูกดูดวิญญาณไปดีืที่ชุนสุเกะมา
ช่วยได้ทันหลังจากนั้นเคนตะก็สามารถมองเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติได้และก็กลายเป็นเพื่อนกับชุนสุเกะมา...

“สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนิชุนสุเกะคุง...ไปทำอะไรมานะ”
เคนตะถามชุนสุเกะที่ขอบตาคลำเหมือนหมีแพนด้า~หมีแพนด้า~

“นั่งลอกการบ้านของอาจารย์โมริชิตะทั้งคืนเลยนะสิ”
ชุนสุเกะตอบซึ่งเคนตะก็หัวเราะแห้งๆแล้วตอบว่า
“ผมเองก็พึ่งเสร็จเมื่อคืนเหมือนกันครับ”

“เสร็จแล้วคงไม่ใช้ลืมเอามาใช่ไหม~”
เสียงนึงดังขึ้นด้านหลังทั้งคู่เมื่อหันไปก็เจอกับสาวน้อยผมสีแดงยาวสลวย มิสึนาริ ฮิวะนั่นเอง

“ไม่ต้องห่วงฉันเอามาแล้วน่า”
ชุนสุเกะตอบฮิวะ

“นี่ชุนสุเกะ...วันนี่ฉันเจอเด็กคนนั้นอีกแล้วล่ะ”
ฮิวะบอกชุนสุเกะก็ทำหน้าฉงนแล้วถามว่า
“ใช่เด็กที่เธอพูดถึงเมื่อคืนรึเปล่า?”

“ใช่แล้วล่ะ...วันนี่เธอบอกว่าเราจะได้สมาชิกใหม่ละ”
ฮิวะรายงานสิ่งที่ได้เจอมาให้ชุนสุเกะได้ยิน

“สมาชิกใหม่เหรอ...อืม...”
ชุนสุเกะพึมพำพร้อมกับคิดตาม...ซึ่งเคนตะที่ฟังอยู่นั่นก็เลยถามขึ้นมาว่า
“เรื่องอะไรเหรอครับ”

ชุนสุเกะกับมิวะก็เลยเล่าให้เคนตะฟัง..
“อืม...บ้างที่สิ่งที่เด็กคนนั้นพูดขึ้นมาอาจจะจริงก็ได้นะครับเพราะได้ข่าวมาว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาเรียนที่นี่ รู้สึกจะมา
วันนี้ด้วย”
เคนตะเล่าต่อซึ่งทั้งสามคนก็เกิดความสงสัยขึ้นในใจจนกระทั่ง...

“เอ่อ...ฉันพึ่งจะนึกได้...เรามัวแต่มาเดิยคุยเอื้อยเฉื้อยแบบนี่ไม่เข้าเรียนสายกันหรอกเหรอ...”
ฮิวะเอ่ยออกมา...ซึ่งทั้งหมดก็อึ้งไปตามๆกัน...ก่อนจะออกวิ่งด้วยความเร็วสูง
---------------------
ยังดีที่พวกเขามาถึงห้องเรียนทันเวลาแบบฉิวเฉียด...และแล้วอาจารย์ประจำห้องของชุนสุเกะก็เริ่มต้นโฮมรูมอันสุดแสนน่า
เบื่อ...แต่แล้วข่าวคราวที่จะทำลายความน่าเบื่อก็เริ่มต้นขึ้น...

“ทุกคน วันนี่เรามีนักเรียนใหม่มาด้วยช่วยต้อนรับกันดีๆด้วยนะจ๊ะ”
ประโยคนี่ของอาจารย์ประจำชั้นทำให้นักเรียนในห้องคึกคักขึ้นมา

“เป็นหนุ่มหล่อๆก็คงดีนะสิ”

“อยากให้เป็นสาวน้อยน่ารักๆจังเลย”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปลั่นห้องจนอาจารย์ประำจำชั้นต้องบอกให้เงียบ

“เอาละ...เข้ามาได้แล้วจ๊ะคุลาล่าจัง”
อาจาย์ประจำชั้นเรียกเด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนนัตย์ตาสีแดงให้เดินเข้ามาในห้องความงามของเธอสะกดให้่ทั้งนักเรียนชายและ
หญิงจ้องมองเธอแต่เพียงผู้เดียว......

“ฉัน...คุลาล่า ไดมอนค่ะยินดีที่ได้รู้จัก”
หญิงสาวคนนั้นแนะนำตัวเองพร้อมกับยิ้มพริบตานั้นก็มีเสียงกรีดโห่ร้องแสดงความคลั่งไคล้กันไปทั่วห้อง...

---------------------
ในช่วงพักเที่ยงพวกชุนสุเกะขึ้นมากินข้างเที่ยงที่ดาดฟ้าตามปกติแต่วันนี่ชุนสุเกะไม่มีอาหารเที่ยงเนื่องจากไม่ได้เตรียมมา
แต่อย่างน้อยเคนตะกับฮิวะก็ยังเต็มใจแบ่งของกินบางส่วนให้ชุนสุเกะ

“ยัย คุลาล่านั่นอะไรกันน่า~มาทำโปรยเสน่ห์นักเรียนในห้อง”
ฮิวะบ่นไปขณะคีบของกินเข้าปาก

“โห...ที่เธอหัวเสียขนาดนี้เพระาว่าโทชิที่เธอชอบก็อยุ่ในกลุ่มนั้นด้วยสินะ”
ชุนสุเกะเอ่ยออกมาทำให้ฮิวะหน้าแดงทำเอาของกินที่เธอพึ่งเอาลงไปในปากไปค้างอยู่ที่คอเธอถ้าจะให้พูดง่ายๆคือ...ติด
คอนั่นและั...

“นะ..นายรู้ได้ไงกันย่ะว่าฉันชอบโทชิ?”
ฮิวะถามชุนสุเกะซึ่งเขาก็ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์จนเคนตะที่นั่งอยู่ใกล้ๆต้องช่วยอธิบายว่า
“คุณชุนสุเกะเขาเห็นคุณฮิวะเอาจดหมายรักไปใส่ที่ล็อกเกอร์รองเท้าของคุณโทชินะสิครับ”

“นาย แอบสะกดรอยฉันเหรอยะ!!!”
ฮิวะโมโหขึ้นมาทันทีพร้อมกับชี้หน้าชุนสุเกะใบหน้าของเธอตอนนี่แดงเหมือนลูกตำลึง

“ฉันไม่ได้สะกดรอยเธอซะหน่อย...ก็แค่บังเอิญผ่านมาเห็นเท่านั้นเอง”
ชุนสุเกะบอกพร้อมกับหยิบตะเกียบของฮิวะแล้วคีบอาหารในกล่องข้าวของเธอเขาปากไปอย่างสบายใจเฉิบ

“อะ!...ทาโกะยากินั่นฉันกะว่าจะเก็บไว้กินชิ้นสุดท้ายแท้ๆ ชุนสุเกะนะชุนสุเกะ!!”
และแล้วทั้งสองคนก็เริ่มกัดกันจนเคนตะต้องออกมาไกล่เกลี่ย...

โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า ประตูทางขึ้นดาดฟ้าถูกเปิดออกมาอย่างแผ่วเบาด้วยฝีมือหญิงสาวคนนึง และโดยที่ไม่ได้มีใคร
สังเกตุเธอก็เริ่มลงมือใส่พวกของชุนสุเกะ

พรึ่บ!!
แท่งน้ำแข็งจำนวณมากพุ่งเข้ามาหาพวกชุนสุเกะดีที่ทั้งชุนสุเกะและฮิวะไหวตัวทัน ชุนสุเกะจับคอเสื้อเคนตะแล้วโยน
ออกไปทางด้านข้างก่อนจะกลิ้งตัวหลบตามส่วนฮิวะกระโดดออกด้านตรงข้ามกับชุนสุเกะสิ่งนี่ทำให้่พวกชุนสุเกะสามารถ
หลบพ้นจากแท่งน้ำแข็งกันได้หมดทุกคน...

แปะๆ
เสียงตบมือจากผู้โจมตี หญิงสาวนั่นไม่ใช้ใครอื่นเธอคือ คุลาล่า ไดมอนนั่นเอง

“เธอ...เป็นใครกัน”
ชุนสุเกะเอ่ยถามขึ้นมาเรียบๆก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ...

“ก็ คุลาล่า ไดมอนไงค่ะ คุณอาซางิ ชุนสุเกะดูท่าตอนที่ฉันแนะนำตัวคุณคงไม่ได้ฟังแน่เลย”
หญิงสาวผมสีฟ้าบอกพร้อมเดินเข้ามาหาพวกชุนสุเกะแต่...

ชิ้ง!
ฮิวะหยิบเคียวของเธอออกจากช่องว่างมิติแล้วชี้ไปที่คุลาล่า

“บอกมา...เธอต้องการอะไร”
ฮิวะถามด้วยน้ำเสียงโกรธซึ่งคุลาล่าก็หัวเราะเบาๆแล้วก็บอกว่า

“ฉันอยากจะมาทดสอบสักหน่อยค่ะ ว่าพวกคุณมีฝีมือกันรึเปล่า”
คุลาล่าตอบพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย

“ได้ฉันก็คันไม้คันมืออยู่พอดี”
ฮิวะง้างเคียวขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาคุลาล่า เธอฟาดเคียวใส่คุลาล่าเต็มแรง...

เช้ง!!
การโจมตีของฮิวะถูกหยุดไปจากกำแพงน้ำแข็งที่คุลาล่าสร้างขึ้นมาจากพื้น...เคียวของฮิวะปักลงไปในก้อนน้ำแข็งนั่นแทน

“เธอ...เป็นตัวอะไรกันแน่”
ฮิวะถามตอนนี่เธอรู้สึกกลัวคุลาล่าขึ้นมานิดหน่อย

“ก็เป็นมนุษย์เนี่ยและค่ะ...แต่แค่มีพันธุกรรมผิดปกตินิดหน่อย...”
คุลาล่าตอบเคนตะที่ยืนฟังอยู่ก็อุทานออกมาว่า
“พันธุกรรมผิดปกติ!”

“ค่ะ เรียกได้ว่าเหมือนมนุษย์แต่แตกต่างจากมนุษย์นิดหน่อยก็ว่าได้...”
คุลาล่าตอบซึ่งในช่วงนั้นฮิวะก็ดึงเคียวออกจากน้ำแข็งได้สำเร็จแล้วก็กระโดดถอยหลังเพื่อตั้งหลัีก

“ถ้าสู้กันแบบนี่เห็นท่าไม่ดีแน่...ถ้างั้น”
คุลาล่าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบแคปซูลสีขาวเล็กๆออกมาแล้วก็ปาลงพื้นทันใดนั้นบรรยากาศรอบๆตัวของพวก
เขาก็แปลกไป...มันกลายเป็นสีเทาเว้นตัวของคุลาล่า ฮิวะ ชุนสุเกะแล้วก็เคนตะเท่านั้น

“เธอทำอะไรน่ะ”
คราวนี้ชุนสุเกะเป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง

“ไม่มีอะไรอีกนั่นและค่ะ มันก็แค่แคปซูลบิดเบือนมิติพอใช้แล้วบรรยากาศรอบๆตัวในรัศมี1กิโลเมตรก็จะถูกบิดเบือนออกไป
เป็นเวลา30นาที หากเราอยู่ในห้วงบรรยากาศนี่เราจะไม่ได้รับผลจากการไหลของเวลา และก็แน่นอนค่ะสิ่งที่เ้กิดขึ้นในห้วง
มิตินี่ เมื่อหายไปก็จะกลับสู่สภาพก่อนเข้าช่วงมิตินี่...อย่างเช่นถ้าผนังถูกทำลายไปหากห้วงมิตินี่หาย ผนังที่ถูกทำลายก็จะ
กลับมาเหมือนเดิมเป็นต้น แต่ว่าภายใน30นาทีนี่ก็ไม่สามารถออกจากห้วงบรรยากาศนี่ได้หรอกนะค่ะ”
คุลาล่าอธิบายชุนสุเกะก็ค่อยๆก้มตัวลงไปแล้วาดวงเวทขึ้นที่พื้น...หลังจากวาดเสร็จแล้ววงเวทก็เปล่งแสงยูรินเคน ดาบ
ประจำตัวของชุนสุเกะก็ค่อยๆลอยออกมาจากวงเวทที่ชุนสุเกะพึ่งวาด ชุนสุเกะจับดาบแล้วก็ค่อยๆดึงมันออกจากฝักแล้วทิ้ง
ฝักลงไปในวงเวท แล้ววงเวทก็ค่อยๆหายไป...

“งั้นเอาง่ายๆภายใน30นาทีต้องจัดการเธอให้ได้สินะ”
ชุนสุเกะพูดซึ่งคุลาล่าก็ยิ้มเป็นการแสดงแทนการตอบว่าถูกต้อง

“งั้นจะลุยละน่ะ!!!”
ชุนสุเกะคำรามก่อนพุ่งเข้าหาคุลาล่า...

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างตอนต่อไป

ผม มินามิ เคนตะครับ คุลาล่าช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวจริงๆ แถมยังเรื่องของ21พันธุกรรมผิดปกติอีกชีวิตผมมันชักจะ
ปั่นป่วนเข้าไปเรื่อยๆแล้วล่ะครับ ตอนต่อไป “ท่าไม้ตายของชุนสุเกะ” ติดตามชมให้ได้นะครับ!!!


เนเธเน‰เน„เธ‚เธฅเนˆเธฒเธชเธธเธ”เน‚เธ”เธข เน€เธกเธทเนˆเธญ Sun May 06, 2007 11:35 pm, เธ—เธฑเน‰เธ‡เธซเธกเธ” 8 เธ„เธฃเธฑเน‰เธ‡
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
Rui


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSat Apr 21, 2007 8:57 pm

หนุกดีอะ ขอให้มันจบๆซักทีนะ รออ่านอยู่ สำนวนเจเนะดีขึ้นมากละ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/scarms/index.html
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSun Apr 22, 2007 6:38 pm

“นั่นนะเหรอ...ดาบปราบวิญญาณที่ได้ชื่อว่าร้ายกาจที่สุด ยูรินเคน”
คุลาล่าพึมพำเมื่อเห็นชุนสุเกะถือดาบพุ่งมาทางเธอ

พรึ่บ!

คุลาล่าหมุ่นตัวหลบดาบของชุนสุเกะได้อย่างง่ายดายแล้วก็เหวี่ยงขาซ้ายของเธอเพื่อหวังจะให้มันขัดขาของ
ชุนสุเกะ

ควับ!
ชุนสุเกะตีลังกาหลบการโจมตีเบื้องล่างได้อย่างรวดเร็วเขาใช้เวลาไม่นานในการลุกขึ้นยืนแล้วก็ตั้งท่าดาบ...

ตอนที่2 “ท่าไม้ตายของชุนสุเกะ”

“ฝีมือไม่เบาเลยนิ”
ชุนสุเกะเอ่ยชมคุลาล่าซึ่งเธอก็ยิ้มแล้วก็เอ่ยออกมาว่า
“ขอบคุณที่ชมค่ะ”

“แต่ว่ายูรินเคนของคุณเป็นของที่เอาไว้ใช้สำหรับจัดการพวกโอบากะเท่านั้นนิค่ะ มาเจอพลังของฉันมันก็คงเป็นสิ่งที่ไร้
ประโยชน์”
คุลาล่าเอ่ยพร้อมกับสร้างก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่เหนือฝ่ามือขวาของเธอแล้วขว้างใส่ชุนสุเกะ

ฉึบ!
เพียงพริบตาดาบของชุนสุเกะก็ผ่าก้อนน้ำแข็งนั้นขาดเป็นสองท่อน...แน่นอนไม่มีใครมองทัน

“เจ้่านี่ยังทำอย่างอื่นได้ด้วยนะ”
ชุนสุเกะเอ่ยพร้อมกับวาดวงเวทกลางอากาศด้วยยูริเคน...วงเวทสีเทาถูกสร้างขึ้นด้านหน้าของชุนสุเกะ

“ฮิ”
ชุนสุเกะเอ่ยพริบตานั้นวงเ้วทสีเทาก็กลายเป็นสีแดงและเมื่อชุนสุเกะัฟันใส่วงเวท เปลวไฟก็พุ่งออกมาจากวงเวทนั้นด้าน
ตรงข้ามกับที่ชุนสุเกะฟัน มันพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วเข้าไปหาคุลาล่าเธอสร้างเกาะน้ำแข็งมากัน

“ไฟแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะค่ะ”
คุลาล่าเอ่ยพร้อมกับเอามือปัดผมขณะที่อีกมือนึงก็ยื่นไปข้างหน้าเพื่อคงสภาพเกราะนำ้แข็งที่เธอสร้างไว้

“ถ้าฉันเพิ่มความแรงของมันเข้าไปล่ะ”
ชุนสุเกะบอกพร้อมวาดวงเวทขึ้นอีกอันแล้วเอ่ยว่า
“โซอุโกอุ”

วงเวทที่ชุนสุเกะวาดขึ้นมาใหม่ค่อยๆเคลื่อนที่เข้าไปรวมกับวงเวทอันเก่าที่ยังปล่อยไฟออกมาอย่างต่อเนื่องเกิดแสงสี
แดงสว่างจ้าเปลวไฟก็พุ่งออกมาจากวงเวทมากกว่าเดิมเข้าใส่คุลาล่า

“หนอย”
เธอพึมพำคราวนี้ต้องใช้มือทั้งสองมือสร้างเกราะน้ำแข็งขึ้นมากันเปลวไฟ

“ตอนนี้ล่ะ!”
ชุนสุเกะได้โอกาศเอายูรินเคนจิ้มเข้าไปในวงเวทพร้อมเอ่ยว่า
“เฮนโคอุ คาเซะ”

พริบตานั้นวงเวทก็กลายเป็นสีฟ้าอ่อนแล้วจากไฟที่พุ่งออกมาก็กลายเป็นลมแทนการโจมตีอย่างฉับพลันนี่ทำให้เกราะ
น้ำแข็งของคุลาล่าแตกออกแล้วตัวเธอก็กระเด็นออกไปนอนกองอยู่กับพื้น

“ยอดไปเลยครับ ชุนสุเกะคุง”
เคนตะที่เห็นเหตุการณ์โห่ร้องยินดี

“หึ...นี่และพลังของชุนสุเกะล่ะ”
ฮิวะเองก็บรรยายความเก่งของชุนสุเกะออกมาด้วย

“ไม่เบานิ อาคางิ ชุนสุเกะดุเหมือนฉันจะดูถูกคุณไปหน่อย”
คุลาล่าเอ่ยขณะกำลังพยามลุกขึ้นยืน
“แต่อย่ามาดูถูกฉันเป็นอันขาดนะ...เพราะใน21พันธุกรรมปกติฉันมีฝีมือเป็นอันดับที่16เชียวนะ”
คุลาล่าเอ่ยออกมาขณะเอามือเช็ดปากตัวเองที่มีเลือดไหลออกมา

“16...ทำไหมมันน้อยกว่าครึ่งละเนี่ย”
ฮิวะสงสัยเลยเอ่ยออกมา

“ยังงี้แสดงว่ากระจอกสินะครับ”
เคนตะเลยช่วยสนับสนุนฮิวะโดยการพูดดูถูก...

“อย่ามาดูถูกฉันนะ!”
คุลาล่าเอ่ยออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับสร้างก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมารอบๆตัวเธอราวๆหกถึงเจ็ดก้อน

“คุณชุนสุเกะ เดี้ยวคุณจะได้เห็นท่าไม้ตายของฉัน”
คุลาล่าเอ่ยออกมาพร้อมกับยื่นมือมาด้านหน้าในสภาพแบมือ

“ระเบิดน้ำแข็ง!!!”
คุลาล่าเอ่ยพร้อมกับกำฝ่ามือข้างที่ยื่นออกมาก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นก็แตกกระจายออกกลายเป็นก้อนเล็กๆพุ่งเข้ามาหาชุนสุ
เกะอย่างรวดเร็วราวกับพายุลูกเห็บ!!

ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชุนสุเกะถูกก้อนน้ำแข็งจำนวณมากโถมเข้าใส่ถึงมันจะสร้างความเสียหายให้ไม่มากนักแต่เพราะจำนวณที่มีมากของมันทำ
ให้ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ...

หลังจากพายุเหล่านี่จู่โจมชุนสุเกะหมดแล้วร่างกายเขาก็เหลือแต่ความสะบักสะบอม...
“มีฤทธิ์แค่นี้เองเหรอ...”
ชุนสุเกะเอ่ยออกมาพร้อมกับตั้งท่าดาบขึ้นมาอีกครั้งแต่น่าแปลกที่คุลาล่ากลับยิ้ม

“การโจมตีของฉันยังไม่จบแค่นี้หรอกค่ะ”
คุลาล่าเอ่ยพร้อมชี้นิ้วไปทางชุนสุเกะพริบตานั้นก้อนน้ำแข็งที่เคยพุ่งใส่ชุนสุเกะก็ลอยขึ้นมากลางอากาศอีกครั้งเมื่อคุลาล่า
โบกนิ้วก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นก็พุ่งอัดใส่ชุนสุเกะต่อ

“ระเบิดน้ำแข็งของฉันนะ มันจะพุ่งเข้าชนใส่เป้าหมายอย่างต่อเนื่องตามการควบคุมของฉันถึงแม้ว่ามันจะตกลงกับพื้น
แล้วแต่ถ้าฉันสั่งมันก็จะพุ่งเข้าหาเป้าหมายที่ฉันตั้งไว้แถมน้ำแข็งพวกนี่ยังไม่มีทางละลายได้เด็ดขาด”
คุลาล่าอธิบายพายุก้อนนำ้แข็งเหล่านั้นก็อัดใส่ชุนสุเกะต่อในสภาพที่ควาเร็วเพิ่มขึ้นถึงชุนสุเกะจะพยามหลบหลีกเพียงใดก็
ไม่เกิดผล...ชุนสุเกะโดนเข้าไปจนทำให้เขาทรุดตัวลง...

“ชุนสุเกะ!”
ฮิวะตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าหาคุลาล่าแต่ขากลับไม่ขยับมันถูกแช่แข็งเอาไว้แล้วโดยฝีมือของคุลาล่า ขาของเคนตะก็
เช่นกัน

“อาคางิ ชุนสุเกะ...วาระสุดท้ายของคุณต้องอยู่ที่นี่และค่ะ”
คุลาล่าพึมพำแต่แล้วก็มีเรื่องที่หน้าแปลกใจเกิดขึ้นเมื่อเขาเห็นชุนสุเกะกำลังยิ้ม...แล้วพึมพำอะไรบางอย่าง...

“โคอุโซคู!”
ชุนสุเกะพึมพำพริบตานั่นร่างกายของชุนสุเกะก็กลายเป็นสีทองชุนสุเกะพุ่งตัวหลบหลีกก้อนน้ำแข็งที่พุ่งเข้าโจมตีด้วย
ความเร็วที่สูงอย่างไม่น่าเชื่อ ชุนสุเกะพุ่งเข้าหาคุลาล่า...

“อะไรกัน...”
คุลาล่าแถบไม่เชื่อในสายตาของตัวเองเธอรีบสร้างก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมาเป็นกำแพงขวางชุนสุเกะในทันที..แต่แล้ว
เรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อชุนสุเกะปีนกำแพงน้ำแข็งที่เธอสนร้างขึ้นไปจนถึงบนสุดแล้วกระโดดพุ่งเข้ามาคุลาล่า!!!

“กรี้ด!~~~~~”
คุลาล่าร้องออกมาเมื่อร่างของชุนสุเกะผ่านเธอไป...พร้อมกับเสียง ฉึบที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว...ร่างกายของชุนสุเกะกลับมา
เป็นปกติ...พร้อมกับพื้นที่รอบๆกลับมามีสีดั้งเดิมแล้ว...ห้วงบรรยากาศสีเทานั่นหายไปแล้ว...

พรึ่บ!!!
ขาด...ไม่ใช้ร่างกายของคุลาล่าหรอกนะที่ขาดแต่กลับเป็นเสื้อผ้าของเธอที่ขาดจนไม่เหลืออะไรมาปกปิดเลย...

“ฉันออมมือไม่ฆ่าเธอแล้วนะ”
ชุนสุเกะบอกพร้อมกับใช้นิ้ว วาดวงเวท วงเวทที่เหมือนตอนที่ชุนสุเกะเรียกยูรินเคนออกมาก็ปรากฎขึ้นมาอีกครั้งชุนสุเกะ
หย่อนดาบกลับลงไปในวงเวท...แล้ววงเวทก็หายไป...

ส่วนคุลาล่านั้นก็ทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อนพร้อมกับพยามปกปิดของสงวนบนร่างกายอย่างเต็มที่ตอนนี่หน้าเธอ
แดงเป็นลูกตำลึงด้วยความอาย...ส่วนทางด้าวนฮิวะกับเคนตะนั่น ขาก็หายจากการถูกแช่แข็ง และพายุลูกเห็บของคุลาล่าก็
ตกลงบนพื้นแล้วละลายกลายเป็นน้ำในเวลาอันรวดเร็ว...

“ฉะ...ฉันแพ้แล้ว”
คุลาล่าเอ่ยออกมาด้วยความอาย ชุนสุเกะเห็นดังนั้นเลยเดินไปหาคุลาล่าถอดเสื้อนอกแล้วสวมมันให้กับคุลาล่า

“แก้ผ้าแบบนี่เดี้ยวก็เป็นหวัดหรอก”
ชุนสุเกะเอ่ยออกมา...คุลาล่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าของชุนสุเกะแว่บนึงก่อนจะหันหลบสายตาของชุนสุเกะ...
“ขอบคุณค่ะ”

“เฮอะ...คนแบบนั้นฆ่าให้ตายไปเลยมันน่าจะดีกว่านี่นะ”
ฮิวะที่ยืนดูอยู่แอบไม่พอใจจนเคนตะต้องแอบแแซวว่า
“หึงคุณชุนสุเกะอยู่ใช่ไหมครับ”

“จะบ้าหรือไง...ในใจฉันมีแต่โทชิคนเดียวเท่านั้นและ”
ฮิวะเอ่ยปฎิเศษพร้อมหันหน้าหนีแต่เคนตะดูปราดเดี้ยวก็รู้ว่าเธอกำลังอายอยู่...

“ว่าแต่...ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย...เรื่อง21พันธุกรรมอะไรของเธอนะ”
ชุนสุเกะถามคุลาล่าขณะำกำลังช่วยเธอให้ลุกขึ้นยืน

“หึ...จะบอกให้เอาบุญก็ได้นะ21พันธุกรรมนะคือชื่อเรียกของกลุ่มมนุษย์21คนที่มีความผิดปกติทางพันธุกรรมจนทำให้เกิด
ความสามารถแปลกประหลาดขึ้น”
คุลาล่าอธิบาย...

“งั้นที่เธอสามารถสร้างน้ำแข็งได้นี่ก็เกิดจากความผิดปกติทางพันธุกรรมของเธอสินะ”
ชุนสุเกะถามซึ่งคุลาล่าก็พยักหน้าแล้วพูดต่อว่า
“อย่างที่ฉันบอกไป ฉันเก่งเป็นอันดับที่16ของกลุ่ม...หมายความว่าคนที่มีฝีมือเหนือจากฉันยังมีอยู่อีก15คนระวังตัวหน่อยก็
ดีนะค่ะ”

“พวกเธอต้องการอะไรกับพวกฉันกันแน่...อีกอย่างทำไหมพวกเธอถึงรู้เรื่องของพวกฉันด้วย”

“ไม่จำเป็นต้องบอกหรอกค่ะอีกเดี้ยวคุณก็จะเข้าใจเอง...”
คุลาล่าบอกพร้อมกับหันหลังให้ชุนสุเกะพริบตานั้นกำแพงน้ำแข็งก็เกิดขึ้นรอบๆตัวเธอ...หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีกำแพง
น้ำแข็งก็หายไปพร้อมๆกับการหายตัวไปของคุลาล่า...

“นี่มันอะไรกันนะ”
ชุนสุเกะพึมพำออกมา...พร้อมเงยหน้ามองขึ้นบนฟ้าพลางคิดว่าเขากำลังเจอเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้ว....

“ชุนสุเกะ...ฉันว่าเราควรจะระวังตัวให้มากขึ้นนะ...”
ฮิวะเอ่ยขณะที่เดินเข้ามาหาชุนสุเกะ

“อืม”
ชุนสุเกะตอบออกมาเบาๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างตอนต่อไป

ผม มินามิ เคนตะครับ อะเดี้ยวนะครับชุนุสเกะคุงโทรมา...เอ้ อะไรนะครับคุณชุนสุเกะ เก็บหุ่นยนต์ได้เหรอครับ อย่ามา
ล้อเล่นกันหน่อยเลย... อะ....เธอเป็นใครกันนะ!!! ตอนต่อไป “โรบ็อตจอมป่วน”ติดตามชมให้ได้นะครับ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
Rui


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSun Apr 22, 2007 11:26 pm

= ='' service ดีจัง แต่ไอ้ชุนสุเกะเทพไปปล่าวเหอๆ ปีนกำแพงน้ำแข็งได้=+=
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/scarms/index.html
รินโนซาเมะ
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
รินโนซาเมะ


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 44
อายุ : 32
Registration date : 05/04/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSun Apr 22, 2007 11:54 pm

เธญเน‰เธฒเธ‡เธญเธดเธ‡เธˆเธฒเธ :
พรึ่บ!!!
ขาด...ไม่ใช้ร่างกายของคุลาล่าหรอกนะที่ขาด

เห็นแค่นี้อะขี้เกียจสแกน

ยูรินเคนตั้งชื่อมาจากไส เคน>ดาบ =w=a

ปล.คุลาล่าจาง>w<
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeMon Apr 23, 2007 4:22 pm

วันนี่เป็นวันเสาร์ซึ่งก็เป็นเวลา4วันแล้วหลังจากที่ชุนสุเกะสู้กับคุลาล่า วันเสาร์เป็นวันหยุดของใครหลายๆคน
แน่นอนรวมถึงเพื่อนสนิทของชุนสุเกะอย่างมินามิ เคนตะด้วย วันนี่เขาจึงนอนเอกขเนกดูการ์ตูนที่เขาซื้อมา
อย่างสบาย…

กริ้ง~~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่กำลังถึงช็อตเด็ดของการ์ตูนเรื่องสาวน้อยเวทมนต์นาโนโฮะ

“ครับ มินามิพูดครับ”
เคนตะรับสายอย่างเซ็งๆแน่ละเป็นใครก็คงไม่ชอบถ้าเกิดมีคนโทรมาในขณะที่กำลังดูอะไรติดลมอยู่

“เคนตะเหรอ นี่ฉันเองนะชุนสุเกะ”
อีกฝากของสายโทรศัพท์ู่คู่สนทนาก็คือชุนสุเกะนั่นเอง

“อ้าว ชุนสุเกะคุงมีอะไรเหรอ”
เคนตะถามชุนสุเกะซึ่งเขาก็ตอบมาในทันทีว่า
“เคนตะมาที่บ้านฉันหน่อยได้ไหม...”

“ตอนนี่เลยเหรอแต่ว่า...ผม”
หลังพูดจบประโยคเคนตะก็หันไปมองทีวี การ์ตูนกำลังถึงตอนสนุก

“น่ามันมีเรื่องสำคัญ...วันนี่พี่ฉันก็ไม่อยู่ด้วย”
ชุนสุเกะเอ่ยดูจากน้ำเสียงแล้วดูท่าเขาจะร้อนรนมากๆ

“อืมๆก็ได้ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอ”
เคนตะถามชุนสุเกะ....และแล้วก็ได้คำตอบที่ทำให้เขาถึงกับตกใจ...

“หา~~~ หุ่นยนต์เหรอ!!!!!”

ตอนที่3 “โรบ็อตจอมป่วน”

หลังจากนั้นอีก20นาทีเคนตะก็เดินทางมาถึงบ้านของชุนสุเกะและเมื่อเขาเข้าไปในบ้านเขาก็พบ...

“นะ...นี่มัน...”
เคนตะพึมพำเมื่อเห็นหญิงสาวผมสีเขียวอ่อนยาวสลวยกำลังสวาปามอาหารจำนวณมากที่ชุนสุเกะเป็นคนทำในห้องอาหาร
เล็กๆของบ้านอาคางิ...นอกจากชุนสุเกะ หญิงสาวผมเขียวแล้วก็เคนตะ ฮิวะก็อยู่ที่นี่ด้วย...และดูถ้าเธอไม่ค่อยพอใจใน
ปฎิกริยาของหญิงสาวผมเขียวอีกด้วย

เคนตะยังสังเกตุต่อไปอีกว่า หญิงสาวผมเขียวคนนี่นั้นดูไม่ค่อยเหมือนหุ่นยนต์เท่าไรเลยถ้าไม่นับแท่งเหล็กที่เหมือนเป็น
เสาอากาศที่อยู่ด้านหลังหูคล้ายๆหุ่นของการ์ตูนเรื่อง To Head แล้วก็สัญลักษ์แปลกๆที่หน้าผากแล้วก็ปลั้กไฟที่ออกมา
จากด้านหลังของกระโปรง...

“เอาข้าวเพิ่มอีกชุนสุเกะ”
หญิงสาวไม่สิหุ่นยนต์ตัวนั้นร้องขอข้าวเพิ่มจากชุนสุเกะที่กำลังล้างจานอยู่

“ไม่มีแล้วล่ะ”

“ทำไหมอะ”

“ก็เธอเล่นกินข้าวไปตั้ง5กระสอบหมดบ้านฉันแล้ว”
ชุนสุเกะตอบอย่างอารมณ์เสียขณะที่หุ่นยนต์ผมเขียวทำหน้าตาเอ้อๆ

“งั้นชุนสุเกะก็ไปซื้อมาเพิ่มสิ”
หุ่นยนต์ผมเขียวเสนอทำให้ฮิวะที่ยืนเงียบอยู่นานก็หมดความอดทนกล่าวออกมาอย่างอารมณ์เสียว่า
“นี่เธอให้มันน้อยๆหน่อยสิย่ะมากินข้าวบ้านคนอื่นแถมยังไม่เกรงใจแบบนี่มันใช้ได้ที่ไหน”

หุ่นยนต์ผมเขียวทำหน้าตาเอ้อๆไปพักนึงก่อนจะตอบว่า
“มันก็ไม่ใช้บ้านเธอเหมือนกันนิ”

“มาฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่ามา!!!!!”
ฮิวะสติแตกจนเคนตะต้องรีบเข้าไปห้าม...ส่วนชุนสุเกะก็ล้างจานต่อไปอย่างเงียบๆ

“จริงสิ เคนตะมาแล้วรีบๆบอกความต้องการของเธอไปสิ”
ฮิวะเอ่ยออกมา เคนตะก็ทำหน้างงๆพร้อมถามขึ้นมาว่า
“ความต้องการอะไรเหรอครับ”

“โอ....คนๆนี่หรือคือเคนตั้กกี้๊...”
หุ่นยนต์ผมสีเขียวตัวนี่เอ่ยขึ้นขณะพุ่งเข้ามาดึงแก้มเคนตะในขณะที่เขาคิดว่าเขาไม่ใช้คุณลุงที่ยืนอยู่หน้าร้านขายไก่ทอด
นะ...

“อมเอ็บอะออับ (ผมเจ็บนะครับ)”
เคนตะบอกแต่เสียงอูอี้ทำให้ฟังได้ไม่ถนัด

“ฉันชื่อ “กรีน”ยินดีทีไ่ด้รู้จักนะ”
หุ่นยนต์ผมสีเขียวแนะนำตัวตอนนี่เธอเลิกดึงแก้มเคนตะแล้วแต่เปลี่ยนเป็นเอานิ้วจิ้มหน้าเคนตะแทน

“คะ...ครับ มินามิ เคนตะยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
เคนตะแนะนำตัวเองกับกรีน

“นิ...นี่...เคนตะเขาอยากเจอนักพากษ์การ์ตูนที่ชื่อฮงมิ ไดจิอ่ะ”
กรีนบอกซึ่งเคนตะก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะถามกรีนว่า
“มีเรื่องอะไรเหรอครับถึงอยากเจอคุณไดจิเขาอะ”

“เหตุผลส่วนตัว~ส่วนตัว~นะ”
กรีนตอบซึ่งเคนตะก็ยิ้มแหยๆ

หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ ที่เคนตะบอกนั่นคือห้องอัดเสียงของบริษัทโมเอะที่คุณไดจิสังกัดอยู่
ระหว่างทางนั้น...

“ว่าแต่ชุนสุเกะคุงเจอ คุณกรีนได้ยังไงเหรอครับ”
เคนตะถามชุนสุเกะขณะที่นั่งอยู่บนรถไฟใต้ดิน

“คือ...”
แล้วชุนสุเกะก็เริ่มเล่า

เมื่อวานตอนกลางคืนในขณะที่ชุนสุเกะกำลังกลับมาจากการทำงานพิเศษเพื่อให้กลับบ้านเร็วขึ้นเขาจึงเดินทางผ่านป่ารก
ร้างแห่งนึงซึ่งถ้าใช้ทางนี่ก็จะผ่านไปถึงบ้านเขาได้เร็วขึ้นแน่นอนว่าป่ารกร้างแบบนี่ตอนกลางคืนไม่มีใครกล้าผ่านแน่นอน
แถมที่นี่ยังลือกันว่ามีผีดุอีกด้วยแต่ว่านับประสาอะไรกับชุนสุเกะที่เป็นนักปราบวิญญาณล่ะ...ในขณะที่ชุนสุเกะเดินไปตาม
ทางในป่ารกนั่นเขาก็สังเกตุเห็นแสงสว่างจ้าใกล้ๆกับที่ ที่ชุนสุเกะอยู่...ชุนสุเกะเลยลองเดินไปสำรวจและก็พบกับแคปซูล
อันนึงที่ดูๆแล้วมีรูปร่างไม่เหมือนสิ่งประดิษฐ์ของมนุษย์มีกระจกสีฟ้าใสซึ่งเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในซึ่งนั่นก็คือร่างกายของ
กรีนนั่นเอง เมื่อชุนสุเกะลองจับแคปซูลดูก็ปรากฎว่ากระจกสีฟ้าใสนั่นกลับแตกออกเองและกรีนก็ลืมตาตื่นขึ้น...

“หลังจากนั้นกรีนก็บอกว่าหิวจังเลย ฉันก็เลยพามาบ้าน ดีที่เมื่อวานกับวันนี่พี่ทำOTไม่กลับบ้านเลยพามาได้...พอเธอกิน
มื้อเย็นเสร็จแล้วก็ถามหาแต่ฮงมิ ไดจิที่เป็นนักพากษ์การ์ตูนแต่ฉันไม่รู้จักก็เลยบอกให้รอพรุ่งนี่แล้วมาถามนายเอาไง...”
ชุนสุเกะเล่าส่วนสุดท้ายซึ่งเคนตะก็พยักหน้าเหมือนกับว่าเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว...

หลังจากนั้นทั้งหมดก็เดินทางมาถึงบริษัทโมเอะ
“อา...บริษัทโมเอะที่ทำสุดยอดการ์ตูนอนิเมชั่นอย่าง สาวน้อยเวทมนต์นาโนโฮะ,To Head,Dungam ๆลๆ”
เคนตะร้องไห้เนื่องด้วยความสุดยอด ความอิ่มเอิบใจที่เขาเดินทางมาถึงบริษัททำการ์ตูนอนิเมชั่นที่เขาใฝ่ฝัน

“เข้าไปกันเถอะ”
เคนตะบอกพร้อมเดินนำเข้าไป...

“เคนตะทำไหมดูมีความสุขจังนะ”
ฮิวะพึมพำซึ่งชุนสุเกะก็ส่ายหัวเหมือนกับจะบอกว่า”ไม่รู้สิ”

ขณะเดียวกันชั้น4ของบริษัทโมเอะ ณ ห้องอัดเสียงอนิเมชั่น ฮงมิ ไดจิชายหนุ่มอายุ26นักพากษ์การ์ตูนหนุ่มกำลังนั่ง
พักผ่อนอยู่ในห้องพักนักพากษ์ตามลำพัง...

“เฮ่อ...ผู้จัดการนะผู้จัดการเล่นให้พากษ์4เรื่องติดๆกันเนี่ยผมก็ไม่ไหวเหมือนกัีนนะ”
ไดจิพึมพำซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับทีประตูห้องพักเปิดออกคนสองคนเดินเข้ามา

“พวกคุณเป็นใครนะ”
ไดจิเอ่ยถามคนสองคนนั่นเนื่องจากเขาไม่เคยเห็นหน้าคนทั้งสองคนนี่มาก่อน

“ฉันชื่อคุลาล่า ไดมอนค่ะ ส่วนผู้ชายข้างๆนี่ชื่อสตีเฟ่น อัฟกัน”
คุลาล่าในชุดกระโปรงฟูฟ่าสีชมพูสวมหมวกปีกกว้างสีเดียวกับชุดประดับประดาตามร่างกายด้วยกุหลาบสีม่วงตรงกันข้าม
กับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆคุลาล่าเขาตัวสูงมากสวมแว่นตาดำสวมชุดสูทสีดำกางเกงขายาวสีดำเรียกว่าดำทั้งชุด

หลังแนะนำตัวจบคุลาล่าก็เอื้อมมือไปเอารูปภาพรูปนึงที่เก็บอยู่ในเสื้อออกมาให้ไดจิดูเป็นรูปชายหนุ่มในเสื้อแจ็กเก็ต
ธรรมดาๆคนนึง...

“คุณรู้จักชายคนนี่ไหมค่ะ”
คุลาล่าเอ่ยถามไดจิ

“ไม่ครับ”
นีเ่ป็นคำตอบของไดจิ

“โกหก...ใช่มั้ยค่ะ”
คุลาล่ายังคงเ้ซ้าซี้ไดจิต่อไป

“ก็บอกแล้วว่าผมไม่รู้จักอีกอย่างพวกคุณเป็นใครกันชั้นนี่ห้ามผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องขึ้นมานะ”
ไดจิลุกขึ้นยืนพร้อมกับโวยวาย

“อา...อิรางิคุงน่าสงสารจังเลย...เป็นคนที่ฆ่าเธอไปแท้ๆแต่กลับจำเธอไม่ได้”
คุลาล่าเอ่ยออกมาเบาๆกับรูปภาพที่เธอถืออยู่

“ฆ่าอะไรกัน...นิพวกคุณหากยังจะใส่ความกันมากกว่านี่ละก็ผมจะเรียก ร.ป.ภ.มานะ”
ไดจิโวยวายต่อไปซึ่งคุลาล่าก็หัวเราะแล้วก็บอกว่า
“ร.ป.ภ.ช่วยคุณไม่ไ่ด้หรอกค่ะ...เพราะคุณต้องตายที่นี่โทษฐานฆ่าสมาชิกคนที่21ของเรา คุณฮงมิ ไดจิ”

หลังจากนั้นสตีเฟ่นที่ยืนอยู่ข้างๆคุลาล่าก็ถอดแว่นตาออก...ไดจิสังเกตุว่าร่างกายของเขาค่อยๆเปลี่ยนสภาพไปที่ละน้อย
ร่างกายมีขนมากขึ้นฟันที่งอกยาวขึ้น...หูที่ยาวขึ้น...

“แก...มันตัวอะไรกัน...”
ไดจิพึมพำเมื่อเห็นสตีเฟ่นกลายร่างเป็นหมาป่าขนาดยักษ์แต่ยืนสองขาได้...มันกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่กระหายเลือด

“แสดงให้ฉันดูหน่อยสิค่ะ ว่าคุณฆ่ามนุษย์ผู้มีพันธุกรรมผิดปกติยังไง...หมายเลข21ของเราอิรางิ เก็กขะชายหนุ่มผู้ที่
ร่างกายทั้งร่างเป็นยาง....ช่วยแสดงให้ฉันดูหน่อยสิค่ะว่าคุณฆ่าเขายังไงคุณ ฮงมิ ไดจิ”
คุลาล่าพึมพำขณะที่สตีเฟ่นในร่างมนุษย์หมาป่าค่อยๆเดินไปหาไดจิอย่างช้าๆ..

อึก!
จู่ๆไดจิก็เริ่มรู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุทำให้เขาทรุดตัวลง...

“อะไรกัน”
ไดจิพึมพำออกมาเขารู้สึกหน้ามืดหายใจลำบาก...

“ริเอะ...”
ไดจิพึมพำออกมาอีกครั้ง...

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างในตอนต่อไป

ผม มินามิ เคนตะ นั่นมันคุณคุลาล่านิแล้วอีกคนมันมนุษย์หมาป่า...แล้ว...นั่นมันตัวอะไรกันนะ... หา! กรีนเธอบอกว่าอะไร
นะคุณฮงมิ ไดจิๆจริงๆแล้วเป็น ตอนต่อไป “ความสับสน”ติดตามชมให้ได้นะครับ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeMon Apr 23, 2007 9:49 pm

ไดจิที่ทรุดลงกับพื้นเนื่องด้วยอากาศเจ็บหัวใจ…สร้างความแปลกใจให้กับคุลาล่าแล้วก็สตีเฟ่นเป็นอย่างมาก

“นี่...ถ้าจะแกล้งทำเป็นว่าเจ็บแล้วพวกฉันจะไม่ฆ่านะ ไม่มีประโยชน์หรอกนะ”
คุลาล่าบอกแต่เมื่อยังเห็นไดจิยังทุรนทุรายอยู่คุลาล่าเลยต้องส่ายหัวแล้วเอ่ยออกมาเบาๆว่า

“ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้เห็นว่าเขามีพลังอะไรถึงสามารถฆ่าอิรางิได้ก็เถอะ แต่ว่าฉันไม่อยากยืดเยื้อสตีเฟ่นจัดการ”

คุลาล่าสั่งอย่างเฉียบขาดสตีเฟ่นก็เดินเข้าไปหาไดจิช้าๆแล้วเตรียมจะเอาเล็บตะปบให้ไดจิจมลงไปกับพื้นแต่แล้ว....

แว็บ!
แสงสีเขียวเกิดขึ้นรอบกายของไดจิ...พร้อมๆกับร่างกายของไดจิที่ค่อยๆเริ่มกลายเป็นสีเขียวร่างกายของเขา
เริ่มแปลกไปมีหนวดปรากฎขึ้นบนหัวของเขา ดวงตากลมโตสีดำ...ปากที่เหมือนแมลงนิ้วมือที่เปลี่ยนไป...บัดนี้
ไดจิรูปรางคล้ายกับตั๊กแตกตัวสีเขียวยืนสองขารูปร่างหน้าตาน่าเกลียดเป็นที่สุด...

“แกว้กๆๆๆๆๆ”

ตอนที่4 “ความสับสน”

เสียงร้องแกว้กๆของไดจิในร่างตั๊กแตนปีศาจระงมไปทั่วชั้นทำให้พวกชุนสุเกะที่แอบขึ้นมาที่ชั้น4ได้ยินไปด้วย...
“เสียงอะไรนะ”
ฮิวะพึมพำก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมให้กลายเป็นชุดยมทูตสวนชุนสุเกะก็เรียกยูรินเคนออกมาเช่นกัน...

“รู้สึกจะมาจากทางนั้นนะ”
ชุนสุเกะเอ่ยพร้อมชี้ไปทางด้านซ้ายแล้วทั้งหมดก็รีบมุ่งหน้าไปทันที...

“นั่นมัน”
เคนตะพึมพำเมื่อทั้งหมดเดินมาได้ประมาณ5นาทีก็มาถึงที่หมาย...เคนตะเห็นอะไรบางอย่างสองตัวกำลังสู้กันอยู่แล้วก็
บุคลที่คุ้นตา...

“คุลาล่า!!”
ชุนสุเกะตะโกนออกเมื่อเห็นคุลาล่าในชุดสีชมพูกำลังดูการต่อสู้ของสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดทั้งสองสิ่งอยู่

“อา...ชุนสุเกะคุง...โทษทีนะเธอห้ามเข้า”
คุลาล่าเอ่ยพริบตานั้นกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ขึ้นมาขวางพวกชุนสุเกะเอาไว้

“หนอย”
ชุนสุเกะสบถพร้อมเตรียมจะวาดวงเวทแต่ว่า

“X-1 SKR...ไม่ได้การล่ะ”
กรีนพึมพำออกมาก่อนที่จะตั้งท่าแล้วพุ่งตัวทะลุกำแพงน้ำแข็งทำให้กำแำพงน้ำแข็งแตกออกเป็นเสี่ยงๆ...

“สุดยอด”
เคนตะที่เห็นเหตุกราณ์ถึงตะลึง...

“ยัยนี่ใครกัน”
คุลาล่าพูดขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองไปที่กรีน...

ตึง!!!
สตีเฟ่นถูกไดจิในร่างตั๊กแตกชกใส่กระเด็นไปติดผนังด้วยความแรงที่พอจะทำให้กำแพงร้าวๆได้..

“แกว้กๆๆ”
ไดจิร้องออกมาอีกครั้งพร้อมพุ่งตัวเอามือขวาหมายจะเอาไปกระซวกท้องสตีเฟ่นแต่...

ตึง!!
สตีเฟ่นหมุนกลิ้งตัวกระแทกไดจิให้กระเด็นออกไปเช่นกัน...

“นี่มันอะไรกันคุลาล่า”
ชุนสุเกะพุ่งเข้าไปหาคุลาล่าพร้อมกับจอดาบใส่เธอ...
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันและ อาคางิ ชุนสุเกะ”
คุลาล่าตอบในตอนนั้นเองกรีนก็ได้พุ่งเข้าไปหาไดจิในร่างตั๊กแตน

“เสร็จฉันล่ะ!! X-1 SKR”
กรีนคำรามพริบตานั้นมือขวาของกรีนก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นสว่าน...กรีนง้างแขนเตรียมจะทิ่มใส่ไดจิเต็มแรงแต่ว่า...

พลัก!!
ไดจิลุกขึ้นมาแล้วก็ใช้แขนฟาดกรีนทำให้กรีนกระเด็นออกไปตามด้วยพุ่งเข้าไปหาสตีเฟ่น...

หมับ!
สตีเฟ่นจับตัวของไดจิที่พุ่งเข้ามาได้...ก่อนที่จะคำรามออกมาแล้วกัดที่ต้นคอของไดจิเต็มแรง...

ฉูด!
เลือดสีเขียวไหลออกมาตามแรงกัด ไดจิในร่างตั๊กแตนดิ้นทุรนทุรายไปมา...พวกชุนสุเกะที่ยืนดูอยู่ถึงกับตืนตะลึง...เคนตะ
ถึงกับต้องเอามือปิดปากเพราะความขยะแขยง

“อะไรกันเนี่ย!”
ชุนสุเกะตะโกนออกมาพร้อมกำลังจะพุ่งเข้าไปแต่ก็ถูกหยุดจากคุลาล่าที่พุ่งเข้ามาขวาง

“ถอยไปนะคุลาล่า!”
ชุนสุเกะไล่แต่เธอส่ายหน้าพร้อมสร้างกำแำพงน้ำแข็งขึ้นมาด้านหน้าชุนสุเกะแบบรวดเร็วทำให้ชุนสุเกะต้องถอยหลัง
ออกไป...

“(จะทำยังไงถึงจะให้ชุนสุเกะคุงถอยไปได้นะ)”
ระหว่างที่คุลาล่ากำลังคิดอยู่นั่นเองเธอก็สังเกตุเห็นคนในบริษัทที่วิ่งเข้ามาดูเหตุกา์รณ์จำนวณ3-4คนทำให้เธอนึกอะไร
บางอย่างออก...

คุลาล่าสร้างแท่งน้ำแข็งขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วก็เหวี่ยงมันไปทางกลุ่มคนที่เข้ามามุ่งดูเหตุกราณ์ชุนสุกะที่เห็นการกระทำ
ของคุลาล่าตะโกนออกมาทันที
“อย่านะ!!!!!”

แท่งน้ำแข็งพุ่งเข้าไปหากลุ่มคนที่มามุงดู...และแล้ว...

ฉึบ!!
ฮิวะปรากฎตัวตรงหน้าเหล่าคนที่มามุงดูแล้วใช้เคียวของเธอฟันทำลายแท่งน้ำแข็งทิ้งลงจนหมด

“คุลาล่า ฉันไม่ให้อภัยเธอแน่!!!”
ฮิวะคำรามพร้อมพุ่งเข้ามาหาคุลา่ล่า แต่เพราะการกระทำของคุลาล่าในตอนนี่เองจึงทำให้เกิดช่องว่างตอนที่ชุนสุเกะไม่ไ่ด้
สนใจเธอขึ้นมาเธอจึงตะโกนออกมาว่า
“สตีเฟ่น หนี!”

เมื่อพูดจบประโยคเธอก็สร้างน้ำแข็งขึ้นมาล้อมรอบตัวเธอและในพริบตาน้ำแข็งนั่นก็ละลายหายไปซึ่งตัวเธอก็หายไปเหมือนกับตอนที่สู้กับชุนสุเกะ...

ส่วนสตีเฟ่นที่ขย้ำเนื้อของไดจิจนพอใจแล้วก็โยนไดจิทิ้งแล้วกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง...

“ฮึย...”
กรีนครางออกมาขณะที่ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วเธอก็สังเกตุเห็นว่า

“X-1 SKR!!!”
เธอตะโกนเมื่อเห็นไดจิที่ถูกเหวี่ยงทิ้งไปกองกับพื้นลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกระโดดตามสตีเฟ่นออกไป

กลางอากาศสตีเฟ่นที่เห็นไดจิกระโดดตามมาก็เกิดอากาศตกใจ...ตัวสตีเฟ่นนั้นสามารถรับแรงกระแทกได้มากถึงแม้จะตก
จากชั้น4ก็ไม่เป็นอันตราย...แต่ว่า...

พรึ่บๆๆๆๆๆๆๆ
ที่หลังของไดจิมีปีกงอกออกมามีลักษณะเหมือนกับปีกของแมลงทำให้ไดจิลอยอยู่กลางอากาศได้...ไดจิพุ่งเข้าหาสตีเฟ่น

“แกว้กๆๆๆๆ”
ไดจิคำรามออกมาพร้อมกับใช้มือขวากระซวกเข้าไปตรงท้องของสตีเฟ่น...เลือดสีแดงสดๆไหลทะลุออกมาตามแรก
กระซวกสตีเฟ่นคำรามอย่างโหยหวน...ก่อนที่ไดจิจะดึงมือออกมาแล้วปล่อยให้ร่างที่ไร้วิญญาณของสตีเฟ่นตกลงไปยัง
เบื้องล่าง...และแล้วไดจิก็บินหายไป....

---------------------

ส่วนทางด้านพวกชุนสุเกะที่หลบหนีออกมาจากบริษัทโมเอะได้สำเร็จกำลังมานั่งปักหลักคุยกันที่สวนสาธารณะใกล้ๆนั่น

“กรีน...เจ้าตัวสีเขียวนั่นมันคืออะไร...”
ชุนสุเกะถามกรีนเธอก็เอ่ยตอบออกมาเบาๆว่า
“X-1 SKR สุดยอดอาวุธชีวะ”

“อาวุธชีวะ?”
เคนตะอุทานออกมา

“ค่ะ...ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะค่ะฉันคือ KKRR-04 Green ค่ะ มาจากปีค.ศ2027หรืออีก20ปีหลังจากนี้...”
กรีนแนะนำตัวเองพร้อมกับเอามือจับอก

“ฉันมายังปี2007นี่เพื่อที่ต้องการทำลายX-1 SKRค่ะ”

“เพราะอะไรล่ะ X-1 SKRหรืออาวุธชีวะตัวนั่นมันเกี่ยวกับอานาคตยังไงหรือ”
คราวนี้ฮิวะถามบ้าง...กรีนก็พูดต่อไปว่า
“ในอนาคตอีก20ปีหลังจากนี่...จะมี X-3 SKRปรากฎตัวออกมาจำนวณมากแล้วเริ่มต้นการทำลายโลกค่ะ”

“มี X-3 SKR...อย่าบอกนะว่าเป็นมนุษย์ชีวะที่พัฒนาต่อมาจากX-1 SKR”
เคนตะพูดออกมากรีนก็ยิ้มแล้วตอบว่า

“ถูกต้องแล้วค่ะสมเป็นคุณ เคนตั๊กกี้”
หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเล่าเรื่องต่อ

“ในช่วงเวลานั้นจะมีX-3 SKRอยู่จำนวณมาก มากเกินที่มนุษย์จะจัดการไว้ค่ะสามารถเรียกได้ว่าอารายธรรมของโลกนั้นถูก
ทำลายลงไปเพราะฝีมือของพวกX-3 SKRเลยก็ว่าได้...”

“ถูกทำลายอารายธรรรมของโลกเนี่ยนะ...”
เคนตะพึมพำออกมาด้วยความเหลือเชื่อ

“ค่ะ ด็อกเตอร์กิน ผู้สร้างฉันจึงได้ส่งฉันย้อนเวลามาที่ยุคนี่เพื่อที่จะมาทำลายต้นแบบของX-3 SKRหรือก็คือX-1 SKRนั่น
และค่ะ...โดยเป้าหมายของฉันก็คือ ฮิมง ไดจิผู้เป็นX-1 SKR”

“หะ...หาคุณไดจิเนี่ยนะคือสัตว์ประหลาดตัวนั้น...”
เคนตะได้ยินประโยคที่เขาไม่อยากจะเชื่ออีกแล้ว

“ค่ะ...ตามที่ฉันได้รับรายงานมาคุณฮิมง ไดจิ นักพากษ์การ์ตูนได้ไปเป็นอาสาสมัครในการเป็นตัวอย่างทดลองในโครงการ
มนุษย์ชีวะ...เพื่อที่จะทดลองการปลูกเม็ดเลือดขาวแบบใหม่...แต่มันไม่ใช้หรอกค่ะเบื้องหลังของโครงการนั่นคือการผลิต
อาวุธชีวะ...ในการผ่าตัดได้มีการแอบใส่เซลตั๊กแตนลงไปในร่างกายของคุณไดจิ...ทำให้เขากลายเป็นX-1 SKR”
กรีนอธิบาย....ซึ่งทุกคนต่างก็สลดไปตามๆกัน...

“เมื่อเดือนที่แล้ว...คุณไดจิได้ไปเป็นอาสามนุษย์ทดลองในโครงการมนุษย์ชีวะจริง...เพราะว่าหากการทดลองนี่ได้ผล...มัน
จะสามารถช่วยชีวิตคุณริเอะที่เป็นคนรักของคุณไดจิได้...เพราะคุณริเอะเป็นโรคเม็ดเลือดขาวจืดจางต้องเข้าๆออกๆ
โรงพยาบาลบ่อยๆ...แต่ว่าเรื่องนี่มันกลับ...”
เคนตะพึมพำพร้อมกับยกศอกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหล...คนอื่นเองก็พลอยหดหู่ไปด้วย...

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างตอนต่อไป

ผม มินามิ เคนตะครับ ตอนนี่พวกเราช่วยกันตามหาคุณไดจิที่กลายเป็นX-1 SKR...และผมก็ได้รับของสิ่งนึงมาจากคุณ
กรีน... ตอนต่อไป “ทางออกที่ดีที่สุด” ติดตามชมให้ได้นะครับ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
Rai
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
Rai


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 85
อายุ : 29
สังกัด : E.S.
อาชีพ : Fiction Burner
ความสนใจ : Moe
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeTue Apr 24, 2007 3:28 pm

อืม พักนี้เนื้อเรื่องย้อนเวลาชักฮิตแฮะ -*-
หนุกดีเจเนะ พยายามเข้านะ - -
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
Rui


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeTue Apr 24, 2007 10:29 pm

สู้ๆกะลังหนุกเลยอิอิ

ปล.ลิงอะดองนานละ...
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/scarms/index.html
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeWed Apr 25, 2007 6:02 am

“นี่ชุนสุเกะเอาข้าวเพิ่มอีก”
กรีนสั่งชุนสุเกะขณะกินข้าวหมดไปเป็นถ้วยที่สิบ

“หึหึหึ เจริญอาหารจังเลยนะจ๊ะ”
โคโนเอะพี่สาวของชุนสุเกะแอบหัวเราะในพฤติกรรมของกรีน

“นี่เธอน้อยๆหน่อยนะย่ะ!!!”
ฮิวะปรามกรีนแต่เมื่อชุนสุเกะส่งข้าวถ้วยที่11มาให้เธอก็ตักกับมาใส่แล้วกินอย่างรวดเร็ว

“เอ่อผมว่า...เราน่าจะมาปรึกษากันเรื่องคุณไดจิก่อนไม่ใช้เหรอครับ”
เคนตะเอ่ยพร้อมกับเกาหัว

ตอนที่ 5 “ทางออกที่ดีที่สุด”

ชุนสุเกะ ฮิวะ เคนตะ กรีนและพี่โคโนเอะกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ที่บ้านของเคนตะ
“งั้นสรุปว่าพวกเธอกำลังตามหาฮงมิ ไดจินักพากษ์การ์ตูนอยู่สินะ...หลังจากเจอตัวเขาแล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ”
พี่โคโนเอะถามขึ้นมาหลังจากรับฟังเรื่องราว...ประโยคนี่ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเครียดลงอย่างถนัดตา

“กำจัด”
กรีนพูดออกมาอย่างง่ายๆเคนตะที่นั่งฟังอยู่ด้วยเลยลุกขึ้นถามกรีนด้วยเสียงอันดังว่า
“ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอครับ!!!!”

“เซลตั๊กแตนที่ใส่ไปนะนะไม่สามารถเอาออกได้เพราะมันไปรวมตัวกับหัวใจของไดจิเป็นที่เรียบร้อย...และตอนนี่ภายใน
ร่างกายของเขาก็ไม่ใช้มนุษย์แล้วด้วย...ถึงเซลจะทำงานผิดปกติทำให้เขากลับร่างเป็นมนุษย์บ้างก็เถอะแต่ว่ามันไม่มีทาง
อื่นแล้ว หากปล่อยให้พวกกองทัพทางทหารที่ตอนนี่กำลังตามหาตัวเขากันอยู่มาเจอเข้ามันจะเริ่มโปรเจคผลิตอาวุธชีวะรุ่น
ต่อมาอย่างX2 SKR และมาเป็นX3 SKRที่จะทำลายโลกในอีก20ปีในที่สุด”
กรีนอธิบายให้เคนตะฟังทำให้เขาต้องยอมจำนนด้วยเหตุผลในที่สุด....

“งั้นตอนนี่เราต้องหาตัวเขาให้เจอก่อนสินะ”
ฮิวะพึมพำพร้อมเปลี่ยนเป็นชุดยมทูต...แล้วเอ่ยต่อไปว่า
“ฉันจะไปทำหน้าที่เก็บวิญญาณล่ะ...แล้วถ้าเจออะไรจะรีบส่งวิญญาณข่าวสารมาบอก”

หลังจากฮิวะพูดจบเธอก็หายตัวไป...กรีนที่ตอนนี่กินอิ่มแล้วจึงหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยว่า
“เคนตั้กกี๊มากับฉันหน่อย~~~”

“คะ...ครับ”

------------------------------------

ที่โรงพยาบาลประจำเมืองโฮชิโนะ ฮงมิ ไดจิเข้ามาเยี่ยมแฟนสาวของเขา...
“ดีจังเลยนะที่หมอบอกว่าอาการดีขึ้นแล้ว”

“ค่ะ...คุณเองเดี้ยวนี้ผอมไปรึเปล่าค่ะ”
ริเอะถามไดจิ...ในขณะที่เขาปอกแอปเปิลอยู่...

“อะ...คือหมู่นี่งานมันมากไปหน่อยนะ”
ไดจิอธิบายพร้อมส่งจานแอปเปิลที่ปอกแล้วให้ริเอะ...

“คุณเองก็หัดรักษาสุขภาพบ้างนะ...แล้วเรื่องที่คุณไปทดลองการปลูกเม็ดเลือดขาวล่ะ”
ริเอะถามไดจิก็เกาหัวพร้อมตอบออกมาว่าอย่างอารมณ์ดีว่า
“เขาบอกว่าการทดลองนี่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆสามเดือนนะถึงจะรู้ผล”

“งั้นหรือค่ะ...ถ้าสำเร็จก็คงจะดีนะ เพราะนอกจากฉันแล้วคนที่เม็ดเลือดขาวจืดจางเองก็พลอยได้ประโยชน์ไปด้วย...”
ริเอะบอก ซึ่งไดจิก็ยิ้มออกมาเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยว่า
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”

เมื่อไดจิออกจากห้องไปเขาก็มุ่งหน้าเดินไปที่ห้องน้ำ....ในทันทีเขาเลือกเข้าไปในห้องส้วมห้องนึงที่ว่างอยู่ ปิดประตูแล้ว
ล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอามีดพกขนาดเล็กออกมาแล้วก็...

ฉัวะ!

ไดจิเฉือนมือตัวเอง...เลือดสีเขียวไหลออก...น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิดกับการเฉือนมือตัวเองพริบตานั่น
แผลก็สมานตัวเองอย่างรวดเร็ว...

“เรื่องเมื่อคืน...ไม่ใช้ความฝันสินะ...”
ไดจิพึมพำพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อวาน....

ไดจิรู้สึกตัวในร่างตั๊กแตนหลังจากที่จัดการสตีเฟ่นไปได้ไม่นานด้วยการที่รู้สึกตัวในสภาพนี่ทำให้เขาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก
ไดจิในร่างตั๊กแตนที่บินอยู่เกิดอาการสติแตกอาละวาดทำลายเมืองไปทั่ว...ก่อนที่เขาจะสงบลงและคืนร่าง ถนนในเขต
ไทระที่เขาพึ่งจะอาละวาดเสร็จก็กลายเป็นกองเพลิง ซากศพผู้เคราะห์ร้ายกองไปทั่ว...ไดจิต้องรีบหลบหนีออกไปก่อนที่
ตำรวจจะมา...

“เรา...กลายเป็นตัวประหลาดไปแล้ว...เรา เรา เรา”
เขาพึมพำเหมือนคนเสียสติก่อนจะทรุดตัวลงไปกับพื้น

------------------------------------

ส่วนฮิวะในตอนนี่ก็ไปยังถนนในเขตไทระที่ไดจิในร่างแมลงหรืออีกชื่อก็คือX1 SKRพึ่งทำลายยับไปเมื่อคืน...มีดวง
วิญญาณจำนวนมากที่ฮิวะจะต้องพาไปสู่ยมโลกเรียกได้ง่ายๆว่าเล่นเอาเธอเหนื่อยไปเลย...

“เฮ่อ~~~เกือบ50กว่าดวงแล้ววันนี่ ฮงมิ ไดจิหางานให้ฉันทำซะจริง...”
ฮิวะบ่นขณะเดินทอดน่องไปตามถนนในเขตไทระ...เนื่องจากวิญญาณเมื่อตายแล้วแม้จะสามารถเคลื่อนที่ได้แต่ก็ยังไม่ไ่ด้
ไปไหนไกลจากจุดที่ตัวเองอยู่มากนัก...

“แต่เยอะขนาดนี้พวกโอบากะต้องเกิดขึ้นมากมายแน่ๆ ฉันกับชุนสุเกะเหนื่อยอีกแล้วละสิ”
เธอเอ่ยออกมาด้วยความเบื่อหน่าย...ก่อนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างเธอสังเกตุเห็นวิญญาณของสตีเฟ่นในคราบมนุษย์
หมาป่า(เนื่องจากเมื่อคนตายจะคงสภาพตอนตายไว้อย่างครบถ้วน)กำลังลอยไปมาอย่างไร้จุดหมาย...

“ได้การล่ะ...เจ้านั่นที่สู้กับฮงมิ ไดจิเมื่อคืนนิ”
เธอพึมพำก่อนจะเข้าไปหาวิญญาณสตีเฟ่นในคราบมนุษย์หมาป่า

------------------------------------

ส่วนทางด้านเคนตะกับกรีน...
กรีนเดินนำเคนตะเข้าไปในป่ารกซึ่งเป็นป่าในตอนที่ชุนสุเกะเจอกับกรีนครั้งแรก เข้ามาได้สักพักเคนตะก็สังเกตุเห็นเคปซูล
ที่ชุนสุเกะพูดถึง...

“เรามาทำอะไรกันที่นี่เหรอครับ”
เคนตะเอ่ยถามกรีนเธอก็หันหน้ากลับมาหาเคนตะแล้วเอ่ยว่า
“มาเอาของที่จำเป็นนะ”

“เอ้~~”

กรีนเดินไปที่แคปซูลที่ตอนนี่กลายเป็นแค่ซากของสิ่งของพังๆชิ้นนึงเธอยื่นหน้าและมือเข้าไปในแคปซูลผ่านทางกระจกสี
ฟ้าใสที่บัดนี้แตกละเอียด...

“อะ อะ เจอแล้ว”
เธอเอ่ยพร้อมกับหยิบเอาอุปกรณ์ชนิดๆนึงที่คล้ายๆนาฬิกาออกมาแต่มันมีขนาดใหญ่กว่านาฬิกาทั่วไปแล้วก็มีปุ่มอะไรก็ไม่รู้
เยอะแยะติดอยู่เต็มไปหมด...

กรีนโยนนาฬิกานั่นมาให้เคนตะซึ่งเขาก็รับไว้ด้วยท่าทาง งงๆกรีนเลยชี้แจงไปว่า
“ใส่อุปกรณ์นั่นที่ข้อมือของเธอซะ เคนตั๊กกี้มันจะช่วยเธอได้ยามจำเป็น...”

“ช่วยได้ยามจำเป็น ช่วยยังไงเหรอครับ...”
เคนตะถามกรีนก็อธิบายต่อว่า
“ก็...พอถึงเวลาคับขันกดปุมสีแดงใหญ่ๆที่อยู่บนนาฬิกานั่น ถเาอยากจะติดต่อกับฉันก็กดปุ่มสีเขียวเพื่อเปิดเครื่องส่ง
สัญญาณแล้วกดอีกทีเพื่อปิด”

“อะๆ...เจออีกอย่างแล้วล่ะ”
กรีนเอ่ยออกมาขณะที่เข้าไปค้นในแคปซูลต่อ

“เจออะไรเหรอครับ”
เคนตะถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆ กรีนก็หยิบอุปกรณ์ขนาดเท่าตัวคนออกมา มันมีลักษณะเหมือนแท่งเหล็ก มีสีเขียว มีที่จับ
ยื่นออกมาด้านข้างเล็กน้อยที่ปลายด้านนึง และมีสายที่เ่อาไว้ใช้สะพายติดมาด้วย

“เจ้านี่คืออาวุธของฉันล่ะชื่อ”กรีนอาร์ม”มันทำมาจากโลหะที่มาจากดาวอังคาร สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้หลากหลาย
รูปแบบ”
กรีนอธิบายพร้อมกับหยิบกรีนอาร์มขึ้นมาสะพายที่บ่า...

“ไม่มีวิธีอื่นที่จะช่วยคุณไดจินอกจากฆ่าจริงๆหรือครับ”
เคนตะถามกรีนขณะที่เธอค้นในแคปซูลต่อ

“ไม่มี...และก็อีกอย่างถ้าเขากลายร่างมากๆละก็บางทีเขาอาจจะไม่สามารถคืนร่างเดิมได้อีก...”
กรีนตอบเคนตะ

“อย่างน้อยๆเราน่าจะควบคุมการกลายร่างของเขาได้ไม่ใช้เหรอครับ”

“มันก็จริงที่ว่าเขาจะกลายร่างเมื่อถูกกระตุ้นแต่มันก็แค่ระยะแรก ก่อนที่ฉันจะมาฉันได้อ่านรายงานเกี่ยวกับพฤติกรรมของX1
SKRมาการกลายร่างสี่ถึงห้าครั้งแรกมันจะเกิดจากการกระตุ้นเมื่อเขารู้สึกกลัวหรือมีความคิดคำนึงที่จะป้องกันตัว...หรือ
ความนึกคิดที่ไม่อยากจะตายแต่หลังจากนั้นจะไม่สามารถสรุปเงื่อนไขการกลายร่างที่ถูกต้องได้อาจจะกลายร่างแล้วคืนร่าง
แล้วก็กลายร่างอีกซ้ำๆไปมาก็ได้รู้แต่ว่าถ้ากลายร่างบ่อยๆเขาจะไม่สามาถคืนร่างเดิมได้อีก และทุกครั้งที่กลายร่างความบ้า
คลั่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและเขาก็จะควบคุมตัวเองไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็จะกลายเป็นปีศาจกระหาย
เลือดไป...”
กรีนอธิบาย...เคนตะก็ได้แต่ก้มหน้านิ่งเขาคิดเสมอมาว่าทุกเรื่องต้องมีทางออกที่ดีที่สุดแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามันไม่
มีทางออกที่ดีที่สุด...

“เรื่องนี่ไม่มีทางออกที่ดีที่สุดสำหรับคุณไดจิใช่ไหมละครับ”
เคนตะเอ่ยพร้อมเหม่อมองท้องฟ้า...

“ไม่หรอก ทางออกที่ดีที่สุดนะมันก็แล้วแต่เราจะคิดถ้าปล่อยเขาไป...เอาอาจจะถูกทางกองทัพจับตัวไปและก็จะเกิดX2 X3
ตามมาอีกหรือไม่เขาก็อาละวาดฆ่าผู้คน...แบบนั้นนะดีแล้วเหรอ...ถึงจะขังเขาไว้ไม่ให้ไปไหนแต่เมื่อเขากลายร่างเป็นตัว
ประหลาดอย่างเต็มตัวไม่มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์อีกแล้วขังเขาไว้แล้วได้อะไรขึ้นมาล่ะมีประโยชน์อะไรแถมถ้าเขายังอยู่
อาจจะมีคนไปปล่อยตัวเขาออกมาทำร้ายผู้คนหรือแอบเอาเซลของเขาไปวิจัยต่อก็ได้...”
กรีนบอกพร้อมเดินเข้ามาจับไหล่เคนตะ

“สุดยอดไปเลยนะครับคุณกรีน...เป็นหุ่นยนต์แท้ๆแต่คิดเรื่องละเอียดอ่อนขนาดนี้ได้ด้วย...”
เคนตะเอ่ยชมกรีนเธอก็ยิ้มแล้วบอกว่า
“ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณผู้สร้างฉันหรือด็อกเตอร์กิน...จริงๆคำพูดแนวนี่ฉันก็จำๆด็อกเตอร์มาอีกที่นั่นและ”

“นั่นสินะครับผมเองก็อยากเจอหน้าด็อกเตอร์กินแล้วแฮะอยากรู้จริงๆว่าเป็นคนยังไงนะ”
เคนตะบอกซึ่งกรีนก็หัวเราะแล้วบอกว่า
“คล้ายๆคุณเคนตะนี่และค่ะ ด็อกเตอร์กินเขาชอบดูหนังฮีโร่แปลงร่าง เวลาเจอสาวน้อยน่ารักๆชอบพูดว่าโมเอะ ซุ่มซ่าม
เซ่อซ่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงแต่ก็ฉลาดมากเลย ออลามกอีกด้วยค่ะ”

“(ผะ...ผมไม่ฉลาดสักหน่อย...แล้วผมก็ไม่ลามกด้วย)”
เคนตะแอบนึกขึ้นมาในใจ...

“เอาละเคนตะ เรากลับไปกินข้าวฝีมือชุนสุเกะกันเถอะ”
กรีนเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเคนตะก็เหงื่อตก

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างตอนต่อไป

ฉัน คุลาล่า ไดมอนค่ะ หัวหน้าของพวกเราสั่งเรียกรวมตัวเพื่อให้มารับฟังแผนการบางอย่าง
เอ...หัวหน้าจะทำจริงหรือเนี่ยตอนต่อไปของWOW “อาบิส” อย่าลืมมาชมคุลาล่าให้ได้นะค่ะ
จุ้บ~~~


เนเธเน‰เน„เธ‚เธฅเนˆเธฒเธชเธธเธ”เน‚เธ”เธข เน€เธกเธทเนˆเธญ Sun Apr 29, 2007 3:20 pm, เธ—เธฑเน‰เธ‡เธซเธกเธ” 2 เธ„เธฃเธฑเน‰เธ‡
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
Rui
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
Rui


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 103
อายุ : 32
สังกัด : ไร้สาระทีม
อาชีพ : นักดนตรี
ความสนใจ : เสียงเพลง
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeWed Apr 25, 2007 5:21 pm

อัพเร็วดีแท้น่อ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/scarms/index.html
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
นักเรียนมัธยม
ReshaValentine


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSat Apr 28, 2007 5:02 pm

หนุกดีเนะ อย่าดรอปล่ะ*-*

คำผิดน้อยลง แต่มีคำที่ใช้จนติดไปแล้ว
จำนวน -มะช่าย- จำนวณ
(อย่าจำสับสนระหว่าง จำนวน กะ คำนวณ เน้อ)
ไม่ใช่ -มะช่าย- ไม่ใช้
(อันนี้ไม่ว่ากัน แต่อ่านแล้วแปลกๆ)
ทำไม -มะช่าย- ทำไหม
(อันนี้ก็เช่นกัน >.<)
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/animeost/index.html
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSun Apr 29, 2007 3:17 pm

“หือ...ว่าไงนะ สตีเฟ่นตายแล้วเหรอ...”

“อืม...พวก โกลัมกับบาเบิลไปพบศพในร่างหมาของสตีเฟ่นที่ก้นแม่น้ำโฮชิโนะนะ”

“เห...คุลาล่ามันหมายความว่าไงกัน”

“อย่างที่ฉันพึ่งเล่าไปนั่นและฮงมิ ไดจิกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายตั๊กแตนตัวสีเขียวสู้กับสตีเฟ่น”
ในโกดังร้างแห่งนี่กลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาวจำนวณสิบกว่าคนกำลังจับกลุ่มสนทนากันอยู่และหนึ่งในนั่นก็คือ
คุลาล่า...

ตอนที่ 6 “อาบิส”

“และฉันก็หนีออกมาจากที่นั่นโดยใช้เครื่องย้ายมวลสารของฟรานซิส....”
คุลาล่าอธิบายเธออยู่ในชุดเอวลอยสีม่วงกางเกงขายาวสีม่วงและถุงมือแบบเดียวกับนั่งบิดมอเตอร์ไซค์ซึ่งเป็นสีทองและก็
กำลังอม อมยิ้มลายก้นหอยสีแดงและสีขาวอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

“เหๆ...เธอเอาเครื่องนั่นไปใช้นะฉันไม่ว่าหรอกนะแต่ฉันบอกแล้วนิว่าอย่าให้ใครเห็นตอนเธอใช้นะ”
ชายหนุ่มหลังงอในชุดที่ดูเหมือนชุดนักวิทยาศาสตร์เอ่ยขึ้นจากมุมมืดของโกดัง

“แล้วฉันบอกซะเมื่อไรว่ามีคนเห็นนะฟรานซิส...ก่อนจะใช้ฉันก็สร้างน้ำแข็งขึ้นมาคลุมรอบๆตัวแล้วค่อยใช้ย่ะ วิธีนี่จะทำให้
ไม่มีใครรู้ว่าฉันหนีไปยังไงด้วย”
คุลาล่าอธิบายให้กับชายหลังงอ ฟรานกิสฟัง

“เห...หัวแหลมดีนิสมเป็นคุลาล่า”
ชายหนุ่มอีกคนในมุมมืดเอ่ยออกมาพร้อมเดินออกมาจากมุมมืดเขาสวมชุดสูทสีขาวล้วนมีกุหลาบสีแดงถูกใส่ไว้ที่กระเป๋า
เสื้อผมสีทองยาว....

“ขอบคุณที่ชม อาเธอร์...”
คุลาล่าบอกพร้อมปัดผมสีฟ้าของเธอ... ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในวงสนทนานั่งพิงอยู่กับผนังโกดังสวมเสื้อกล้ามสีดำกางเกง
ลายพรางเหมือนพวกทหารผมดำตั้งชันและเจาะตุ้มหูข้างนึงก็เอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า
“หัวแหลมในการหนีเอาตัวรอดละสิ...เฮอะสตีเฟ่นตายทั้งคนนะเฟ็ย”

“โทษฉันไม่ได้นะโทมะ”
คุลาล่าเอ่ยด้วยท่าทีงอนๆพร้อมหันหน้าไปทางชายหนุ่มคนนั้น

“เอาล่ะอย่าเถียงกันเลย...สรุปตอนนี่พวกเราเสียทั้งสตีเฟ่นและอิรางิไปแล้วสินะ”
หญิงสาวผมสีม่วงสั้นในชุดกี่เพ้าสีแดงพูดออกมาซึ่งคนทั้งหมดในโกดังก็หันเหความสนใจไปหาเธอ...

“ท่านอาบิสมีความเห็นว่ายังไงบ้างค่ะ”
หญิงสาวในชุดกี่เพ้าหันไปถามเด็กหนุ่มผมสีน้ำสั้นในชุดนักเรียนสีขาวเนกไทสีแดงเสื้อนอกสีน้ำเงินเข้มที่กำลังนั่งยิ้มอย่าง
สบายอารมณ์บนตู้คอนเทนเนอร์ในโกดัง

“ถามความเห็นผมเหรอ....ผมว่ามันน่าสนุกดีนะ”
เด็กหนุ่มตอบออกมาพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ

“น่าสนุกเหรอค่ะ...แต่เราเสียเบอร์19กับเบอร์21ไป...”
เมื่อเธอพูดถึงตรงนี่ก็หยุดไปเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นจ้องมองที่เธอ...

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”
อาบิสตอบ...ทั้งหมดในโกดังก็เงียบ...อาบิสเห็นดังนั้นจึงเอ่ยต่อมาว่า
“เอาเถอะเห็นแก่ทั้งสองคนนั้น...เราน่าจะมาทำอะไรสนุกๆกับฮงมิ ไดจิหน่อยนะ”

“ทำอะไรสนุกๆ...”
อาเธอร์พึมพำ อาบิสก็ยืนขึ้นแล้วก็โดดลงมาจากคอนเทเนอร์ตรงเข้าหาพวกคุลาล่า

“เมื่อวานถนนหลักในเขตไทระถูกทำลายซะระเนระนาดเลย คนที่รอดชีวิตมาจากเหตุกราณ์นั้นได้ต้่างก็บอกว่าถูกสัตว์
ประหลาดโจมตี...แต่ว่าข่าวเมื่อเช้ากับบอกว่าเหตุกราณ์ที่เกิดขึ้นนี่เกิดจากรถขนนแก๊ซระเบิด...แม้แต่เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่า
เรื่องโกหก”
อาบิสอธิบายหลังจบประโยคโทมะก็ถามอาบิสทันทีว่า
“ท่านอยากจะบอกอะไรกันแน่....”

อาบิสยิ้มแล้วก็ตอบโทมะไปว่า
“คิดสิ...ทำไหมพวกเขาต้องบิดเบือนข่าว...แสดงว่าไอ้เจ้าตัวสีเขียวนั้นอาจจะมีอะไรเกี่ยวกับรัฐบาลก็ได้...ไม่แน่นะเจ้าตัวสี
เขียวนั่นอาจจะเป็นอวุธของรัฐบาลก็ได้...เอาละฉันขอสั่งให้พวกนายไปช่วยสนับสนุนเจ้าตัวสีเขียวนั่นทำลายเมืองโฮชิโนะ
ซะ”

“หา!?”
ทั้งหมดอุทานออกมาพร้อมกัน อาบิสก็ยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมา...

“เพื่ออะไรกันครับท่านอาบิส...ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย”
ฟรานซิสถามอาบิส

“นั่นสินะ...แต่ฉันอยากดูโชว์ทำลายบ้านเมืองของเจ้าตัวสีเขียวนิ...โชว์ของมันจะดึงดูดคนอื่นๆให้เข้ามาหามันรวมถึงอา
คางิ ชุนสุเกะด้วย”
อาบิสบอกคุลาล่าก็เอะใจขึ้นมาเลยถามอาบิสไปว่า
“จริงสิฉันยังไม่รู้เลย ทำไหมท่านถึงสนใจอาคางิ ชุนสุเกะแล้วทำไหมท่านถึงรู้เรื่องของเขาและคนรอบตัวเขาดีจังเลยละ
ค่ะ”

“เพราะเราเป็นคู่เกย์กันนะ”
อาบิสตอบทั้งหมดก็หกล้มหัวทิ่มกันหมด

“ช่วยจริงจังหน่อยได้ไหมค่ะ!!!!”
คุลาล่าบอกอาบิสก็หัวเราะแล้วบอกไปว่า
“ล้อเล่นนะ ล้อเล่นนะ”

“เรื่องของอาคางิ ชุนสุเกะนะมีคนเล่ามาให้ฟังอีกที ฉันทำข้อเสนอกับเขานะแล้วเขาก็บอกว่าถ้าทำให้เมืองโฮชิโนะปั่นป่วน
มากๆแล้วลากอาคางิ ชุนสุเกะเข้ามาพัวพันห้ได้เขาจะให้สิ่งที่ฉันต้องการนะ”
อาบิสอธิบาย...

“เอาละไม่ต้องพูดมากกันแล้ว เฟ่ยหลงเธอช่วยไปบอกสมาชิกของเราคนอื่นด้วยละกันว่าทำให้ฮงมิ ไดจิกลายร่างให้ได้
และช่วงนั้นก็ให้เข้าโจมตีเมือง...ส่วนคนที่อยู่ที่นี่ไปลงมือไำด้”
อาบิสสั่งทุกคนก็ขานรับว่า
“รับทราบ”

------------------------------------

ที่บ้านของชุนสุเกะ

“ชุนสุเกะเติมข้าวอีก”
กรีนสั่งชุนุสเกะก็ยกหม้อหุงข้าวที่มีข้าวสวยอยู่เต็มมาวางไว้หน้ากรีน

“เติมเองเลยละกัน”
ชุนสุเกะบอกก่อนจะหันหลังไปกวาดบ้านต่อกรีนก็เทกับลงไปในหมอข้าวแล้วก็กินทั้งๆอย่างนั้น

ส่วนเคนตะเองก็มองสิ่งที่เหมือนนาฬิกาข้อมือที่กรีนให้มา...
“ฉุกเฉินให้กดปุ่มสีแดงรึ...ลองกดดูดีไหมหว่า”

“ไม่ไ่ด้ๆ ของที่ใช้ยามฉุกเฉินจะเอามาใช้พร่ำเพื่อได้ไงล่ะ”
เคนตะพูดพร้อมส่ายหน้าแต่ปุ่มสีแดงนั่นมันช่างเย้ายวนให้กดเสียจริง

“เคนตะนี่6โมงครึ่งแล้วนะไม่รีบกลับเดี้ยวก็ดูอนิเมทไม่ทันหรอก”
ชุนสุเกะบอกเคนตะเองก็ทำท่าเหมือนพึ่งนึกได้ก็จะรีบลาชุนุสุเกะวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

“นี่ๆชุนสุเกะ เคนตั๊กกี่ดูอนิเมทที่นี่ไม่ได้เหรอ”
กรีนถามชุนสุเกะขณะตักข้าวคำสุดท้ายในหม้อหุงข้าวเข้าปาก

“มันฉายในเคเบิลนะ...บังเอิญฉันไม่ได้ติด”
ชุนสุเกะบอกพริบตานั่นเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือขอเขาที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น
“สวัสดีครับ...หือ...พี่เหรอ”

“ชุนสุเกะคือช่วยมารับพี่หน่อยได้ไหม พี่ลืมเอาร่มมาแล้วอยู่ดีๆฝนก็เทลงมาเนี่ย”

“เห...ฝนตกเหรอ”
ชุนสุเกะอุทานพร้อมกับค่อยๆเดินออกมาดูที่หน้าต่างเป็นอย่างที่พี่โคโนเอะพูดเอาไว้จริงๆฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว

“งั้นเดี้ยวผมจะเอาร่มไปรับนะพี่นะครับอยู่ที่บริษัทสินะครับ...ครับ”
ชุนสุเกะกล่าวก่อนจะวางสายไปเขาเดินไปหากรีนแล้วบอกว่า
“เดี้ยวฉันจะไปรับพี่นะกรีนช่วยเฝ้าบ้านให้หน่อยได้มั้ย ของกินมีในตู้เย็นนะ”

“เฝ้าบ้านหรือ...สบายมากชุนสุเกะ”
กรีนขานรับ..ชุนสุเกะก็เดินไปหยิบร่มก่อนจะเดินทางออกไปรับพี่สาว...

“หวังว่า เคนตะคงกลับถึงบ้านนะ”
ชุนสุเกะพึมพำ...ฝนก็ถยอยตกหนักขึ้น...

จตุรัสกลางเมือง...ฮงมิ ไดจิกำลังเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย

“(บอกเรื่องนี่กับพวกหมอดีไหมนะ...ไม่สิ...ไม่มีประโยชน์ทำยังไงดีล่ะ)”
ไดจิคิดเรื่อยเปื่อยไปขณะเดินเตร่แต่ด้วยความใจลอยทำให้เขาเหยียบเท้าของชายผู้นึงเข้า...

“อ้าว ไอ้หน้าจืด หาเรื่องกันเหรอ”
ชายคนนั้นหาเรื่อง ไดจิพยามคิดหาทางแต่ไม่ทันใดหมัดขวาของชายคนนั้นก็ลอยเข้าหน้าไดจิซะแล้ว...

ปึ้ก!....
ไดจิล้มลงชายคนนั้นเลยแตะซ้ำทำให้ไดจิลงไปนอนหงายอยู่กับพื้น

“จำไว้นะเว็ย...เหยียบเท้าข้าอีกเป็นเรื่อง”
ชายคนนั้นบอกพร้อมกบเอาบาทาขยี้หัวไดจิ

“ไหนขอดูดิหน้าแกจะขัดรองเท้าให้ข้าได้รึเปล่า”
หลังพูดจบชายคนนั้นก็ขยี้หัวไดจิด้วยเท้า...

หมับ!
ไดจิใช้มือจับเท้าของชายคนนั้นทำให้เขาหยุดขยี้แล้วเอ่ยว่า...

“อ้าว...คิดจะสู้หรือไง...”
ไม่มีคำตอบจากไดจิแต่แขนของเขาเริ่มกลายเป็นสีเขียวเรื่่อยๆ

“เฮ้ยๆ....แกเป็นตัวอะไรกันหว่ะ...”
ชายคนนั้นเริ่มเห็นท่าไม่ดีและกำลังจะดึงขาออกแต่ไดจิก็จับมันไว้แน่นทำให้เขาดึงออกไม่ได้...

“ปล่อยนะเว็ย!!!!”
ชายคนนั้นตะโกนออกมาสุดเสียงไดจิก็ปล่อย แต่การปล่อยแบบฉับพลันนี่ทำให้เขาเสียหลักล้มลง...

“แก....แก....แก...”
ชายคนนั้นพึมพำราวกับคนเสียสติเมื่อไดจิค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆในสภาพของX1 SKR

“แกว่กๆๆๆๆๆๆ”

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างตอนต่อไป

ผมอาคางิ ชุนสุเกะครับระหว่างที่กำลังจะไปรับพี่สาวก็เกิดเหตุขึ้นในเมือง...แล้วหมอนี่เป็นใึครกัน...ตอนต่อไป “ความ
วุ่นวาย” ติดตามชมให้ได้นะครับ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
นักเรียนมัธยม
ReshaValentine


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeTue May 01, 2007 12:43 am

ถุงมือของ "นั่ง(นัก)" ขี่มอเตอร์ "ไซค์(ไซด์)"

โอเคแระ คำผิดน้อยลง หนุกดีน้า~~
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/animeost/index.html
SrwKung
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม
SrwKung


Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 82
อายุ : 33
สังกัด : Climax!!!
อาชีพ : Climax!!!
ความสนใจ : Robot,2D Girl
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeSun May 06, 2007 11:31 pm

“โธ่...ฝนตกแบบนี่จะกลับไปบ้านทันได้ยังไงกันล่ะ...”
เคนตะบ่นออกมา ขณะที่เขายืนหลบฝนอยู่ใต้ป้ายรถเมล์แห่งนึง...

“ว่าแต่ทำไมมันเปลี่ยวๆจังเลยแฮะ”
เคนตะพึมพำเมื่อมองสำรวจรอบๆจะมีก็แต่เสียงฝนที่โปรยตกลงมาเท่านั้น นอกนั้นไม่มีใครอื่นอยู่เลย..

กึง!

“สะ...เสียงฝีเท้า”
เคนตะพึมพำพร้อมหันไปทางต้นเสียงแต่เขาก็ไม่เจอใคร...

พรึ่บ!!
เคนตะรู้สึกเหมือนพูกอะไรอัดอย่างแรงที่หลัง มันแรงพอที่จะทำให้เขากระเด็นไปข้างหน้า...กลิ้งไปล้มอยู่กับพื้นสายฝนโปรยปรายลงมาใส่ตัวของเคนตะ...

“จะ..เจ็บ”
เคนตะพึมพำพร้อมลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับไปชายร่างใหญ่ในชุดเสื้อคลุมสีดำสวมหน้ากากสีเงินก็ปรากฎตัวอยู่เบื้องหน้าเขา

“ยินดีืที่ได้รู้จัก มินามิ เคนตะฉันชื่อโกลัม อันดับ20ของผู้มีพันธุกรรมแปลกประหลาด”
ชายคนนั้นแนะนำตัวพร้อมพุ่งเข้ามาหาเคนตะ...

ตอนที่7 “ความวุ่นวาย”

“เฮ่อ....ให้ตายสิ”
ชุนสุเกะบ่นขณะเดินถือร่มไปตามทางเท้าในเมือง น่าแปลกที่ตรงนี่เป็นในตัวเมืองโฮชิโนะแท้ๆแต่กลับไม่เห็นคน
พลุกพล่านมากเท่าที่ควร...ไม่สิเรียกได้ว่าไม่เห็นใครเลยต่างหาก

“หือ...”
ชุนสุเกะหยุดเดินเพราะมองเห็นชายผู้นึงยืนขวางทางเข้าไว้

“หลบหน่อยครับ”
ชุนสุเกะบอกพร้อมกับเดินเลี่ยงไปด้านซ้ายแต่พริบตานั้นหมัดขวาของชายคนนั้นก็พุ่งเข้ามาเป้าหมายคือท้องของเขาดีที่
ชุนสุเกะรู้ทันกระโดดหลบออกมาได้พอดิบพอดี...

“เหๆ...ทักทายแบบนี่มันวิธีการทักทายของประเทศไหนกันแน่”
ชุนสุเกะเอ่ย..ชายหนุ่มคนนั้นก็ตอบกลับมาว่า
“ประเทศฉันไงล่ะ....”

“แก เป็นใคร”

“ฉันชื่อโทมะ ยากุซากุ โทมะผู้มีพันธุกรรมผิดปกติอันดับที่15”
โทมะชายหนุ่มผู้มีผมสีดำตั้งชันสวมเสื้อกล้ามและกางเกงลายพรางเอ่ยออกมา

“ญี่ปุ่นเขาไม่มีธรรมเนียมทักทายแบบนี่...”
ชุนสุเกะบอกพร้อมกับวาดวงเวทที่พื้น...ยูริืนเคนก็ลอยออกมาจากวงเวทนั่น...ชุนสุเกะหยิบยูรินเคนออกมาแล้วชี้ไปที่หน้า
ของโทมะ

“ฉันรู้สึกเอะใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ผู้คนหายไปไหนหมด...”
ชุนสุเกะถามโทมะซึ่งเขาก็เอ่ยออกมาว่า

“หึหึหึึ ทั้งหมดนี่มาจากผลของเครื่องบิดเบือนมิติ สิ่งประดิษฐ์ชิเนใหม่ล่าสุดของพวกเราไงล่ะ มันจะสร้างสภาพแวดล้อมที่
เหมือนโลกจริงขึ้นมาแล้วดึงเอาทุกคนที่เราต้องการไปอยู่ในนั่นได้โดยไม่มีใครรู้สึกตัวขอบเขตของมันนั้นจะกินพื้นที่หลาย
สิบกิโล...หรือพูดง่ายๆก็คือทั้งเมืองนี่ทั้งเมืองและนอกจากนั้นภายในสองชั่วโมงพวกนายจะไม่สามารถออกไปจากขอบเขต
นี่ได้ด้วย”
โทมะอธิบายชุนสุเกะก็ยิ้มด้วยมุมปากพร้อมเอ่ยว่า
“หึ...ระหว่างนั้นกำจัดพวกแกให้หมดก็เป็นอันใช้ได้...”

“แกทำไม่ได้หรอก....เพราะแกต้องตายตรงนี่!!!”
โทมะบอกพร้อมชกใส่ชุนสุเกะแต่ระยะที่ชุนสุเกะกลับโทมะยืนอยู่นั้นห่างกันเกินกว่าแขนของโทมะจะมาถึง..

ตูม!!!
เรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อมีคลื่นพลังสีเขียวอ่อนพุ่งออกจากหมัดของโทมะพุ่งเข้าหาชุนสุเกะ

ตึง!!!
ชุนสุเกะโดนคลื่นพลังนั้นอัดใส่หน้าปลิวจนกระเด็นร่มที่เขาถือ ยูรินเคนที่เขาถือต่างกระเด็นหลุดจากมือไปหมด...

“หึหึหึหึร่างกายของฉันสามารถสร้างคลื่นที่เป็นแรงอัดได้ระวังตัวไวเหน่อยก็ดีนะ”
โทมะบอกพร้อมพุ่งมาหาชุนสุเกะที่นอนอยู่....

------------------------------------

ที่บ้านของชุนสุเกะกรีนกำลังหนักใจกับปัญหาอยู่อย่างนึง...
“พวกแกเป็นใครกันนะ”
กรีนถามเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนึงบุกรุกเข้ามาในบ้านของชุนสุเกะ

“หืม...อาคางิ ชุนสุเกะไม่อยู่งั้นหรือ”
เขาเอ่ยออกมาพร้อมกวาดสายตาไปทั่วก่อนจะมาหยุดจ้องอยู่ที่กรีน

“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...มีอยู่ตัวนึงก็น่าสนใจไม่เลว”
ชายหนุ่มคนนั้นบอกเขามีรูปร่างที่สูงเพรียวผิดมนุษย์สวมชุดวอร์มสีม่วงผิวกายดำเหมือนคนอเมริกาหัวล้าน

“ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ”
กรีนบอกชายคนั้นก็หัวเราะแห็งแล้วตอบกรีนว่า
“ฉัน...โลวี่ สติ้กกี้ยินดีทีไ่ด้รู้จัก”

“ฉัน KKRR-04 Green ค่ะคุณมีจุดประสงค์อะไรมิทราบค่ะ”
กรีนแนะนำตัวพร้อมเอ่ยถามโลวี่และแปลงมือตัวเองเป็นมือสว่านไปพร้อมๆกัน

“เห...เธอเป็นตัวอะไรกันนะ”
โลวี่ถามถามกรีนด้วยความอยกรู้อยากเห็นเมื่อเห็นกรีนแปลงมือตัวเองเป็นมือสว่าน

“หุ่นยนต์ค่ะ”
กรีนตอบโลวี่ก็เกาหัวแล้วบอกว่า
“ฉันคือผู้มีพันธุกรรมแปลกประหลาดอันดับที่17 โลวี่ สติ้กกี้ ต้องขอโทษด้วยนะแต่ขอยืมใช้อะไรบางอย่างหน่อยสิ”

โลวี่บอกกรีนก็ทำหน้าฉงน โลวี่ก็เดินไปหยิบเอาชั้นวางรองเท้าของบ้านอาคางิที่ทำมาจากเหล็กมา...
“เอาละ เอาละ”
เขาพึมพำ พริบตานั้นชั้นวางรองเท้าก็ถูกดูดเข้าไปในมือขวาของโลวี่มือขวาเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเงินไม่สิน่าจะเรียกว่ากลาย
สภาพเป็นเหล็กมากกว่า...หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีมันก็กลายสภาพต่อกลายเป็นเหมือนท่ออะไรสักอย่างที่ปล่องสาม
ปล่องอยู่ตรงปลาย...ซึ่งก็คือบริเวณเดียวกับตำแหน่งมือนั้นและ

“ขอโทษนะกรีนฉันคงต้องขอเก็บเธอที่นี่และ”
โลวี่บอกพร้อมพริบตานั้นกระสุนจำนวณมากก็พุ่งออกจากปล่องนั้น มันพุ่งเข้าใส่กรีน...

------------------------------------

ทางด้านฮิวะเธอกำลังกระโดดไปมาตามหลังคาอย่างรวดเร็วจุดหมายของเธอมีเพียงอย่างเดียวนั่นคือการเข้าไปที่เมือง...

“ถึงเราจะรู้เรื่องของพวก21พันธุกรรมพอสมควรแล้วก็ตามเถอะ...แต่ว่าเราก็ยังไม่รู้เรื่องที่ว่าทำไมพวกนั้นต้องมายุ่งกับชุนสุเกะ...”
ฮิวะคิดขณะกระโดดแต่แล้วก็มีสิ่งนึงปรากฎตรงหน้าเธอที่หลังคาหลังต่อไปที่เธอพึ่งลง...

“เธออีกแล้วเหรอ...”
ฮิวะบ่นอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับดึงเคียวออกมาผู้ที่มาขวางทางจะเป็นใครไม่ไ่ด้นอกจากคุลาล่า ไดมอนคราวนี่เธอมา
พร้อมกับชุดรัดรูปสีดำทั้งตัวที่มีซิปอยู่ตรงกลางชุด ซิปนั้นเปิดออกมาครึ่งนึงของชุดซึ่งพอจะทำให้สามารถเห็นเรือนร่างอัน
อวบอัดของคุลาล่าร่างๆได้นอกจากนั้นเธอยังมัดแกละสองข้างด้วยริบบิ้นสีแดง...สวมหูแมวสีดำและใส่แว่นอีกด้วย...ที่
สำคัญตรงบั้นท้ายของคุลาล่ามีหางแมวปลอมประดับไว้ด้วย

“อ้าว นึกว่าใครแม่ยมทูตนี่เอง...นึกว่าจะได้เจอกับชุนุสเกะคุงซะอีก”
คุลาล่าเอ่ยอย่างไม่สมอารมณ์พร้อมกับเท้าเอว

“นิ...ฉันไม่อยากมาเสียเวลากับเธอหรอกนะ บอกมาสิว่าพวกเธอมีแผนอะไรกันแน่”
ฮิวะถามเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงมือถือของคุลาล่าดังขึ้นเป็นเสียงของเพลงป็อบที่กำลังฮิตสุดๆในช่วงนี่นั้นเอง

“ค่า ค่า คุลาล่าค่ะ”
คุลาล่าเอ่ยขณะรับทำให้ฮิวะยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิมอีกเพราะนี่เหมือนเป็นการเมินเธอหน่อยๆด้วย

“เห...ฮงมิ ไดจิอาละวดแล้วเหรอค่ะ....ค่ะ จะรีบจัดการ”
คุลาล่าจงใจพูดประโยคนี่เสียงดังๆให้ฮิวะได้ยินก่อนจะวางหู

“คุณไดจิอาละวดงั้นเหรอพวกแกทำอะไรเขานะ....”
ฮิวะถามคุลาล่าก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า
“พวกเราไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย แต่หลังจากนี้พวกเราจะทำต่างหาก”

“พวกแกจะทำอะไร...”
ฮิวะถามพร้อมกับจ่อเคียวไปที่คุลาล่าเธอก็ตอบอกมาด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุกว่า
“ระเบิดเมือง”

เปรี้ยง!
เสียงเคียวของฮิวะปักลงไปในน้ำแข็งของคุลาล่าที่เธอสร้างขึ้นมากันการโจมตีของฮิวะเอาไว้ได้ทันพอดี....

“พวกเรายืมมือฮงมิ ไดจิอาละวาดบ้าคลั่งแล้วพวกเราก็ผสมโรงเข้าไปด้วยไงล่ะ”
คุลาล่าอธิบายแต่ฮิวะก็ยิ้มแล้วบอกว่า
“ถึงพวกแกจะร่วมๆกันแต่ก็อย่าลืมว่ายังไงพวกแกก็ไม่มีทางทำลายเมืองนี่ได้หรอกนะเมืองนี่อย่างน้อยๆก็มีเนื้อที่ราวๆ1300กิโลเมตร”

“เธอลืมไปแล้วหรือไงกันจ๊ะอย่างน้อยตามระเบิดปั้มน้ำมันตามเมืองก็สร้างความเสียหายได้มากโขแล้วล่ะ หลังจากนี่เมือง
อื่นๆไม่สิญี่ปุ่นจะต้องมาสนใจเมืองโฮชิโนะแห่งนี้กันอย่างแน่นอน”
คุลาล่าอธิบายพร้อมกับสลายเกราะน้ำแข็งแล้วสร้างแท่งน้ำแข็งมาห่อหุ้มมือเธอไว้เหมือนกับดาบแล้วพุ่งเข้าฟันฮิวะ

เคร็ง!

“แล้วเธอ...ทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน...ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย”
ฮิวะถามคุลาล่าขณะยกเคียวขึ้นมากันดาบน้ำแข็งของคุลาล่า

“ไม่รู้สิ ก็หัวหน้าสั่งมานิน่า....แต่เอาเถอะถ้าคนตายมากขนาดนี้เธอก็จะต้องทำงานมากขึ้น พวกโอบากะก็จะมีจำนวณมาก
ขึ้น ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับชุนสุเกะไงล่ะ”
เธออธิบายฮิวะก็โกรธจนหน้าแดงพร้อมกลับดันคุลาล่าออกไปแล้วประกาศกร้าวว่า
“อย่ามายุ่งกับชุนสุเกะนะ่ย่ะ...แล้วก็ไม่ต้องมาเพิ่มงานให้ฉันด้วย ปัจจุบันเมืองวิญญาณคนก็จะล้นอยู่แล้ว”

“หึงสามีละสินะ....”
คุลาล่าบอกทำให้ฮิวะหน้าแดงจัดขึ้นพุ่งเข้ามาหาคุลาล่าหมายจะเอาเคียวเจาะหัวเธอให้ตาย

กึก!

เธอสร้างเกราะน้ำแข็งขึ้นมากันการโจมตีของฮิวะเอาไว้...
“เอางี้ไหม...ใครชนะได้ชุนสุเกะไปครอง”
คุลาล่าบอกฮิวะก็ตอบออกมาอย่างโกรธๆว่า
“ไม่เล่นย่ะ!!”

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตัวอย่างตอนต่อไป

ฉันกรีนค่ะ ตอนนี่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับ1ใน21พันธุกรรมค่ะ...รู้สึกจะชื่อ...ชื่อ...ชื่อ...เอ่อลืมไปแล้วล่ะค่ะ ตอนต่อไปใน
WOW “การต่อสู้ของชุนสุเกะและกรีน”ติดตามชมให้นะค่ะ ~~~~~~
-------------------------------------------------
ต้นฉบับหมดแล้วครับไม่ได้เขียนตอนที่8เพิ่มเลย จริงๆตอนนี่แต่งไว้นานแล้วแต่ดองไว้ก่อนยังไม่เอาลง
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
ReshaValentine
นักเรียนมัธยม
นักเรียนมัธยม
ReshaValentine


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 145
อายุ : 32
สังกัด : โทโฮคลับ
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeMon May 07, 2007 10:50 pm

จะรออ่านต่อปายนะค้า~~ อยากอ่านมากๆ - -"
คำผิดน้อยลงแระ *-*
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://members.thai.net/animeost/index.html
-Ken-
นักเรยนประถม
นักเรยนประถม



Male
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 60
อายุ : 33
สังกัด : Resena School
อาชีพ : Emperor
Registration date : 27/03/2007

ข้อมูลตัวละคร
เผ่า: มนุษย์
อาชีพ: ชาวบ้าน

WOW อัพตอนที่7 Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: WOW อัพตอนที่7   WOW อัพตอนที่7 Icon_minitimeWed May 09, 2007 8:17 am

ตามอ่านครบแล้วละ=w= หนุกดี=w=
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
 
WOW อัพตอนที่7
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ 
เธซเธ™เน‰เธฒ 1 เธˆเธฒเธ 1

Permissions in this forum:เธ„เธธเธ“เน„เธกเนˆเธชเธฒเธกเธฒเธฃเธ–เธžเธดเธกเธžเนŒเธ•เธญเธš
REDICULOUS X WKCreative :: บริเวณลานกิจกรรม :: FICTION Library-
เน„เธ›เธ—เธตเนˆ: