| WOW อัพตอนที่7 | |
|
|
เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
---|
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: WOW อัพตอนที่7 Sat Apr 21, 2007 7:45 pm | |
| ฟิกชั่นเรื่องใหม่ (พยาม)จะไม่ดรอป มาอ่านกันเยอะๆนะครับเขียนไม่ดีเท่าไรหรอกแต่ผมตั้งใจมากนะครับ ------------------------ ผมชื่อ อาคางิ ชุนสุเกะเป็นแค่นักเรียนม.ปลายปีสองธรรมดาๆของโรงเรียนสุดแสนจะธรรมดาในเมืองโฮชิโนะ เมืองที่สุดแสนจะธรรมดาและไม่มีอะไรเด่นเป็นพิเศษ...แต่ว่าในคราบของนักเรียนธรรมดาๆของผมก็มีสิ่งที่ไม่ ธรรมดาอยู่ด้วยเช่นกัน....
ตอนที่1 “การรุกรานจากหญิงสาวน้ำแข็ง”
เวลา 23:52 เมืองโฮชิโนะ เขตมินาโตะ เวลาในตอนนี่ดึกมากแล้ว ประชาชนในเขตมินาโตะที่ส่วนมากจะเป็นผู้สูงอายุต่างพากันหลับกันหมดแล้วมีแค่บางบ้าน เท่านั้นที่ยังคงเปิดไฟอยู่...
เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงกระทบหลังคาบ้านต่างๆอย่างแผ่วเบา เงาที่กระโจนข้ามผ่านบ้านแต่ละบ้าน...เด็กผมดำนัตย์ตาสีฟ้า ใส่เสื้อแจ็กเก็ตสีแดงพาดไปด้วยลายดำเสื้อในสีขาวอมเทากางเกงขายาวสีดำที่เอวด้านซ้ายมีฝักดาบญี่ปุ่นถูกเหน็บ เอาไว้...
เด็กหนุ่มคนนั้นมองหา”เป้าหมาย”ของเขาอย่างรวดเร็วมันเป็นกลุ่มหมอกสีดำที่กำลังค่อยๆเคลื่อนที่วนเป็นวงกลม...ต่อมา ไม่นานมันก็กลายเป็นรูปร่างที่แปลกประหลาดเหมือนสัตว์ประหลาด...
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เด็กหนุ่มหยิบปืนที่ถูกเก็บอยู่ในแจ็กเก็ตออกมากระสุนเหล่านั้นพุ่งเข้าเป้าไปอย่างแม่นยำคือร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้น... ไม่นานนักมันก็ค่อยๆหายไป...
“เสร็จเรื่อง...” เด็กหนุ่มพึมพำ...
“แย่งงานฉันอีกแล้วนะ~~~” เสียงนึงดังขึ้นจากทางด้านหลังเขาเด็กหนุ่มหันกลับไปมองก็พบกับเด็กสาวคนนึงเธอมีผมสีแดงยาวสลวยแต่สมชุดคลุมที่ มีหมวกคลุมศีรษะมือขวากำเคียวสีดำขนาดใหญ่ไว้ด้วยดูๆแล้วอายุอานามเธอก็คงจะพอๆกับเด็กหนุ่ม...
“ช่วยไม่ได้นิ...นี่ก็งานฉันเหมือนกัน” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเก็บปืนไว้ในแจ็กเก็ตสีแดงเหมือนเดิม
“จริงๆนายไม่จำเป็นต้องมาทำแบบนี่ก็ได้ไม่ใช้หรือไง...” หญิงสาวถามเด็กหนุ่มซึ่งเขาก็เกาหัวแล้วก็ตอบออกมาเบาๆว่า “จำเป็นสิ...”
“ยังเอาเรื่องนั้นมาใส่ใจอยู่อีกหรือ” เด็กสาวถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่ม
“ปล่าวสักหน่อย...” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของเด็กสาว
“จริงเหรอ~~”
“จริงสิ”
“ยังไงก็ช่างเถอะ...ชุนสุเกะก่อนจะมาที่นี่ฉันเจอเด็กหญิงประหลาดๆคนนึงด้วยล่ะ” อาคางิ ชุนสุเกะคือชื่อของเด็กหนุ่มเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาวเขาจึงตอบกลับไปว่า “ประหลาดยังไงเหรอ ฮิวะ”
“ก็อย่างแรก...เธอมองเห็นฉันในร่างนี่...แถมยังพูดจาอะไรแปลกๆอีกด้วย” ฮิวะเริ่มเล่าพร้อมกับนำนิ้วชี้ของมือขวามาจรดที่ริมฝีปากด้านขวาซึ่งเป็นท่าประจำของเธอเวลาเธอจะเล่าเรื่องหรือนึกอะไร สักอย่าง...
“แปลกที่ว่านี่มันยังไงล่ะ...อีกอย่างเห็นตัวเธอก็เป็นพวกวิญญาณไม่ใช้หรือไง” ชุนสุเกะถามฮิวะ
“ฉันจับสัมผัสวิญญาณเธอไม่ได้เลย เธอมีสัมผัสที่เหมือนกับมนุษย์ส่วนแปลกที่ว่านี่ก็...เธอบอกว่าอีกไม่นานจะเกิดการ รวมตัวอะไรเนี่ยและ...” ฮิวะตอบคำถามของชุนสุเกะซึ่งเขาก็เอะใจแล้วถามฮิวะต่อว่า “รวมตัวเหรอ...หรือว่าพวก”โอบากะ”จะมาร่วมตัว”
“ไม่ใช้พวกโอบากะหรอก เห็นบอกคนที่มีความแตกต่างอะไรกันเนี่ยและจะมาร่วมตัวกันที่เมืองนี่...”
“อืม...จะว่าไปที่เด็กคนนั้นเห็นเธอได้เพราะคงมีฌานรับรู้เกี่ยวกับพวกวิญญาณละมั่ง...” ชุนสุเกะลองสันนิษฐานเกี่ยวกับเรื่องนี่ดู...
“จะยังไงก็ช่างเถอะ...การบ้านที่นายยืมไปลอกนะเสร็จรึยัง” ฮิวะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเมื่อชุนสุเกะได้ยินเขาก็ยิ้มแหยๆพร้อมบอกว่า “ยังเลยอะ”
“แล้วพรุ่งนี่ฉันจะเอาอะไรส่งอาจารย์โมริชิตะละย่ะ...รีบกลับไปลอกให้เสร็จเดี้ยวนี้เลยนะ!” ฮิวะวี้ดใส่ชุนสุเกะในทันที...
อาคางิ ชุนสุเกะเบื้องหน้าคือเด็กม.ปลายปี2ธรรมดาแต่เบื้องหลังเขาคือ”โซล ฮันเตอร์”หรือนักล่าวิญญาณที่จะคอยออก ล่า”โอบากะ”ความชั่วร้ายที่เกิดจากวิญญาณ...
เมื่อมนุษย์ตายลงวิญญาณจะออกจากร่างไปแต่บาปที่เคยทำไว้ครั้งที่ยังเป็นมนุษย์นั้นจะกลายสภาพไปเป็นกลุ่มหมอกควัน สีดำ...เมื่อกลุ่มหมอกนี่มีจำนวณมากขึ้นมันก็จะรวมตัวกันเป็นโอบากะ ซึ่งรูปร่างของโอบากะนี่จะแตกต่างกันไปไม่แน่นอน แต่ที่แน่ๆคือมันจะออกทำร้ายมนุษย์โดยการสูบวิญญาณไป...
ส่วนชุนสุเกะนั้นเกิดในตะกูลอาคางิ...ตะกูลที่ออกล่าวิญญาณมาตั้งแต่โบราณตอนแรกชุนสุเกะก็ไม่ได้อยากเป็นโซลฮัน เตอร์สักเท่าไร แต่เหตุผลที่เขาต้องมาเป็นเพราะว่าปู่ของเขาที่เป็นโซลฮันเตอร์ถูกโอบากะเล่นงานและถูกสูบวิญญาณไป ซึ่งพ่อของชุนสุเกะก็ตายในหน้าที่โซลฮันเตอร์ตั้งแต่เล็กๆส่วนแม่ของเขาก็ถูกลูกหลงตายไปด้วยตอนที่พ่อของเขาตาย ครอบครัวของเขาจึงเหลือแค่ตัวเขากับพี่สาวสองคน...เนื่องจากกฎของตะกูลอาคางิผู้หญิงไม่สามารถที่จะเป็นโซลฮันเตอร์ ได้และ ชุนสุเกะเองก็แค้นพวกโอบากะในการจากไปของปู่ชุนสุเกะจึงได้ไปนำดาบประจำตะกูล “ยูรินเคน”ซึ่งเป็นดาบที่ใช้ ในการปราบโอบากะและว่ากันว่ามีพลังสูงที่สุดในบรรดาดาบของตะกูลอาซางิ...และอาวุธอีกชิ้นนึงที่ตกทอดมาจากพ่อ ของชุนสุเกะมาถึงชุนสุเกะ“โซลแม็กนั่ม”ปืนพลังวิญญาณที่ใช้ต่อสู้และทำลายโอบากะ ชุนสุเกะได้ใช้สองอย่างนี่ล้างแค้น โอบากะที่สูบวิญญาณของปู่เขาได้สำเร็จและสืบทอดเป็นโซลฮันเตอร์คนต่อไป...
ส่วนฮิวะ นั้นเป็นยมทูตที่มาจากยมโลกหน้าที่ของเธอนั้นมีตั้งแต่รับคนตายไปยมโลกรวมถึงการทำลายโอบากะไม่ให้มันไป ทำร้ายมนุษย์ ซึ่งเธอได้รับให้มาประจำอยู่ที่เมืองโฮชิโนะแห่งนี่โดยใช้ชื่อปลอมว่า “มิสึนาริ ฮิวะ”
ฮิวะกับชุนสุเกะเจอกันครั้งแรกที่โรงเรียนตอนที่ทั้งคู่อยู่ม.ปลายปี1ซึ่งฮิวะที่พึ่งมาประจำที่เมืองโฮชิโนะและย้ายมาเรียนที่ โรงเรียนของชุนสุเกะโดยทั้งคู่ไม่ถูกกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกต่อมาทั้งคู่พบกันในระหว่างที่ตามล่าโอบากะอยู่...แรกๆทั้งคู่ นั้นต่างเป็นศัตรูกัน เนื่องจากชุนสุเกะแย่งงานของฮิวะแต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่โอบากะยักษ์ออกอาละวาดทั้งคู่จึงต้องจับมือ กันสู้...หลังจากนั้นทั้งคู่เลยเริ่มเข้าขากันแล้วก็หันมาเป็นเพื่อนกันในที่สุด...ถึงแม้ที่โรงเรียนคู่นี่จะชอบอยู่ด้วยกันจน ชาวบ้านชาวช่องชอบล้อกันว่าเป็นแฟนก็เถอะ...
---------------------
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นจังหวะในยามเช้าของบ้านอาซางิ...แต่เจ้าของนาฬิกาปลุกกลับยังนอนอยู่บนเตียงในท่าที สบายๆ...
“อะ...อืม..” เจ้าของนาฬิกาปลุก อาซางิ ชุนสุเกะครางออกมาเบาๆก่อนที่จะกลิ้งตัวไปใกล้ๆนาฬิกาปลุก..เขาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียก่อน จะเอื้อมมือไปจับนาฬิกาปลุก...แล้วกดปิด...
“ลอกการบ้านมาราธอน...เลยไม่ค่อยได้นอนง่วงจริงๆ” ชุนสุเกะพึมพำก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว...
หลังจากเสร็จจากธุระส่วนตัวชุนสุเกะก็เดินลงมาด้านล่าง...โดยจุดประสงค์เพื่อทำข้าวเช้า..แต่วันนี่ัมันแปลกไปเมื่อเขาเห็น หญิงสาวผมดำยาวสลวยกำลังยืนอยู่ในครัว...กำลังทำอาหารอยู่...
“นั่น...ตาฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมเนี่ยพี่โคโนเอะ...เข้าครัว” ชุนสุเกะพึมพำ...พลางนึกย้อนอดีต
โดยปกติเขาจะเป็นคนทำอาหารให้พี่สาวของเขาทานเสมอสาเหตุก็คงเป็นเพราะอาหารของโคโนเอะ หมายังเมินเลยก็ได้ ล่าสุดที่ชุนสุเกะกินไปเขาก็เกือบไปนอนห้องไอซียูในโรงพยาบาล... ทางด้านโคโนเอะเมื่อได้ยินเสียงชุนสุเกะเดินลงบันไดมาก็ร้องเรียกอย่างร่าเริงว่า “ชุนสุเกะวันนี่พี่ทำข้าวเช้าให้ด้วยนะ...รีบมากินซะก่อนไม่ดีกว่าเหรอ...”
ชุนสุเกะผู้โชคร้ายกำลังนึกหาคำพูดที่จะมาใช้หลบหลีกพี่สาวของเขาอยู่...แล้วเขาก็นึกออก.. “เอ่อคือวันนี้ผมนัดจะไปทำงานกับเพื่อนตอนเช้าที่โรงเรียนนะครับ แล้วก็คิดว่าจะไปกินที่โรงเรียนนะครับ” ชุนสุเกะบอกก่อนที่จะรีบออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว...
โรงเรียนนะมีอาหารขายซะเมื่อไรเล่า...
ตามปกติชุนสุเกะกินข้าวเช้าจากบ้านและก็ทำปิ่นโตไปกินในตอนกลางวันที่โรงเรียนซึ่งแน่นอนในวันที่พี่โคโนเอะทำอาหาร เองแบบนี่เขาก็ต้องอดไปทั้งวัน...
“อรุณสวัสดิ์ ชุนสุเกะคุง” เด็กหนุ่มผมดำสวมชุดนักเรียนแบบเดียวกับชุนสุเกะโบกมือทักทายชุนสุเกะเมื่อทั้งคู่เจอกันที่สามแยกแห่งนึง
“อืม อรุณสวัสดิ์เคนตะ” ชุนสุเกะเอ่ยทักทายกลับไป
มินามิ เคนตะคือชื่อของเด็กหนุ่มคนนี่เขาเป็นเพื่อนสนิทของชุนสุเกะแล้วยังเรียนอยู่ห้องเดียวกันด้วย เคนตะรู้ว่าชุนสุเกะ คือโซลอันเตอร์และก็รู้ด้วยว่า ฮิวะคือยมทูต เคนตะเป็นคนที่หัวไม่ดีกีฬาไม่ได้เรื่องแต่ก็เป็นคนดีถึงจะซุ่มซ่ามบ้างแต่ก็มี น้ำใจแต่เพราะงานอดิเรกที่แปลกๆของเคนตะไม่ว่าจะเป็นการสะสมรูปภาพตัวการ์ตูนสาวน้อย ชื่นชอบหนังขบวนการและฮี โร่แปลงร่าง ทำให้เคนตะไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไรนักที่มีก็แค่ชุนสุเกะแล้วก็มิวะ...
เดิมทีชุนสุเกะกับเคนตะรู้จักกันในนามเพื่อนร่วมห้อง แล้วชุนสุเกะก็คิดว่าเคนตะก็แค่เด็กผู้ชายธรรมดาๆคนนึงที่มีงาน อดิเรกแปลกประหลาดแต่สาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่มาเป็นเพื่อนกันก็คือน้องสาวของเคนตะที่ชื่อ เคโกะ เคโกะมีฌานที่ทำให้ สามารถมองเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างพวกวิญญาณได้และด้วยเหตุนี่เองจึงทำให้เธอถูกพวกโอบากะเล่นงาน เคนตะ พยามต่อสู้กับโอบากะอย่างสุดความสามารถแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นมันก็ตามและเกือบจะถูกดูดวิญญาณไปดีืที่ชุนสุเกะมา ช่วยได้ทันหลังจากนั้นเคนตะก็สามารถมองเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติได้และก็กลายเป็นเพื่อนกับชุนสุเกะมา...
“สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนิชุนสุเกะคุง...ไปทำอะไรมานะ” เคนตะถามชุนสุเกะที่ขอบตาคลำเหมือนหมีแพนด้า~หมีแพนด้า~
“นั่งลอกการบ้านของอาจารย์โมริชิตะทั้งคืนเลยนะสิ” ชุนสุเกะตอบซึ่งเคนตะก็หัวเราะแห้งๆแล้วตอบว่า “ผมเองก็พึ่งเสร็จเมื่อคืนเหมือนกันครับ”
“เสร็จแล้วคงไม่ใช้ลืมเอามาใช่ไหม~” เสียงนึงดังขึ้นด้านหลังทั้งคู่เมื่อหันไปก็เจอกับสาวน้อยผมสีแดงยาวสลวย มิสึนาริ ฮิวะนั่นเอง
“ไม่ต้องห่วงฉันเอามาแล้วน่า” ชุนสุเกะตอบฮิวะ
“นี่ชุนสุเกะ...วันนี่ฉันเจอเด็กคนนั้นอีกแล้วล่ะ” ฮิวะบอกชุนสุเกะก็ทำหน้าฉงนแล้วถามว่า “ใช่เด็กที่เธอพูดถึงเมื่อคืนรึเปล่า?”
“ใช่แล้วล่ะ...วันนี่เธอบอกว่าเราจะได้สมาชิกใหม่ละ” ฮิวะรายงานสิ่งที่ได้เจอมาให้ชุนสุเกะได้ยิน
“สมาชิกใหม่เหรอ...อืม...” ชุนสุเกะพึมพำพร้อมกับคิดตาม...ซึ่งเคนตะที่ฟังอยู่นั่นก็เลยถามขึ้นมาว่า “เรื่องอะไรเหรอครับ”
ชุนสุเกะกับมิวะก็เลยเล่าให้เคนตะฟัง.. “อืม...บ้างที่สิ่งที่เด็กคนนั้นพูดขึ้นมาอาจจะจริงก็ได้นะครับเพราะได้ข่าวมาว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาเรียนที่นี่ รู้สึกจะมา วันนี้ด้วย” เคนตะเล่าต่อซึ่งทั้งสามคนก็เกิดความสงสัยขึ้นในใจจนกระทั่ง...
“เอ่อ...ฉันพึ่งจะนึกได้...เรามัวแต่มาเดิยคุยเอื้อยเฉื้อยแบบนี่ไม่เข้าเรียนสายกันหรอกเหรอ...” ฮิวะเอ่ยออกมา...ซึ่งทั้งหมดก็อึ้งไปตามๆกัน...ก่อนจะออกวิ่งด้วยความเร็วสูง --------------------- ยังดีที่พวกเขามาถึงห้องเรียนทันเวลาแบบฉิวเฉียด...และแล้วอาจารย์ประจำห้องของชุนสุเกะก็เริ่มต้นโฮมรูมอันสุดแสนน่า เบื่อ...แต่แล้วข่าวคราวที่จะทำลายความน่าเบื่อก็เริ่มต้นขึ้น...
“ทุกคน วันนี่เรามีนักเรียนใหม่มาด้วยช่วยต้อนรับกันดีๆด้วยนะจ๊ะ” ประโยคนี่ของอาจารย์ประจำชั้นทำให้นักเรียนในห้องคึกคักขึ้นมา
“เป็นหนุ่มหล่อๆก็คงดีนะสิ”
“อยากให้เป็นสาวน้อยน่ารักๆจังเลย” เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปลั่นห้องจนอาจารย์ประำจำชั้นต้องบอกให้เงียบ
“เอาละ...เข้ามาได้แล้วจ๊ะคุลาล่าจัง” อาจาย์ประจำชั้นเรียกเด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนนัตย์ตาสีแดงให้เดินเข้ามาในห้องความงามของเธอสะกดให้่ทั้งนักเรียนชายและ หญิงจ้องมองเธอแต่เพียงผู้เดียว......
“ฉัน...คุลาล่า ไดมอนค่ะยินดีที่ได้รู้จัก” หญิงสาวคนนั้นแนะนำตัวเองพร้อมกับยิ้มพริบตานั้นก็มีเสียงกรีดโห่ร้องแสดงความคลั่งไคล้กันไปทั่วห้อง...
--------------------- ในช่วงพักเที่ยงพวกชุนสุเกะขึ้นมากินข้างเที่ยงที่ดาดฟ้าตามปกติแต่วันนี่ชุนสุเกะไม่มีอาหารเที่ยงเนื่องจากไม่ได้เตรียมมา แต่อย่างน้อยเคนตะกับฮิวะก็ยังเต็มใจแบ่งของกินบางส่วนให้ชุนสุเกะ
“ยัย คุลาล่านั่นอะไรกันน่า~มาทำโปรยเสน่ห์นักเรียนในห้อง” ฮิวะบ่นไปขณะคีบของกินเข้าปาก
“โห...ที่เธอหัวเสียขนาดนี้เพระาว่าโทชิที่เธอชอบก็อยุ่ในกลุ่มนั้นด้วยสินะ” ชุนสุเกะเอ่ยออกมาทำให้ฮิวะหน้าแดงทำเอาของกินที่เธอพึ่งเอาลงไปในปากไปค้างอยู่ที่คอเธอถ้าจะให้พูดง่ายๆคือ...ติด คอนั่นและั...
“นะ..นายรู้ได้ไงกันย่ะว่าฉันชอบโทชิ?” ฮิวะถามชุนสุเกะซึ่งเขาก็ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์จนเคนตะที่นั่งอยู่ใกล้ๆต้องช่วยอธิบายว่า “คุณชุนสุเกะเขาเห็นคุณฮิวะเอาจดหมายรักไปใส่ที่ล็อกเกอร์รองเท้าของคุณโทชินะสิครับ”
“นาย แอบสะกดรอยฉันเหรอยะ!!!” ฮิวะโมโหขึ้นมาทันทีพร้อมกับชี้หน้าชุนสุเกะใบหน้าของเธอตอนนี่แดงเหมือนลูกตำลึง
“ฉันไม่ได้สะกดรอยเธอซะหน่อย...ก็แค่บังเอิญผ่านมาเห็นเท่านั้นเอง” ชุนสุเกะบอกพร้อมกับหยิบตะเกียบของฮิวะแล้วคีบอาหารในกล่องข้าวของเธอเขาปากไปอย่างสบายใจเฉิบ
“อะ!...ทาโกะยากินั่นฉันกะว่าจะเก็บไว้กินชิ้นสุดท้ายแท้ๆ ชุนสุเกะนะชุนสุเกะ!!” และแล้วทั้งสองคนก็เริ่มกัดกันจนเคนตะต้องออกมาไกล่เกลี่ย...
โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า ประตูทางขึ้นดาดฟ้าถูกเปิดออกมาอย่างแผ่วเบาด้วยฝีมือหญิงสาวคนนึง และโดยที่ไม่ได้มีใคร สังเกตุเธอก็เริ่มลงมือใส่พวกของชุนสุเกะ
พรึ่บ!! แท่งน้ำแข็งจำนวณมากพุ่งเข้ามาหาพวกชุนสุเกะดีที่ทั้งชุนสุเกะและฮิวะไหวตัวทัน ชุนสุเกะจับคอเสื้อเคนตะแล้วโยน ออกไปทางด้านข้างก่อนจะกลิ้งตัวหลบตามส่วนฮิวะกระโดดออกด้านตรงข้ามกับชุนสุเกะสิ่งนี่ทำให้่พวกชุนสุเกะสามารถ หลบพ้นจากแท่งน้ำแข็งกันได้หมดทุกคน...
แปะๆ เสียงตบมือจากผู้โจมตี หญิงสาวนั่นไม่ใช้ใครอื่นเธอคือ คุลาล่า ไดมอนนั่นเอง
“เธอ...เป็นใครกัน” ชุนสุเกะเอ่ยถามขึ้นมาเรียบๆก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ...
“ก็ คุลาล่า ไดมอนไงค่ะ คุณอาซางิ ชุนสุเกะดูท่าตอนที่ฉันแนะนำตัวคุณคงไม่ได้ฟังแน่เลย” หญิงสาวผมสีฟ้าบอกพร้อมเดินเข้ามาหาพวกชุนสุเกะแต่...
ชิ้ง! ฮิวะหยิบเคียวของเธอออกจากช่องว่างมิติแล้วชี้ไปที่คุลาล่า
“บอกมา...เธอต้องการอะไร” ฮิวะถามด้วยน้ำเสียงโกรธซึ่งคุลาล่าก็หัวเราะเบาๆแล้วก็บอกว่า
“ฉันอยากจะมาทดสอบสักหน่อยค่ะ ว่าพวกคุณมีฝีมือกันรึเปล่า” คุลาล่าตอบพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย
“ได้ฉันก็คันไม้คันมืออยู่พอดี” ฮิวะง้างเคียวขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาคุลาล่า เธอฟาดเคียวใส่คุลาล่าเต็มแรง...
เช้ง!! การโจมตีของฮิวะถูกหยุดไปจากกำแพงน้ำแข็งที่คุลาล่าสร้างขึ้นมาจากพื้น...เคียวของฮิวะปักลงไปในก้อนน้ำแข็งนั่นแทน
“เธอ...เป็นตัวอะไรกันแน่” ฮิวะถามตอนนี่เธอรู้สึกกลัวคุลาล่าขึ้นมานิดหน่อย
“ก็เป็นมนุษย์เนี่ยและค่ะ...แต่แค่มีพันธุกรรมผิดปกตินิดหน่อย...” คุลาล่าตอบเคนตะที่ยืนฟังอยู่ก็อุทานออกมาว่า “พันธุกรรมผิดปกติ!”
“ค่ะ เรียกได้ว่าเหมือนมนุษย์แต่แตกต่างจากมนุษย์นิดหน่อยก็ว่าได้...” คุลาล่าตอบซึ่งในช่วงนั้นฮิวะก็ดึงเคียวออกจากน้ำแข็งได้สำเร็จแล้วก็กระโดดถอยหลังเพื่อตั้งหลัีก
“ถ้าสู้กันแบบนี่เห็นท่าไม่ดีแน่...ถ้างั้น” คุลาล่าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบแคปซูลสีขาวเล็กๆออกมาแล้วก็ปาลงพื้นทันใดนั้นบรรยากาศรอบๆตัวของพวก เขาก็แปลกไป...มันกลายเป็นสีเทาเว้นตัวของคุลาล่า ฮิวะ ชุนสุเกะแล้วก็เคนตะเท่านั้น
“เธอทำอะไรน่ะ” คราวนี้ชุนสุเกะเป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง
“ไม่มีอะไรอีกนั่นและค่ะ มันก็แค่แคปซูลบิดเบือนมิติพอใช้แล้วบรรยากาศรอบๆตัวในรัศมี1กิโลเมตรก็จะถูกบิดเบือนออกไป เป็นเวลา30นาที หากเราอยู่ในห้วงบรรยากาศนี่เราจะไม่ได้รับผลจากการไหลของเวลา และก็แน่นอนค่ะสิ่งที่เ้กิดขึ้นในห้วง มิตินี่ เมื่อหายไปก็จะกลับสู่สภาพก่อนเข้าช่วงมิตินี่...อย่างเช่นถ้าผนังถูกทำลายไปหากห้วงมิตินี่หาย ผนังที่ถูกทำลายก็จะ กลับมาเหมือนเดิมเป็นต้น แต่ว่าภายใน30นาทีนี่ก็ไม่สามารถออกจากห้วงบรรยากาศนี่ได้หรอกนะค่ะ” คุลาล่าอธิบายชุนสุเกะก็ค่อยๆก้มตัวลงไปแล้วาดวงเวทขึ้นที่พื้น...หลังจากวาดเสร็จแล้ววงเวทก็เปล่งแสงยูรินเคน ดาบ ประจำตัวของชุนสุเกะก็ค่อยๆลอยออกมาจากวงเวทที่ชุนสุเกะพึ่งวาด ชุนสุเกะจับดาบแล้วก็ค่อยๆดึงมันออกจากฝักแล้วทิ้ง ฝักลงไปในวงเวท แล้ววงเวทก็ค่อยๆหายไป...
“งั้นเอาง่ายๆภายใน30นาทีต้องจัดการเธอให้ได้สินะ” ชุนสุเกะพูดซึ่งคุลาล่าก็ยิ้มเป็นการแสดงแทนการตอบว่าถูกต้อง
“งั้นจะลุยละน่ะ!!!” ชุนสุเกะคำรามก่อนพุ่งเข้าหาคุลาล่า...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างตอนต่อไป
ผม มินามิ เคนตะครับ คุลาล่าช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวจริงๆ แถมยังเรื่องของ21พันธุกรรมผิดปกติอีกชีวิตผมมันชักจะ ปั่นป่วนเข้าไปเรื่อยๆแล้วล่ะครับ ตอนต่อไป “ท่าไม้ตายของชุนสุเกะ” ติดตามชมให้ได้นะครับ!!!
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Sun May 06, 2007 11:35 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 8 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| |
Rui ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103 อายุ : 32 สังกัด : ไร้สาระทีม อาชีพ : นักดนตรี ความสนใจ : เสียงเพลง Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sat Apr 21, 2007 8:57 pm | |
| หนุกดีอะ ขอให้มันจบๆซักทีนะ รออ่านอยู่ สำนวนเจเนะดีขึ้นมากละ | |
|
| |
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sun Apr 22, 2007 6:38 pm | |
| “นั่นนะเหรอ...ดาบปราบวิญญาณที่ได้ชื่อว่าร้ายกาจที่สุด ยูรินเคน” คุลาล่าพึมพำเมื่อเห็นชุนสุเกะถือดาบพุ่งมาทางเธอ
พรึ่บ!
คุลาล่าหมุ่นตัวหลบดาบของชุนสุเกะได้อย่างง่ายดายแล้วก็เหวี่ยงขาซ้ายของเธอเพื่อหวังจะให้มันขัดขาของ ชุนสุเกะ
ควับ! ชุนสุเกะตีลังกาหลบการโจมตีเบื้องล่างได้อย่างรวดเร็วเขาใช้เวลาไม่นานในการลุกขึ้นยืนแล้วก็ตั้งท่าดาบ...
ตอนที่2 “ท่าไม้ตายของชุนสุเกะ”
“ฝีมือไม่เบาเลยนิ” ชุนสุเกะเอ่ยชมคุลาล่าซึ่งเธอก็ยิ้มแล้วก็เอ่ยออกมาว่า “ขอบคุณที่ชมค่ะ”
“แต่ว่ายูรินเคนของคุณเป็นของที่เอาไว้ใช้สำหรับจัดการพวกโอบากะเท่านั้นนิค่ะ มาเจอพลังของฉันมันก็คงเป็นสิ่งที่ไร้ ประโยชน์” คุลาล่าเอ่ยพร้อมกับสร้างก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่เหนือฝ่ามือขวาของเธอแล้วขว้างใส่ชุนสุเกะ
ฉึบ! เพียงพริบตาดาบของชุนสุเกะก็ผ่าก้อนน้ำแข็งนั้นขาดเป็นสองท่อน...แน่นอนไม่มีใครมองทัน
“เจ้่านี่ยังทำอย่างอื่นได้ด้วยนะ” ชุนสุเกะเอ่ยพร้อมกับวาดวงเวทกลางอากาศด้วยยูริเคน...วงเวทสีเทาถูกสร้างขึ้นด้านหน้าของชุนสุเกะ
“ฮิ” ชุนสุเกะเอ่ยพริบตานั้นวงเ้วทสีเทาก็กลายเป็นสีแดงและเมื่อชุนสุเกะัฟันใส่วงเวท เปลวไฟก็พุ่งออกมาจากวงเวทนั้นด้าน ตรงข้ามกับที่ชุนสุเกะฟัน มันพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วเข้าไปหาคุลาล่าเธอสร้างเกาะน้ำแข็งมากัน
“ไฟแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะค่ะ” คุลาล่าเอ่ยพร้อมกับเอามือปัดผมขณะที่อีกมือนึงก็ยื่นไปข้างหน้าเพื่อคงสภาพเกราะนำ้แข็งที่เธอสร้างไว้
“ถ้าฉันเพิ่มความแรงของมันเข้าไปล่ะ” ชุนสุเกะบอกพร้อมวาดวงเวทขึ้นอีกอันแล้วเอ่ยว่า “โซอุโกอุ”
วงเวทที่ชุนสุเกะวาดขึ้นมาใหม่ค่อยๆเคลื่อนที่เข้าไปรวมกับวงเวทอันเก่าที่ยังปล่อยไฟออกมาอย่างต่อเนื่องเกิดแสงสี แดงสว่างจ้าเปลวไฟก็พุ่งออกมาจากวงเวทมากกว่าเดิมเข้าใส่คุลาล่า
“หนอย” เธอพึมพำคราวนี้ต้องใช้มือทั้งสองมือสร้างเกราะน้ำแข็งขึ้นมากันเปลวไฟ
“ตอนนี้ล่ะ!” ชุนสุเกะได้โอกาศเอายูรินเคนจิ้มเข้าไปในวงเวทพร้อมเอ่ยว่า “เฮนโคอุ คาเซะ”
พริบตานั้นวงเวทก็กลายเป็นสีฟ้าอ่อนแล้วจากไฟที่พุ่งออกมาก็กลายเป็นลมแทนการโจมตีอย่างฉับพลันนี่ทำให้เกราะ น้ำแข็งของคุลาล่าแตกออกแล้วตัวเธอก็กระเด็นออกไปนอนกองอยู่กับพื้น
“ยอดไปเลยครับ ชุนสุเกะคุง” เคนตะที่เห็นเหตุการณ์โห่ร้องยินดี
“หึ...นี่และพลังของชุนสุเกะล่ะ” ฮิวะเองก็บรรยายความเก่งของชุนสุเกะออกมาด้วย
“ไม่เบานิ อาคางิ ชุนสุเกะดุเหมือนฉันจะดูถูกคุณไปหน่อย” คุลาล่าเอ่ยขณะกำลังพยามลุกขึ้นยืน “แต่อย่ามาดูถูกฉันเป็นอันขาดนะ...เพราะใน21พันธุกรรมปกติฉันมีฝีมือเป็นอันดับที่16เชียวนะ” คุลาล่าเอ่ยออกมาขณะเอามือเช็ดปากตัวเองที่มีเลือดไหลออกมา
“16...ทำไหมมันน้อยกว่าครึ่งละเนี่ย” ฮิวะสงสัยเลยเอ่ยออกมา
“ยังงี้แสดงว่ากระจอกสินะครับ” เคนตะเลยช่วยสนับสนุนฮิวะโดยการพูดดูถูก...
“อย่ามาดูถูกฉันนะ!” คุลาล่าเอ่ยออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับสร้างก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมารอบๆตัวเธอราวๆหกถึงเจ็ดก้อน
“คุณชุนสุเกะ เดี้ยวคุณจะได้เห็นท่าไม้ตายของฉัน” คุลาล่าเอ่ยออกมาพร้อมกับยื่นมือมาด้านหน้าในสภาพแบมือ
“ระเบิดน้ำแข็ง!!!” คุลาล่าเอ่ยพร้อมกับกำฝ่ามือข้างที่ยื่นออกมาก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นก็แตกกระจายออกกลายเป็นก้อนเล็กๆพุ่งเข้ามาหาชุนสุ เกะอย่างรวดเร็วราวกับพายุลูกเห็บ!!
ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆ ชุนสุเกะถูกก้อนน้ำแข็งจำนวณมากโถมเข้าใส่ถึงมันจะสร้างความเสียหายให้ไม่มากนักแต่เพราะจำนวณที่มีมากของมันทำ ให้ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ...
หลังจากพายุเหล่านี่จู่โจมชุนสุเกะหมดแล้วร่างกายเขาก็เหลือแต่ความสะบักสะบอม... “มีฤทธิ์แค่นี้เองเหรอ...” ชุนสุเกะเอ่ยออกมาพร้อมกับตั้งท่าดาบขึ้นมาอีกครั้งแต่น่าแปลกที่คุลาล่ากลับยิ้ม
“การโจมตีของฉันยังไม่จบแค่นี้หรอกค่ะ” คุลาล่าเอ่ยพร้อมชี้นิ้วไปทางชุนสุเกะพริบตานั้นก้อนน้ำแข็งที่เคยพุ่งใส่ชุนสุเกะก็ลอยขึ้นมากลางอากาศอีกครั้งเมื่อคุลาล่า โบกนิ้วก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นก็พุ่งอัดใส่ชุนสุเกะต่อ
“ระเบิดน้ำแข็งของฉันนะ มันจะพุ่งเข้าชนใส่เป้าหมายอย่างต่อเนื่องตามการควบคุมของฉันถึงแม้ว่ามันจะตกลงกับพื้น แล้วแต่ถ้าฉันสั่งมันก็จะพุ่งเข้าหาเป้าหมายที่ฉันตั้งไว้แถมน้ำแข็งพวกนี่ยังไม่มีทางละลายได้เด็ดขาด” คุลาล่าอธิบายพายุก้อนนำ้แข็งเหล่านั้นก็อัดใส่ชุนสุเกะต่อในสภาพที่ควาเร็วเพิ่มขึ้นถึงชุนสุเกะจะพยามหลบหลีกเพียงใดก็ ไม่เกิดผล...ชุนสุเกะโดนเข้าไปจนทำให้เขาทรุดตัวลง...
“ชุนสุเกะ!” ฮิวะตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าหาคุลาล่าแต่ขากลับไม่ขยับมันถูกแช่แข็งเอาไว้แล้วโดยฝีมือของคุลาล่า ขาของเคนตะก็ เช่นกัน
“อาคางิ ชุนสุเกะ...วาระสุดท้ายของคุณต้องอยู่ที่นี่และค่ะ” คุลาล่าพึมพำแต่แล้วก็มีเรื่องที่หน้าแปลกใจเกิดขึ้นเมื่อเขาเห็นชุนสุเกะกำลังยิ้ม...แล้วพึมพำอะไรบางอย่าง...
“โคอุโซคู!” ชุนสุเกะพึมพำพริบตานั่นร่างกายของชุนสุเกะก็กลายเป็นสีทองชุนสุเกะพุ่งตัวหลบหลีกก้อนน้ำแข็งที่พุ่งเข้าโจมตีด้วย ความเร็วที่สูงอย่างไม่น่าเชื่อ ชุนสุเกะพุ่งเข้าหาคุลาล่า...
“อะไรกัน...” คุลาล่าแถบไม่เชื่อในสายตาของตัวเองเธอรีบสร้างก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมาเป็นกำแพงขวางชุนสุเกะในทันที..แต่แล้ว เรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อชุนสุเกะปีนกำแพงน้ำแข็งที่เธอสนร้างขึ้นไปจนถึงบนสุดแล้วกระโดดพุ่งเข้ามาคุลาล่า!!!
“กรี้ด!~~~~~” คุลาล่าร้องออกมาเมื่อร่างของชุนสุเกะผ่านเธอไป...พร้อมกับเสียง ฉึบที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว...ร่างกายของชุนสุเกะกลับมา เป็นปกติ...พร้อมกับพื้นที่รอบๆกลับมามีสีดั้งเดิมแล้ว...ห้วงบรรยากาศสีเทานั่นหายไปแล้ว...
พรึ่บ!!! ขาด...ไม่ใช้ร่างกายของคุลาล่าหรอกนะที่ขาดแต่กลับเป็นเสื้อผ้าของเธอที่ขาดจนไม่เหลืออะไรมาปกปิดเลย...
“ฉันออมมือไม่ฆ่าเธอแล้วนะ” ชุนสุเกะบอกพร้อมกับใช้นิ้ว วาดวงเวท วงเวทที่เหมือนตอนที่ชุนสุเกะเรียกยูรินเคนออกมาก็ปรากฎขึ้นมาอีกครั้งชุนสุเกะ หย่อนดาบกลับลงไปในวงเวท...แล้ววงเวทก็หายไป...
ส่วนคุลาล่านั้นก็ทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อนพร้อมกับพยามปกปิดของสงวนบนร่างกายอย่างเต็มที่ตอนนี่หน้าเธอ แดงเป็นลูกตำลึงด้วยความอาย...ส่วนทางด้าวนฮิวะกับเคนตะนั่น ขาก็หายจากการถูกแช่แข็ง และพายุลูกเห็บของคุลาล่าก็ ตกลงบนพื้นแล้วละลายกลายเป็นน้ำในเวลาอันรวดเร็ว...
“ฉะ...ฉันแพ้แล้ว” คุลาล่าเอ่ยออกมาด้วยความอาย ชุนสุเกะเห็นดังนั้นเลยเดินไปหาคุลาล่าถอดเสื้อนอกแล้วสวมมันให้กับคุลาล่า
“แก้ผ้าแบบนี่เดี้ยวก็เป็นหวัดหรอก” ชุนสุเกะเอ่ยออกมา...คุลาล่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าของชุนสุเกะแว่บนึงก่อนจะหันหลบสายตาของชุนสุเกะ... “ขอบคุณค่ะ”
“เฮอะ...คนแบบนั้นฆ่าให้ตายไปเลยมันน่าจะดีกว่านี่นะ” ฮิวะที่ยืนดูอยู่แอบไม่พอใจจนเคนตะต้องแอบแแซวว่า “หึงคุณชุนสุเกะอยู่ใช่ไหมครับ”
“จะบ้าหรือไง...ในใจฉันมีแต่โทชิคนเดียวเท่านั้นและ” ฮิวะเอ่ยปฎิเศษพร้อมหันหน้าหนีแต่เคนตะดูปราดเดี้ยวก็รู้ว่าเธอกำลังอายอยู่...
“ว่าแต่...ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย...เรื่อง21พันธุกรรมอะไรของเธอนะ” ชุนสุเกะถามคุลาล่าขณะำกำลังช่วยเธอให้ลุกขึ้นยืน
“หึ...จะบอกให้เอาบุญก็ได้นะ21พันธุกรรมนะคือชื่อเรียกของกลุ่มมนุษย์21คนที่มีความผิดปกติทางพันธุกรรมจนทำให้เกิด ความสามารถแปลกประหลาดขึ้น” คุลาล่าอธิบาย...
“งั้นที่เธอสามารถสร้างน้ำแข็งได้นี่ก็เกิดจากความผิดปกติทางพันธุกรรมของเธอสินะ” ชุนสุเกะถามซึ่งคุลาล่าก็พยักหน้าแล้วพูดต่อว่า “อย่างที่ฉันบอกไป ฉันเก่งเป็นอันดับที่16ของกลุ่ม...หมายความว่าคนที่มีฝีมือเหนือจากฉันยังมีอยู่อีก15คนระวังตัวหน่อยก็ ดีนะค่ะ”
“พวกเธอต้องการอะไรกับพวกฉันกันแน่...อีกอย่างทำไหมพวกเธอถึงรู้เรื่องของพวกฉันด้วย”
“ไม่จำเป็นต้องบอกหรอกค่ะอีกเดี้ยวคุณก็จะเข้าใจเอง...” คุลาล่าบอกพร้อมกับหันหลังให้ชุนสุเกะพริบตานั้นกำแพงน้ำแข็งก็เกิดขึ้นรอบๆตัวเธอ...หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีกำแพง น้ำแข็งก็หายไปพร้อมๆกับการหายตัวไปของคุลาล่า...
“นี่มันอะไรกันนะ” ชุนสุเกะพึมพำออกมา...พร้อมเงยหน้ามองขึ้นบนฟ้าพลางคิดว่าเขากำลังเจอเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้ว....
“ชุนสุเกะ...ฉันว่าเราควรจะระวังตัวให้มากขึ้นนะ...” ฮิวะเอ่ยขณะที่เดินเข้ามาหาชุนสุเกะ
“อืม” ชุนสุเกะตอบออกมาเบาๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างตอนต่อไป
ผม มินามิ เคนตะครับ อะเดี้ยวนะครับชุนุสเกะคุงโทรมา...เอ้ อะไรนะครับคุณชุนสุเกะ เก็บหุ่นยนต์ได้เหรอครับ อย่ามา ล้อเล่นกันหน่อยเลย... อะ....เธอเป็นใครกันนะ!!! ตอนต่อไป “โรบ็อตจอมป่วน”ติดตามชมให้ได้นะครับ | |
|
| |
Rui ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103 อายุ : 32 สังกัด : ไร้สาระทีม อาชีพ : นักดนตรี ความสนใจ : เสียงเพลง Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sun Apr 22, 2007 11:26 pm | |
| = ='' service ดีจัง แต่ไอ้ชุนสุเกะเทพไปปล่าวเหอๆ ปีนกำแพงน้ำแข็งได้=+= | |
|
| |
รินโนซาเมะ นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 44 อายุ : 32 Registration date : 05/04/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sun Apr 22, 2007 11:54 pm | |
| - เธญเนเธฒเธเธญเธดเธเธเธฒเธ :
- พรึ่บ!!!
ขาด...ไม่ใช้ร่างกายของคุลาล่าหรอกนะที่ขาด เห็นแค่นี้อะขี้เกียจสแกน ยูรินเคนตั้งชื่อมาจากไส เคน>ดาบ =w=a ปล.คุลาล่าจาง>w< | |
|
| |
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Mon Apr 23, 2007 4:22 pm | |
| วันนี่เป็นวันเสาร์ซึ่งก็เป็นเวลา4วันแล้วหลังจากที่ชุนสุเกะสู้กับคุลาล่า วันเสาร์เป็นวันหยุดของใครหลายๆคน แน่นอนรวมถึงเพื่อนสนิทของชุนสุเกะอย่างมินามิ เคนตะด้วย วันนี่เขาจึงนอนเอกขเนกดูการ์ตูนที่เขาซื้อมา อย่างสบาย…
กริ้ง~~~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่กำลังถึงช็อตเด็ดของการ์ตูนเรื่องสาวน้อยเวทมนต์นาโนโฮะ
“ครับ มินามิพูดครับ” เคนตะรับสายอย่างเซ็งๆแน่ละเป็นใครก็คงไม่ชอบถ้าเกิดมีคนโทรมาในขณะที่กำลังดูอะไรติดลมอยู่
“เคนตะเหรอ นี่ฉันเองนะชุนสุเกะ” อีกฝากของสายโทรศัพท์ู่คู่สนทนาก็คือชุนสุเกะนั่นเอง
“อ้าว ชุนสุเกะคุงมีอะไรเหรอ” เคนตะถามชุนสุเกะซึ่งเขาก็ตอบมาในทันทีว่า “เคนตะมาที่บ้านฉันหน่อยได้ไหม...”
“ตอนนี่เลยเหรอแต่ว่า...ผม” หลังพูดจบประโยคเคนตะก็หันไปมองทีวี การ์ตูนกำลังถึงตอนสนุก
“น่ามันมีเรื่องสำคัญ...วันนี่พี่ฉันก็ไม่อยู่ด้วย” ชุนสุเกะเอ่ยดูจากน้ำเสียงแล้วดูท่าเขาจะร้อนรนมากๆ
“อืมๆก็ได้ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอ” เคนตะถามชุนสุเกะ....และแล้วก็ได้คำตอบที่ทำให้เขาถึงกับตกใจ...
“หา~~~ หุ่นยนต์เหรอ!!!!!”
ตอนที่3 “โรบ็อตจอมป่วน”
หลังจากนั้นอีก20นาทีเคนตะก็เดินทางมาถึงบ้านของชุนสุเกะและเมื่อเขาเข้าไปในบ้านเขาก็พบ...
“นะ...นี่มัน...” เคนตะพึมพำเมื่อเห็นหญิงสาวผมสีเขียวอ่อนยาวสลวยกำลังสวาปามอาหารจำนวณมากที่ชุนสุเกะเป็นคนทำในห้องอาหาร เล็กๆของบ้านอาคางิ...นอกจากชุนสุเกะ หญิงสาวผมเขียวแล้วก็เคนตะ ฮิวะก็อยู่ที่นี่ด้วย...และดูถ้าเธอไม่ค่อยพอใจใน ปฎิกริยาของหญิงสาวผมเขียวอีกด้วย
เคนตะยังสังเกตุต่อไปอีกว่า หญิงสาวผมเขียวคนนี่นั้นดูไม่ค่อยเหมือนหุ่นยนต์เท่าไรเลยถ้าไม่นับแท่งเหล็กที่เหมือนเป็น เสาอากาศที่อยู่ด้านหลังหูคล้ายๆหุ่นของการ์ตูนเรื่อง To Head แล้วก็สัญลักษ์แปลกๆที่หน้าผากแล้วก็ปลั้กไฟที่ออกมา จากด้านหลังของกระโปรง...
“เอาข้าวเพิ่มอีกชุนสุเกะ” หญิงสาวไม่สิหุ่นยนต์ตัวนั้นร้องขอข้าวเพิ่มจากชุนสุเกะที่กำลังล้างจานอยู่
“ไม่มีแล้วล่ะ”
“ทำไหมอะ”
“ก็เธอเล่นกินข้าวไปตั้ง5กระสอบหมดบ้านฉันแล้ว” ชุนสุเกะตอบอย่างอารมณ์เสียขณะที่หุ่นยนต์ผมเขียวทำหน้าตาเอ้อๆ
“งั้นชุนสุเกะก็ไปซื้อมาเพิ่มสิ” หุ่นยนต์ผมเขียวเสนอทำให้ฮิวะที่ยืนเงียบอยู่นานก็หมดความอดทนกล่าวออกมาอย่างอารมณ์เสียว่า “นี่เธอให้มันน้อยๆหน่อยสิย่ะมากินข้าวบ้านคนอื่นแถมยังไม่เกรงใจแบบนี่มันใช้ได้ที่ไหน”
หุ่นยนต์ผมเขียวทำหน้าตาเอ้อๆไปพักนึงก่อนจะตอบว่า “มันก็ไม่ใช้บ้านเธอเหมือนกันนิ”
“มาฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่ามา!!!!!” ฮิวะสติแตกจนเคนตะต้องรีบเข้าไปห้าม...ส่วนชุนสุเกะก็ล้างจานต่อไปอย่างเงียบๆ
“จริงสิ เคนตะมาแล้วรีบๆบอกความต้องการของเธอไปสิ” ฮิวะเอ่ยออกมา เคนตะก็ทำหน้างงๆพร้อมถามขึ้นมาว่า “ความต้องการอะไรเหรอครับ”
“โอ....คนๆนี่หรือคือเคนตั้กกี้๊...” หุ่นยนต์ผมสีเขียวตัวนี่เอ่ยขึ้นขณะพุ่งเข้ามาดึงแก้มเคนตะในขณะที่เขาคิดว่าเขาไม่ใช้คุณลุงที่ยืนอยู่หน้าร้านขายไก่ทอด นะ...
“อมเอ็บอะออับ (ผมเจ็บนะครับ)” เคนตะบอกแต่เสียงอูอี้ทำให้ฟังได้ไม่ถนัด
“ฉันชื่อ “กรีน”ยินดีทีไ่ด้รู้จักนะ” หุ่นยนต์ผมสีเขียวแนะนำตัวตอนนี่เธอเลิกดึงแก้มเคนตะแล้วแต่เปลี่ยนเป็นเอานิ้วจิ้มหน้าเคนตะแทน
“คะ...ครับ มินามิ เคนตะยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เคนตะแนะนำตัวเองกับกรีน
“นิ...นี่...เคนตะเขาอยากเจอนักพากษ์การ์ตูนที่ชื่อฮงมิ ไดจิอ่ะ” กรีนบอกซึ่งเคนตะก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะถามกรีนว่า “มีเรื่องอะไรเหรอครับถึงอยากเจอคุณไดจิเขาอะ”
“เหตุผลส่วนตัว~ส่วนตัว~นะ” กรีนตอบซึ่งเคนตะก็ยิ้มแหยๆ
หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ ที่เคนตะบอกนั่นคือห้องอัดเสียงของบริษัทโมเอะที่คุณไดจิสังกัดอยู่ ระหว่างทางนั้น...
“ว่าแต่ชุนสุเกะคุงเจอ คุณกรีนได้ยังไงเหรอครับ” เคนตะถามชุนสุเกะขณะที่นั่งอยู่บนรถไฟใต้ดิน
“คือ...” แล้วชุนสุเกะก็เริ่มเล่า
เมื่อวานตอนกลางคืนในขณะที่ชุนสุเกะกำลังกลับมาจากการทำงานพิเศษเพื่อให้กลับบ้านเร็วขึ้นเขาจึงเดินทางผ่านป่ารก ร้างแห่งนึงซึ่งถ้าใช้ทางนี่ก็จะผ่านไปถึงบ้านเขาได้เร็วขึ้นแน่นอนว่าป่ารกร้างแบบนี่ตอนกลางคืนไม่มีใครกล้าผ่านแน่นอน แถมที่นี่ยังลือกันว่ามีผีดุอีกด้วยแต่ว่านับประสาอะไรกับชุนสุเกะที่เป็นนักปราบวิญญาณล่ะ...ในขณะที่ชุนสุเกะเดินไปตาม ทางในป่ารกนั่นเขาก็สังเกตุเห็นแสงสว่างจ้าใกล้ๆกับที่ ที่ชุนสุเกะอยู่...ชุนสุเกะเลยลองเดินไปสำรวจและก็พบกับแคปซูล อันนึงที่ดูๆแล้วมีรูปร่างไม่เหมือนสิ่งประดิษฐ์ของมนุษย์มีกระจกสีฟ้าใสซึ่งเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในซึ่งนั่นก็คือร่างกายของ กรีนนั่นเอง เมื่อชุนสุเกะลองจับแคปซูลดูก็ปรากฎว่ากระจกสีฟ้าใสนั่นกลับแตกออกเองและกรีนก็ลืมตาตื่นขึ้น...
“หลังจากนั้นกรีนก็บอกว่าหิวจังเลย ฉันก็เลยพามาบ้าน ดีที่เมื่อวานกับวันนี่พี่ทำOTไม่กลับบ้านเลยพามาได้...พอเธอกิน มื้อเย็นเสร็จแล้วก็ถามหาแต่ฮงมิ ไดจิที่เป็นนักพากษ์การ์ตูนแต่ฉันไม่รู้จักก็เลยบอกให้รอพรุ่งนี่แล้วมาถามนายเอาไง...” ชุนสุเกะเล่าส่วนสุดท้ายซึ่งเคนตะก็พยักหน้าเหมือนกับว่าเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว...
หลังจากนั้นทั้งหมดก็เดินทางมาถึงบริษัทโมเอะ “อา...บริษัทโมเอะที่ทำสุดยอดการ์ตูนอนิเมชั่นอย่าง สาวน้อยเวทมนต์นาโนโฮะ,To Head,Dungam ๆลๆ” เคนตะร้องไห้เนื่องด้วยความสุดยอด ความอิ่มเอิบใจที่เขาเดินทางมาถึงบริษัททำการ์ตูนอนิเมชั่นที่เขาใฝ่ฝัน
“เข้าไปกันเถอะ” เคนตะบอกพร้อมเดินนำเข้าไป...
“เคนตะทำไหมดูมีความสุขจังนะ” ฮิวะพึมพำซึ่งชุนสุเกะก็ส่ายหัวเหมือนกับจะบอกว่า”ไม่รู้สิ”
ขณะเดียวกันชั้น4ของบริษัทโมเอะ ณ ห้องอัดเสียงอนิเมชั่น ฮงมิ ไดจิชายหนุ่มอายุ26นักพากษ์การ์ตูนหนุ่มกำลังนั่ง พักผ่อนอยู่ในห้องพักนักพากษ์ตามลำพัง...
“เฮ่อ...ผู้จัดการนะผู้จัดการเล่นให้พากษ์4เรื่องติดๆกันเนี่ยผมก็ไม่ไหวเหมือนกัีนนะ” ไดจิพึมพำซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับทีประตูห้องพักเปิดออกคนสองคนเดินเข้ามา
“พวกคุณเป็นใครนะ” ไดจิเอ่ยถามคนสองคนนั่นเนื่องจากเขาไม่เคยเห็นหน้าคนทั้งสองคนนี่มาก่อน
“ฉันชื่อคุลาล่า ไดมอนค่ะ ส่วนผู้ชายข้างๆนี่ชื่อสตีเฟ่น อัฟกัน” คุลาล่าในชุดกระโปรงฟูฟ่าสีชมพูสวมหมวกปีกกว้างสีเดียวกับชุดประดับประดาตามร่างกายด้วยกุหลาบสีม่วงตรงกันข้าม กับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆคุลาล่าเขาตัวสูงมากสวมแว่นตาดำสวมชุดสูทสีดำกางเกงขายาวสีดำเรียกว่าดำทั้งชุด
หลังแนะนำตัวจบคุลาล่าก็เอื้อมมือไปเอารูปภาพรูปนึงที่เก็บอยู่ในเสื้อออกมาให้ไดจิดูเป็นรูปชายหนุ่มในเสื้อแจ็กเก็ต ธรรมดาๆคนนึง...
“คุณรู้จักชายคนนี่ไหมค่ะ” คุลาล่าเอ่ยถามไดจิ
“ไม่ครับ” นีเ่ป็นคำตอบของไดจิ
“โกหก...ใช่มั้ยค่ะ” คุลาล่ายังคงเ้ซ้าซี้ไดจิต่อไป
“ก็บอกแล้วว่าผมไม่รู้จักอีกอย่างพวกคุณเป็นใครกันชั้นนี่ห้ามผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องขึ้นมานะ” ไดจิลุกขึ้นยืนพร้อมกับโวยวาย
“อา...อิรางิคุงน่าสงสารจังเลย...เป็นคนที่ฆ่าเธอไปแท้ๆแต่กลับจำเธอไม่ได้” คุลาล่าเอ่ยออกมาเบาๆกับรูปภาพที่เธอถืออยู่
“ฆ่าอะไรกัน...นิพวกคุณหากยังจะใส่ความกันมากกว่านี่ละก็ผมจะเรียก ร.ป.ภ.มานะ” ไดจิโวยวายต่อไปซึ่งคุลาล่าก็หัวเราะแล้วก็บอกว่า “ร.ป.ภ.ช่วยคุณไม่ไ่ด้หรอกค่ะ...เพราะคุณต้องตายที่นี่โทษฐานฆ่าสมาชิกคนที่21ของเรา คุณฮงมิ ไดจิ”
หลังจากนั้นสตีเฟ่นที่ยืนอยู่ข้างๆคุลาล่าก็ถอดแว่นตาออก...ไดจิสังเกตุว่าร่างกายของเขาค่อยๆเปลี่ยนสภาพไปที่ละน้อย ร่างกายมีขนมากขึ้นฟันที่งอกยาวขึ้น...หูที่ยาวขึ้น...
“แก...มันตัวอะไรกัน...” ไดจิพึมพำเมื่อเห็นสตีเฟ่นกลายร่างเป็นหมาป่าขนาดยักษ์แต่ยืนสองขาได้...มันกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่กระหายเลือด
“แสดงให้ฉันดูหน่อยสิค่ะ ว่าคุณฆ่ามนุษย์ผู้มีพันธุกรรมผิดปกติยังไง...หมายเลข21ของเราอิรางิ เก็กขะชายหนุ่มผู้ที่ ร่างกายทั้งร่างเป็นยาง....ช่วยแสดงให้ฉันดูหน่อยสิค่ะว่าคุณฆ่าเขายังไงคุณ ฮงมิ ไดจิ” คุลาล่าพึมพำขณะที่สตีเฟ่นในร่างมนุษย์หมาป่าค่อยๆเดินไปหาไดจิอย่างช้าๆ..
อึก! จู่ๆไดจิก็เริ่มรู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุทำให้เขาทรุดตัวลง...
“อะไรกัน” ไดจิพึมพำออกมาเขารู้สึกหน้ามืดหายใจลำบาก...
“ริเอะ...” ไดจิพึมพำออกมาอีกครั้ง...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างในตอนต่อไป
ผม มินามิ เคนตะ นั่นมันคุณคุลาล่านิแล้วอีกคนมันมนุษย์หมาป่า...แล้ว...นั่นมันตัวอะไรกันนะ... หา! กรีนเธอบอกว่าอะไร นะคุณฮงมิ ไดจิๆจริงๆแล้วเป็น ตอนต่อไป “ความสับสน”ติดตามชมให้ได้นะครับ | |
|
| |
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Mon Apr 23, 2007 9:49 pm | |
| ไดจิที่ทรุดลงกับพื้นเนื่องด้วยอากาศเจ็บหัวใจ…สร้างความแปลกใจให้กับคุลาล่าแล้วก็สตีเฟ่นเป็นอย่างมาก
“นี่...ถ้าจะแกล้งทำเป็นว่าเจ็บแล้วพวกฉันจะไม่ฆ่านะ ไม่มีประโยชน์หรอกนะ” คุลาล่าบอกแต่เมื่อยังเห็นไดจิยังทุรนทุรายอยู่คุลาล่าเลยต้องส่ายหัวแล้วเอ่ยออกมาเบาๆว่า
“ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้เห็นว่าเขามีพลังอะไรถึงสามารถฆ่าอิรางิได้ก็เถอะ แต่ว่าฉันไม่อยากยืดเยื้อสตีเฟ่นจัดการ”
คุลาล่าสั่งอย่างเฉียบขาดสตีเฟ่นก็เดินเข้าไปหาไดจิช้าๆแล้วเตรียมจะเอาเล็บตะปบให้ไดจิจมลงไปกับพื้นแต่แล้ว....
แว็บ! แสงสีเขียวเกิดขึ้นรอบกายของไดจิ...พร้อมๆกับร่างกายของไดจิที่ค่อยๆเริ่มกลายเป็นสีเขียวร่างกายของเขา เริ่มแปลกไปมีหนวดปรากฎขึ้นบนหัวของเขา ดวงตากลมโตสีดำ...ปากที่เหมือนแมลงนิ้วมือที่เปลี่ยนไป...บัดนี้ ไดจิรูปรางคล้ายกับตั๊กแตกตัวสีเขียวยืนสองขารูปร่างหน้าตาน่าเกลียดเป็นที่สุด...
“แกว้กๆๆๆๆๆ”
ตอนที่4 “ความสับสน”
เสียงร้องแกว้กๆของไดจิในร่างตั๊กแตนปีศาจระงมไปทั่วชั้นทำให้พวกชุนสุเกะที่แอบขึ้นมาที่ชั้น4ได้ยินไปด้วย... “เสียงอะไรนะ” ฮิวะพึมพำก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมให้กลายเป็นชุดยมทูตสวนชุนสุเกะก็เรียกยูรินเคนออกมาเช่นกัน...
“รู้สึกจะมาจากทางนั้นนะ” ชุนสุเกะเอ่ยพร้อมชี้ไปทางด้านซ้ายแล้วทั้งหมดก็รีบมุ่งหน้าไปทันที...
“นั่นมัน” เคนตะพึมพำเมื่อทั้งหมดเดินมาได้ประมาณ5นาทีก็มาถึงที่หมาย...เคนตะเห็นอะไรบางอย่างสองตัวกำลังสู้กันอยู่แล้วก็ บุคลที่คุ้นตา...
“คุลาล่า!!” ชุนสุเกะตะโกนออกเมื่อเห็นคุลาล่าในชุดสีชมพูกำลังดูการต่อสู้ของสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดทั้งสองสิ่งอยู่
“อา...ชุนสุเกะคุง...โทษทีนะเธอห้ามเข้า” คุลาล่าเอ่ยพริบตานั้นกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ขึ้นมาขวางพวกชุนสุเกะเอาไว้
“หนอย” ชุนสุเกะสบถพร้อมเตรียมจะวาดวงเวทแต่ว่า
“X-1 SKR...ไม่ได้การล่ะ” กรีนพึมพำออกมาก่อนที่จะตั้งท่าแล้วพุ่งตัวทะลุกำแพงน้ำแข็งทำให้กำแำพงน้ำแข็งแตกออกเป็นเสี่ยงๆ...
“สุดยอด” เคนตะที่เห็นเหตุกราณ์ถึงตะลึง...
“ยัยนี่ใครกัน” คุลาล่าพูดขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองไปที่กรีน...
ตึง!!! สตีเฟ่นถูกไดจิในร่างตั๊กแตกชกใส่กระเด็นไปติดผนังด้วยความแรงที่พอจะทำให้กำแพงร้าวๆได้..
“แกว้กๆๆ” ไดจิร้องออกมาอีกครั้งพร้อมพุ่งตัวเอามือขวาหมายจะเอาไปกระซวกท้องสตีเฟ่นแต่...
ตึง!! สตีเฟ่นหมุนกลิ้งตัวกระแทกไดจิให้กระเด็นออกไปเช่นกัน...
“นี่มันอะไรกันคุลาล่า” ชุนสุเกะพุ่งเข้าไปหาคุลาล่าพร้อมกับจอดาบใส่เธอ... “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันและ อาคางิ ชุนสุเกะ” คุลาล่าตอบในตอนนั้นเองกรีนก็ได้พุ่งเข้าไปหาไดจิในร่างตั๊กแตน
“เสร็จฉันล่ะ!! X-1 SKR” กรีนคำรามพริบตานั้นมือขวาของกรีนก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นสว่าน...กรีนง้างแขนเตรียมจะทิ่มใส่ไดจิเต็มแรงแต่ว่า...
พลัก!! ไดจิลุกขึ้นมาแล้วก็ใช้แขนฟาดกรีนทำให้กรีนกระเด็นออกไปตามด้วยพุ่งเข้าไปหาสตีเฟ่น...
หมับ! สตีเฟ่นจับตัวของไดจิที่พุ่งเข้ามาได้...ก่อนที่จะคำรามออกมาแล้วกัดที่ต้นคอของไดจิเต็มแรง...
ฉูด! เลือดสีเขียวไหลออกมาตามแรงกัด ไดจิในร่างตั๊กแตนดิ้นทุรนทุรายไปมา...พวกชุนสุเกะที่ยืนดูอยู่ถึงกับตืนตะลึง...เคนตะ ถึงกับต้องเอามือปิดปากเพราะความขยะแขยง
“อะไรกันเนี่ย!” ชุนสุเกะตะโกนออกมาพร้อมกำลังจะพุ่งเข้าไปแต่ก็ถูกหยุดจากคุลาล่าที่พุ่งเข้ามาขวาง
“ถอยไปนะคุลาล่า!” ชุนสุเกะไล่แต่เธอส่ายหน้าพร้อมสร้างกำแำพงน้ำแข็งขึ้นมาด้านหน้าชุนสุเกะแบบรวดเร็วทำให้ชุนสุเกะต้องถอยหลัง ออกไป...
“(จะทำยังไงถึงจะให้ชุนสุเกะคุงถอยไปได้นะ)” ระหว่างที่คุลาล่ากำลังคิดอยู่นั่นเองเธอก็สังเกตุเห็นคนในบริษัทที่วิ่งเข้ามาดูเหตุกา์รณ์จำนวณ3-4คนทำให้เธอนึกอะไร บางอย่างออก...
คุลาล่าสร้างแท่งน้ำแข็งขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วก็เหวี่ยงมันไปทางกลุ่มคนที่เข้ามามุ่งดูเหตุกราณ์ชุนสุกะที่เห็นการกระทำ ของคุลาล่าตะโกนออกมาทันที “อย่านะ!!!!!”
แท่งน้ำแข็งพุ่งเข้าไปหากลุ่มคนที่มามุงดู...และแล้ว...
ฉึบ!! ฮิวะปรากฎตัวตรงหน้าเหล่าคนที่มามุงดูแล้วใช้เคียวของเธอฟันทำลายแท่งน้ำแข็งทิ้งลงจนหมด
“คุลาล่า ฉันไม่ให้อภัยเธอแน่!!!” ฮิวะคำรามพร้อมพุ่งเข้ามาหาคุลา่ล่า แต่เพราะการกระทำของคุลาล่าในตอนนี่เองจึงทำให้เกิดช่องว่างตอนที่ชุนสุเกะไม่ไ่ด้ สนใจเธอขึ้นมาเธอจึงตะโกนออกมาว่า “สตีเฟ่น หนี!”
เมื่อพูดจบประโยคเธอก็สร้างน้ำแข็งขึ้นมาล้อมรอบตัวเธอและในพริบตาน้ำแข็งนั่นก็ละลายหายไปซึ่งตัวเธอก็หายไปเหมือนกับตอนที่สู้กับชุนสุเกะ...
ส่วนสตีเฟ่นที่ขย้ำเนื้อของไดจิจนพอใจแล้วก็โยนไดจิทิ้งแล้วกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง...
“ฮึย...” กรีนครางออกมาขณะที่ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วเธอก็สังเกตุเห็นว่า
“X-1 SKR!!!” เธอตะโกนเมื่อเห็นไดจิที่ถูกเหวี่ยงทิ้งไปกองกับพื้นลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกระโดดตามสตีเฟ่นออกไป
กลางอากาศสตีเฟ่นที่เห็นไดจิกระโดดตามมาก็เกิดอากาศตกใจ...ตัวสตีเฟ่นนั้นสามารถรับแรงกระแทกได้มากถึงแม้จะตก จากชั้น4ก็ไม่เป็นอันตราย...แต่ว่า...
พรึ่บๆๆๆๆๆๆๆ ที่หลังของไดจิมีปีกงอกออกมามีลักษณะเหมือนกับปีกของแมลงทำให้ไดจิลอยอยู่กลางอากาศได้...ไดจิพุ่งเข้าหาสตีเฟ่น
“แกว้กๆๆๆๆ” ไดจิคำรามออกมาพร้อมกับใช้มือขวากระซวกเข้าไปตรงท้องของสตีเฟ่น...เลือดสีแดงสดๆไหลทะลุออกมาตามแรก กระซวกสตีเฟ่นคำรามอย่างโหยหวน...ก่อนที่ไดจิจะดึงมือออกมาแล้วปล่อยให้ร่างที่ไร้วิญญาณของสตีเฟ่นตกลงไปยัง เบื้องล่าง...และแล้วไดจิก็บินหายไป....
---------------------
ส่วนทางด้านพวกชุนสุเกะที่หลบหนีออกมาจากบริษัทโมเอะได้สำเร็จกำลังมานั่งปักหลักคุยกันที่สวนสาธารณะใกล้ๆนั่น
“กรีน...เจ้าตัวสีเขียวนั่นมันคืออะไร...” ชุนสุเกะถามกรีนเธอก็เอ่ยตอบออกมาเบาๆว่า “X-1 SKR สุดยอดอาวุธชีวะ”
“อาวุธชีวะ?” เคนตะอุทานออกมา
“ค่ะ...ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะค่ะฉันคือ KKRR-04 Green ค่ะ มาจากปีค.ศ2027หรืออีก20ปีหลังจากนี้...” กรีนแนะนำตัวเองพร้อมกับเอามือจับอก
“ฉันมายังปี2007นี่เพื่อที่ต้องการทำลายX-1 SKRค่ะ”
“เพราะอะไรล่ะ X-1 SKRหรืออาวุธชีวะตัวนั่นมันเกี่ยวกับอานาคตยังไงหรือ” คราวนี้ฮิวะถามบ้าง...กรีนก็พูดต่อไปว่า “ในอนาคตอีก20ปีหลังจากนี่...จะมี X-3 SKRปรากฎตัวออกมาจำนวณมากแล้วเริ่มต้นการทำลายโลกค่ะ”
“มี X-3 SKR...อย่าบอกนะว่าเป็นมนุษย์ชีวะที่พัฒนาต่อมาจากX-1 SKR” เคนตะพูดออกมากรีนก็ยิ้มแล้วตอบว่า
“ถูกต้องแล้วค่ะสมเป็นคุณ เคนตั๊กกี้” หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเล่าเรื่องต่อ
“ในช่วงเวลานั้นจะมีX-3 SKRอยู่จำนวณมาก มากเกินที่มนุษย์จะจัดการไว้ค่ะสามารถเรียกได้ว่าอารายธรรมของโลกนั้นถูก ทำลายลงไปเพราะฝีมือของพวกX-3 SKRเลยก็ว่าได้...”
“ถูกทำลายอารายธรรรมของโลกเนี่ยนะ...” เคนตะพึมพำออกมาด้วยความเหลือเชื่อ
“ค่ะ ด็อกเตอร์กิน ผู้สร้างฉันจึงได้ส่งฉันย้อนเวลามาที่ยุคนี่เพื่อที่จะมาทำลายต้นแบบของX-3 SKRหรือก็คือX-1 SKRนั่น และค่ะ...โดยเป้าหมายของฉันก็คือ ฮิมง ไดจิผู้เป็นX-1 SKR”
“หะ...หาคุณไดจิเนี่ยนะคือสัตว์ประหลาดตัวนั้น...” เคนตะได้ยินประโยคที่เขาไม่อยากจะเชื่ออีกแล้ว
“ค่ะ...ตามที่ฉันได้รับรายงานมาคุณฮิมง ไดจิ นักพากษ์การ์ตูนได้ไปเป็นอาสาสมัครในการเป็นตัวอย่างทดลองในโครงการ มนุษย์ชีวะ...เพื่อที่จะทดลองการปลูกเม็ดเลือดขาวแบบใหม่...แต่มันไม่ใช้หรอกค่ะเบื้องหลังของโครงการนั่นคือการผลิต อาวุธชีวะ...ในการผ่าตัดได้มีการแอบใส่เซลตั๊กแตนลงไปในร่างกายของคุณไดจิ...ทำให้เขากลายเป็นX-1 SKR” กรีนอธิบาย....ซึ่งทุกคนต่างก็สลดไปตามๆกัน...
“เมื่อเดือนที่แล้ว...คุณไดจิได้ไปเป็นอาสามนุษย์ทดลองในโครงการมนุษย์ชีวะจริง...เพราะว่าหากการทดลองนี่ได้ผล...มัน จะสามารถช่วยชีวิตคุณริเอะที่เป็นคนรักของคุณไดจิได้...เพราะคุณริเอะเป็นโรคเม็ดเลือดขาวจืดจางต้องเข้าๆออกๆ โรงพยาบาลบ่อยๆ...แต่ว่าเรื่องนี่มันกลับ...” เคนตะพึมพำพร้อมกับยกศอกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหล...คนอื่นเองก็พลอยหดหู่ไปด้วย...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างตอนต่อไป
ผม มินามิ เคนตะครับ ตอนนี่พวกเราช่วยกันตามหาคุณไดจิที่กลายเป็นX-1 SKR...และผมก็ได้รับของสิ่งนึงมาจากคุณ กรีน... ตอนต่อไป “ทางออกที่ดีที่สุด” ติดตามชมให้ได้นะครับ | |
|
| |
Rai นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 85 อายุ : 29 สังกัด : E.S. อาชีพ : Fiction Burner ความสนใจ : Moe Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Tue Apr 24, 2007 3:28 pm | |
| อืม พักนี้เนื้อเรื่องย้อนเวลาชักฮิตแฮะ -*- หนุกดีเจเนะ พยายามเข้านะ - - | |
|
| |
Rui ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103 อายุ : 32 สังกัด : ไร้สาระทีม อาชีพ : นักดนตรี ความสนใจ : เสียงเพลง Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Tue Apr 24, 2007 10:29 pm | |
| สู้ๆกะลังหนุกเลยอิอิ
ปล.ลิงอะดองนานละ... | |
|
| |
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Wed Apr 25, 2007 6:02 am | |
| “นี่ชุนสุเกะเอาข้าวเพิ่มอีก” กรีนสั่งชุนสุเกะขณะกินข้าวหมดไปเป็นถ้วยที่สิบ
“หึหึหึ เจริญอาหารจังเลยนะจ๊ะ” โคโนเอะพี่สาวของชุนสุเกะแอบหัวเราะในพฤติกรรมของกรีน
“นี่เธอน้อยๆหน่อยนะย่ะ!!!” ฮิวะปรามกรีนแต่เมื่อชุนสุเกะส่งข้าวถ้วยที่11มาให้เธอก็ตักกับมาใส่แล้วกินอย่างรวดเร็ว
“เอ่อผมว่า...เราน่าจะมาปรึกษากันเรื่องคุณไดจิก่อนไม่ใช้เหรอครับ” เคนตะเอ่ยพร้อมกับเกาหัว
ตอนที่ 5 “ทางออกที่ดีที่สุด”
ชุนสุเกะ ฮิวะ เคนตะ กรีนและพี่โคโนเอะกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ที่บ้านของเคนตะ “งั้นสรุปว่าพวกเธอกำลังตามหาฮงมิ ไดจินักพากษ์การ์ตูนอยู่สินะ...หลังจากเจอตัวเขาแล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ” พี่โคโนเอะถามขึ้นมาหลังจากรับฟังเรื่องราว...ประโยคนี่ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเครียดลงอย่างถนัดตา
“กำจัด” กรีนพูดออกมาอย่างง่ายๆเคนตะที่นั่งฟังอยู่ด้วยเลยลุกขึ้นถามกรีนด้วยเสียงอันดังว่า “ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอครับ!!!!”
“เซลตั๊กแตนที่ใส่ไปนะนะไม่สามารถเอาออกได้เพราะมันไปรวมตัวกับหัวใจของไดจิเป็นที่เรียบร้อย...และตอนนี่ภายใน ร่างกายของเขาก็ไม่ใช้มนุษย์แล้วด้วย...ถึงเซลจะทำงานผิดปกติทำให้เขากลับร่างเป็นมนุษย์บ้างก็เถอะแต่ว่ามันไม่มีทาง อื่นแล้ว หากปล่อยให้พวกกองทัพทางทหารที่ตอนนี่กำลังตามหาตัวเขากันอยู่มาเจอเข้ามันจะเริ่มโปรเจคผลิตอาวุธชีวะรุ่น ต่อมาอย่างX2 SKR และมาเป็นX3 SKRที่จะทำลายโลกในอีก20ปีในที่สุด” กรีนอธิบายให้เคนตะฟังทำให้เขาต้องยอมจำนนด้วยเหตุผลในที่สุด....
“งั้นตอนนี่เราต้องหาตัวเขาให้เจอก่อนสินะ” ฮิวะพึมพำพร้อมเปลี่ยนเป็นชุดยมทูต...แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ฉันจะไปทำหน้าที่เก็บวิญญาณล่ะ...แล้วถ้าเจออะไรจะรีบส่งวิญญาณข่าวสารมาบอก”
หลังจากฮิวะพูดจบเธอก็หายตัวไป...กรีนที่ตอนนี่กินอิ่มแล้วจึงหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยว่า “เคนตั้กกี๊มากับฉันหน่อย~~~”
“คะ...ครับ”
------------------------------------
ที่โรงพยาบาลประจำเมืองโฮชิโนะ ฮงมิ ไดจิเข้ามาเยี่ยมแฟนสาวของเขา... “ดีจังเลยนะที่หมอบอกว่าอาการดีขึ้นแล้ว”
“ค่ะ...คุณเองเดี้ยวนี้ผอมไปรึเปล่าค่ะ” ริเอะถามไดจิ...ในขณะที่เขาปอกแอปเปิลอยู่...
“อะ...คือหมู่นี่งานมันมากไปหน่อยนะ” ไดจิอธิบายพร้อมส่งจานแอปเปิลที่ปอกแล้วให้ริเอะ...
“คุณเองก็หัดรักษาสุขภาพบ้างนะ...แล้วเรื่องที่คุณไปทดลองการปลูกเม็ดเลือดขาวล่ะ” ริเอะถามไดจิก็เกาหัวพร้อมตอบออกมาว่าอย่างอารมณ์ดีว่า “เขาบอกว่าการทดลองนี่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆสามเดือนนะถึงจะรู้ผล”
“งั้นหรือค่ะ...ถ้าสำเร็จก็คงจะดีนะ เพราะนอกจากฉันแล้วคนที่เม็ดเลือดขาวจืดจางเองก็พลอยได้ประโยชน์ไปด้วย...” ริเอะบอก ซึ่งไดจิก็ยิ้มออกมาเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยว่า “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
เมื่อไดจิออกจากห้องไปเขาก็มุ่งหน้าเดินไปที่ห้องน้ำ....ในทันทีเขาเลือกเข้าไปในห้องส้วมห้องนึงที่ว่างอยู่ ปิดประตูแล้ว ล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอามีดพกขนาดเล็กออกมาแล้วก็...
ฉัวะ!
ไดจิเฉือนมือตัวเอง...เลือดสีเขียวไหลออก...น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิดกับการเฉือนมือตัวเองพริบตานั่น แผลก็สมานตัวเองอย่างรวดเร็ว...
“เรื่องเมื่อคืน...ไม่ใช้ความฝันสินะ...” ไดจิพึมพำพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อวาน....
ไดจิรู้สึกตัวในร่างตั๊กแตนหลังจากที่จัดการสตีเฟ่นไปได้ไม่นานด้วยการที่รู้สึกตัวในสภาพนี่ทำให้เขาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก ไดจิในร่างตั๊กแตนที่บินอยู่เกิดอาการสติแตกอาละวาดทำลายเมืองไปทั่ว...ก่อนที่เขาจะสงบลงและคืนร่าง ถนนในเขต ไทระที่เขาพึ่งจะอาละวาดเสร็จก็กลายเป็นกองเพลิง ซากศพผู้เคราะห์ร้ายกองไปทั่ว...ไดจิต้องรีบหลบหนีออกไปก่อนที่ ตำรวจจะมา...
“เรา...กลายเป็นตัวประหลาดไปแล้ว...เรา เรา เรา” เขาพึมพำเหมือนคนเสียสติก่อนจะทรุดตัวลงไปกับพื้น
------------------------------------
ส่วนฮิวะในตอนนี่ก็ไปยังถนนในเขตไทระที่ไดจิในร่างแมลงหรืออีกชื่อก็คือX1 SKRพึ่งทำลายยับไปเมื่อคืน...มีดวง วิญญาณจำนวนมากที่ฮิวะจะต้องพาไปสู่ยมโลกเรียกได้ง่ายๆว่าเล่นเอาเธอเหนื่อยไปเลย...
“เฮ่อ~~~เกือบ50กว่าดวงแล้ววันนี่ ฮงมิ ไดจิหางานให้ฉันทำซะจริง...” ฮิวะบ่นขณะเดินทอดน่องไปตามถนนในเขตไทระ...เนื่องจากวิญญาณเมื่อตายแล้วแม้จะสามารถเคลื่อนที่ได้แต่ก็ยังไม่ไ่ด้ ไปไหนไกลจากจุดที่ตัวเองอยู่มากนัก...
“แต่เยอะขนาดนี้พวกโอบากะต้องเกิดขึ้นมากมายแน่ๆ ฉันกับชุนสุเกะเหนื่อยอีกแล้วละสิ” เธอเอ่ยออกมาด้วยความเบื่อหน่าย...ก่อนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างเธอสังเกตุเห็นวิญญาณของสตีเฟ่นในคราบมนุษย์ หมาป่า(เนื่องจากเมื่อคนตายจะคงสภาพตอนตายไว้อย่างครบถ้วน)กำลังลอยไปมาอย่างไร้จุดหมาย...
“ได้การล่ะ...เจ้านั่นที่สู้กับฮงมิ ไดจิเมื่อคืนนิ” เธอพึมพำก่อนจะเข้าไปหาวิญญาณสตีเฟ่นในคราบมนุษย์หมาป่า
------------------------------------
ส่วนทางด้านเคนตะกับกรีน... กรีนเดินนำเคนตะเข้าไปในป่ารกซึ่งเป็นป่าในตอนที่ชุนสุเกะเจอกับกรีนครั้งแรก เข้ามาได้สักพักเคนตะก็สังเกตุเห็นเคปซูล ที่ชุนสุเกะพูดถึง...
“เรามาทำอะไรกันที่นี่เหรอครับ” เคนตะเอ่ยถามกรีนเธอก็หันหน้ากลับมาหาเคนตะแล้วเอ่ยว่า “มาเอาของที่จำเป็นนะ”
“เอ้~~”
กรีนเดินไปที่แคปซูลที่ตอนนี่กลายเป็นแค่ซากของสิ่งของพังๆชิ้นนึงเธอยื่นหน้าและมือเข้าไปในแคปซูลผ่านทางกระจกสี ฟ้าใสที่บัดนี้แตกละเอียด...
“อะ อะ เจอแล้ว” เธอเอ่ยพร้อมกับหยิบเอาอุปกรณ์ชนิดๆนึงที่คล้ายๆนาฬิกาออกมาแต่มันมีขนาดใหญ่กว่านาฬิกาทั่วไปแล้วก็มีปุ่มอะไรก็ไม่รู้ เยอะแยะติดอยู่เต็มไปหมด...
กรีนโยนนาฬิกานั่นมาให้เคนตะซึ่งเขาก็รับไว้ด้วยท่าทาง งงๆกรีนเลยชี้แจงไปว่า “ใส่อุปกรณ์นั่นที่ข้อมือของเธอซะ เคนตั๊กกี้มันจะช่วยเธอได้ยามจำเป็น...”
“ช่วยได้ยามจำเป็น ช่วยยังไงเหรอครับ...” เคนตะถามกรีนก็อธิบายต่อว่า “ก็...พอถึงเวลาคับขันกดปุมสีแดงใหญ่ๆที่อยู่บนนาฬิกานั่น ถเาอยากจะติดต่อกับฉันก็กดปุ่มสีเขียวเพื่อเปิดเครื่องส่ง สัญญาณแล้วกดอีกทีเพื่อปิด”
“อะๆ...เจออีกอย่างแล้วล่ะ” กรีนเอ่ยออกมาขณะที่เข้าไปค้นในแคปซูลต่อ
“เจออะไรเหรอครับ” เคนตะถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆ กรีนก็หยิบอุปกรณ์ขนาดเท่าตัวคนออกมา มันมีลักษณะเหมือนแท่งเหล็ก มีสีเขียว มีที่จับ ยื่นออกมาด้านข้างเล็กน้อยที่ปลายด้านนึง และมีสายที่เ่อาไว้ใช้สะพายติดมาด้วย
“เจ้านี่คืออาวุธของฉันล่ะชื่อ”กรีนอาร์ม”มันทำมาจากโลหะที่มาจากดาวอังคาร สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้หลากหลาย รูปแบบ” กรีนอธิบายพร้อมกับหยิบกรีนอาร์มขึ้นมาสะพายที่บ่า...
“ไม่มีวิธีอื่นที่จะช่วยคุณไดจินอกจากฆ่าจริงๆหรือครับ” เคนตะถามกรีนขณะที่เธอค้นในแคปซูลต่อ
“ไม่มี...และก็อีกอย่างถ้าเขากลายร่างมากๆละก็บางทีเขาอาจจะไม่สามารถคืนร่างเดิมได้อีก...” กรีนตอบเคนตะ
“อย่างน้อยๆเราน่าจะควบคุมการกลายร่างของเขาได้ไม่ใช้เหรอครับ”
“มันก็จริงที่ว่าเขาจะกลายร่างเมื่อถูกกระตุ้นแต่มันก็แค่ระยะแรก ก่อนที่ฉันจะมาฉันได้อ่านรายงานเกี่ยวกับพฤติกรรมของX1 SKRมาการกลายร่างสี่ถึงห้าครั้งแรกมันจะเกิดจากการกระตุ้นเมื่อเขารู้สึกกลัวหรือมีความคิดคำนึงที่จะป้องกันตัว...หรือ ความนึกคิดที่ไม่อยากจะตายแต่หลังจากนั้นจะไม่สามารถสรุปเงื่อนไขการกลายร่างที่ถูกต้องได้อาจจะกลายร่างแล้วคืนร่าง แล้วก็กลายร่างอีกซ้ำๆไปมาก็ได้รู้แต่ว่าถ้ากลายร่างบ่อยๆเขาจะไม่สามาถคืนร่างเดิมได้อีก และทุกครั้งที่กลายร่างความบ้า คลั่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและเขาก็จะควบคุมตัวเองไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็จะกลายเป็นปีศาจกระหาย เลือดไป...” กรีนอธิบาย...เคนตะก็ได้แต่ก้มหน้านิ่งเขาคิดเสมอมาว่าทุกเรื่องต้องมีทางออกที่ดีที่สุดแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามันไม่ มีทางออกที่ดีที่สุด...
“เรื่องนี่ไม่มีทางออกที่ดีที่สุดสำหรับคุณไดจิใช่ไหมละครับ” เคนตะเอ่ยพร้อมเหม่อมองท้องฟ้า...
“ไม่หรอก ทางออกที่ดีที่สุดนะมันก็แล้วแต่เราจะคิดถ้าปล่อยเขาไป...เอาอาจจะถูกทางกองทัพจับตัวไปและก็จะเกิดX2 X3 ตามมาอีกหรือไม่เขาก็อาละวาดฆ่าผู้คน...แบบนั้นนะดีแล้วเหรอ...ถึงจะขังเขาไว้ไม่ให้ไปไหนแต่เมื่อเขากลายร่างเป็นตัว ประหลาดอย่างเต็มตัวไม่มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์อีกแล้วขังเขาไว้แล้วได้อะไรขึ้นมาล่ะมีประโยชน์อะไรแถมถ้าเขายังอยู่ อาจจะมีคนไปปล่อยตัวเขาออกมาทำร้ายผู้คนหรือแอบเอาเซลของเขาไปวิจัยต่อก็ได้...” กรีนบอกพร้อมเดินเข้ามาจับไหล่เคนตะ
“สุดยอดไปเลยนะครับคุณกรีน...เป็นหุ่นยนต์แท้ๆแต่คิดเรื่องละเอียดอ่อนขนาดนี้ได้ด้วย...” เคนตะเอ่ยชมกรีนเธอก็ยิ้มแล้วบอกว่า “ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณผู้สร้างฉันหรือด็อกเตอร์กิน...จริงๆคำพูดแนวนี่ฉันก็จำๆด็อกเตอร์มาอีกที่นั่นและ”
“นั่นสินะครับผมเองก็อยากเจอหน้าด็อกเตอร์กินแล้วแฮะอยากรู้จริงๆว่าเป็นคนยังไงนะ” เคนตะบอกซึ่งกรีนก็หัวเราะแล้วบอกว่า “คล้ายๆคุณเคนตะนี่และค่ะ ด็อกเตอร์กินเขาชอบดูหนังฮีโร่แปลงร่าง เวลาเจอสาวน้อยน่ารักๆชอบพูดว่าโมเอะ ซุ่มซ่าม เซ่อซ่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงแต่ก็ฉลาดมากเลย ออลามกอีกด้วยค่ะ”
“(ผะ...ผมไม่ฉลาดสักหน่อย...แล้วผมก็ไม่ลามกด้วย)” เคนตะแอบนึกขึ้นมาในใจ...
“เอาละเคนตะ เรากลับไปกินข้าวฝีมือชุนสุเกะกันเถอะ” กรีนเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเคนตะก็เหงื่อตก
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างตอนต่อไป
ฉัน คุลาล่า ไดมอนค่ะ หัวหน้าของพวกเราสั่งเรียกรวมตัวเพื่อให้มารับฟังแผนการบางอย่าง เอ...หัวหน้าจะทำจริงหรือเนี่ยตอนต่อไปของWOW “อาบิส” อย่าลืมมาชมคุลาล่าให้ได้นะค่ะ จุ้บ~~~
เนเธเนเนเธเธฅเนเธฒเธชเธธเธเนเธเธข เนเธกเธทเนเธญ Sun Apr 29, 2007 3:20 pm, เธเธฑเนเธเธซเธกเธ 2 เธเธฃเธฑเนเธ | |
|
| |
Rui ผู้คุมอำนาจแห่งบอร์ด
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 103 อายุ : 32 สังกัด : ไร้สาระทีม อาชีพ : นักดนตรี ความสนใจ : เสียงเพลง Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Wed Apr 25, 2007 5:21 pm | |
| | |
|
| |
ReshaValentine นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145 อายุ : 32 สังกัด : โทโฮคลับ Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sat Apr 28, 2007 5:02 pm | |
| หนุกดีเนะ อย่าดรอปล่ะ*-*
คำผิดน้อยลง แต่มีคำที่ใช้จนติดไปแล้ว จำนวน -มะช่าย- จำนวณ (อย่าจำสับสนระหว่าง จำนวน กะ คำนวณ เน้อ) ไม่ใช่ -มะช่าย- ไม่ใช้ (อันนี้ไม่ว่ากัน แต่อ่านแล้วแปลกๆ) ทำไม -มะช่าย- ทำไหม (อันนี้ก็เช่นกัน >.<) | |
|
| |
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sun Apr 29, 2007 3:17 pm | |
| “หือ...ว่าไงนะ สตีเฟ่นตายแล้วเหรอ...”
“อืม...พวก โกลัมกับบาเบิลไปพบศพในร่างหมาของสตีเฟ่นที่ก้นแม่น้ำโฮชิโนะนะ”
“เห...คุลาล่ามันหมายความว่าไงกัน”
“อย่างที่ฉันพึ่งเล่าไปนั่นและฮงมิ ไดจิกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายตั๊กแตนตัวสีเขียวสู้กับสตีเฟ่น” ในโกดังร้างแห่งนี่กลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาวจำนวณสิบกว่าคนกำลังจับกลุ่มสนทนากันอยู่และหนึ่งในนั่นก็คือ คุลาล่า...
ตอนที่ 6 “อาบิส”
“และฉันก็หนีออกมาจากที่นั่นโดยใช้เครื่องย้ายมวลสารของฟรานซิส....” คุลาล่าอธิบายเธออยู่ในชุดเอวลอยสีม่วงกางเกงขายาวสีม่วงและถุงมือแบบเดียวกับนั่งบิดมอเตอร์ไซค์ซึ่งเป็นสีทองและก็ กำลังอม อมยิ้มลายก้นหอยสีแดงและสีขาวอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
“เหๆ...เธอเอาเครื่องนั่นไปใช้นะฉันไม่ว่าหรอกนะแต่ฉันบอกแล้วนิว่าอย่าให้ใครเห็นตอนเธอใช้นะ” ชายหนุ่มหลังงอในชุดที่ดูเหมือนชุดนักวิทยาศาสตร์เอ่ยขึ้นจากมุมมืดของโกดัง
“แล้วฉันบอกซะเมื่อไรว่ามีคนเห็นนะฟรานซิส...ก่อนจะใช้ฉันก็สร้างน้ำแข็งขึ้นมาคลุมรอบๆตัวแล้วค่อยใช้ย่ะ วิธีนี่จะทำให้ ไม่มีใครรู้ว่าฉันหนีไปยังไงด้วย” คุลาล่าอธิบายให้กับชายหลังงอ ฟรานกิสฟัง
“เห...หัวแหลมดีนิสมเป็นคุลาล่า” ชายหนุ่มอีกคนในมุมมืดเอ่ยออกมาพร้อมเดินออกมาจากมุมมืดเขาสวมชุดสูทสีขาวล้วนมีกุหลาบสีแดงถูกใส่ไว้ที่กระเป๋า เสื้อผมสีทองยาว....
“ขอบคุณที่ชม อาเธอร์...” คุลาล่าบอกพร้อมปัดผมสีฟ้าของเธอ... ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในวงสนทนานั่งพิงอยู่กับผนังโกดังสวมเสื้อกล้ามสีดำกางเกง ลายพรางเหมือนพวกทหารผมดำตั้งชันและเจาะตุ้มหูข้างนึงก็เอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “หัวแหลมในการหนีเอาตัวรอดละสิ...เฮอะสตีเฟ่นตายทั้งคนนะเฟ็ย”
“โทษฉันไม่ได้นะโทมะ” คุลาล่าเอ่ยด้วยท่าทีงอนๆพร้อมหันหน้าไปทางชายหนุ่มคนนั้น
“เอาล่ะอย่าเถียงกันเลย...สรุปตอนนี่พวกเราเสียทั้งสตีเฟ่นและอิรางิไปแล้วสินะ” หญิงสาวผมสีม่วงสั้นในชุดกี่เพ้าสีแดงพูดออกมาซึ่งคนทั้งหมดในโกดังก็หันเหความสนใจไปหาเธอ...
“ท่านอาบิสมีความเห็นว่ายังไงบ้างค่ะ” หญิงสาวในชุดกี่เพ้าหันไปถามเด็กหนุ่มผมสีน้ำสั้นในชุดนักเรียนสีขาวเนกไทสีแดงเสื้อนอกสีน้ำเงินเข้มที่กำลังนั่งยิ้มอย่าง สบายอารมณ์บนตู้คอนเทนเนอร์ในโกดัง
“ถามความเห็นผมเหรอ....ผมว่ามันน่าสนุกดีนะ” เด็กหนุ่มตอบออกมาพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ
“น่าสนุกเหรอค่ะ...แต่เราเสียเบอร์19กับเบอร์21ไป...” เมื่อเธอพูดถึงตรงนี่ก็หยุดไปเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นจ้องมองที่เธอ...
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” อาบิสตอบ...ทั้งหมดในโกดังก็เงียบ...อาบิสเห็นดังนั้นจึงเอ่ยต่อมาว่า “เอาเถอะเห็นแก่ทั้งสองคนนั้น...เราน่าจะมาทำอะไรสนุกๆกับฮงมิ ไดจิหน่อยนะ”
“ทำอะไรสนุกๆ...” อาเธอร์พึมพำ อาบิสก็ยืนขึ้นแล้วก็โดดลงมาจากคอนเทเนอร์ตรงเข้าหาพวกคุลาล่า
“เมื่อวานถนนหลักในเขตไทระถูกทำลายซะระเนระนาดเลย คนที่รอดชีวิตมาจากเหตุกราณ์นั้นได้ต้่างก็บอกว่าถูกสัตว์ ประหลาดโจมตี...แต่ว่าข่าวเมื่อเช้ากับบอกว่าเหตุกราณ์ที่เกิดขึ้นนี่เกิดจากรถขนนแก๊ซระเบิด...แม้แต่เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่า เรื่องโกหก” อาบิสอธิบายหลังจบประโยคโทมะก็ถามอาบิสทันทีว่า “ท่านอยากจะบอกอะไรกันแน่....”
อาบิสยิ้มแล้วก็ตอบโทมะไปว่า “คิดสิ...ทำไหมพวกเขาต้องบิดเบือนข่าว...แสดงว่าไอ้เจ้าตัวสีเขียวนั้นอาจจะมีอะไรเกี่ยวกับรัฐบาลก็ได้...ไม่แน่นะเจ้าตัวสี เขียวนั่นอาจจะเป็นอวุธของรัฐบาลก็ได้...เอาละฉันขอสั่งให้พวกนายไปช่วยสนับสนุนเจ้าตัวสีเขียวนั่นทำลายเมืองโฮชิโนะ ซะ”
“หา!?” ทั้งหมดอุทานออกมาพร้อมกัน อาบิสก็ยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมา...
“เพื่ออะไรกันครับท่านอาบิส...ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” ฟรานซิสถามอาบิส
“นั่นสินะ...แต่ฉันอยากดูโชว์ทำลายบ้านเมืองของเจ้าตัวสีเขียวนิ...โชว์ของมันจะดึงดูดคนอื่นๆให้เข้ามาหามันรวมถึงอา คางิ ชุนสุเกะด้วย” อาบิสบอกคุลาล่าก็เอะใจขึ้นมาเลยถามอาบิสไปว่า “จริงสิฉันยังไม่รู้เลย ทำไหมท่านถึงสนใจอาคางิ ชุนสุเกะแล้วทำไหมท่านถึงรู้เรื่องของเขาและคนรอบตัวเขาดีจังเลยละ ค่ะ”
“เพราะเราเป็นคู่เกย์กันนะ” อาบิสตอบทั้งหมดก็หกล้มหัวทิ่มกันหมด
“ช่วยจริงจังหน่อยได้ไหมค่ะ!!!!” คุลาล่าบอกอาบิสก็หัวเราะแล้วบอกไปว่า “ล้อเล่นนะ ล้อเล่นนะ”
“เรื่องของอาคางิ ชุนสุเกะนะมีคนเล่ามาให้ฟังอีกที ฉันทำข้อเสนอกับเขานะแล้วเขาก็บอกว่าถ้าทำให้เมืองโฮชิโนะปั่นป่วน มากๆแล้วลากอาคางิ ชุนสุเกะเข้ามาพัวพันห้ได้เขาจะให้สิ่งที่ฉันต้องการนะ” อาบิสอธิบาย...
“เอาละไม่ต้องพูดมากกันแล้ว เฟ่ยหลงเธอช่วยไปบอกสมาชิกของเราคนอื่นด้วยละกันว่าทำให้ฮงมิ ไดจิกลายร่างให้ได้ และช่วงนั้นก็ให้เข้าโจมตีเมือง...ส่วนคนที่อยู่ที่นี่ไปลงมือไำด้” อาบิสสั่งทุกคนก็ขานรับว่า “รับทราบ”
------------------------------------
ที่บ้านของชุนสุเกะ
“ชุนสุเกะเติมข้าวอีก” กรีนสั่งชุนุสเกะก็ยกหม้อหุงข้าวที่มีข้าวสวยอยู่เต็มมาวางไว้หน้ากรีน
“เติมเองเลยละกัน” ชุนสุเกะบอกก่อนจะหันหลังไปกวาดบ้านต่อกรีนก็เทกับลงไปในหมอข้าวแล้วก็กินทั้งๆอย่างนั้น
ส่วนเคนตะเองก็มองสิ่งที่เหมือนนาฬิกาข้อมือที่กรีนให้มา... “ฉุกเฉินให้กดปุ่มสีแดงรึ...ลองกดดูดีไหมหว่า”
“ไม่ไ่ด้ๆ ของที่ใช้ยามฉุกเฉินจะเอามาใช้พร่ำเพื่อได้ไงล่ะ” เคนตะพูดพร้อมส่ายหน้าแต่ปุ่มสีแดงนั่นมันช่างเย้ายวนให้กดเสียจริง
“เคนตะนี่6โมงครึ่งแล้วนะไม่รีบกลับเดี้ยวก็ดูอนิเมทไม่ทันหรอก” ชุนสุเกะบอกเคนตะเองก็ทำท่าเหมือนพึ่งนึกได้ก็จะรีบลาชุนุสุเกะวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
“นี่ๆชุนสุเกะ เคนตั๊กกี่ดูอนิเมทที่นี่ไม่ได้เหรอ” กรีนถามชุนสุเกะขณะตักข้าวคำสุดท้ายในหม้อหุงข้าวเข้าปาก
“มันฉายในเคเบิลนะ...บังเอิญฉันไม่ได้ติด” ชุนสุเกะบอกพริบตานั่นเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือขอเขาที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น “สวัสดีครับ...หือ...พี่เหรอ”
“ชุนสุเกะคือช่วยมารับพี่หน่อยได้ไหม พี่ลืมเอาร่มมาแล้วอยู่ดีๆฝนก็เทลงมาเนี่ย”
“เห...ฝนตกเหรอ” ชุนสุเกะอุทานพร้อมกับค่อยๆเดินออกมาดูที่หน้าต่างเป็นอย่างที่พี่โคโนเอะพูดเอาไว้จริงๆฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว
“งั้นเดี้ยวผมจะเอาร่มไปรับนะพี่นะครับอยู่ที่บริษัทสินะครับ...ครับ” ชุนสุเกะกล่าวก่อนจะวางสายไปเขาเดินไปหากรีนแล้วบอกว่า “เดี้ยวฉันจะไปรับพี่นะกรีนช่วยเฝ้าบ้านให้หน่อยได้มั้ย ของกินมีในตู้เย็นนะ”
“เฝ้าบ้านหรือ...สบายมากชุนสุเกะ” กรีนขานรับ..ชุนสุเกะก็เดินไปหยิบร่มก่อนจะเดินทางออกไปรับพี่สาว...
“หวังว่า เคนตะคงกลับถึงบ้านนะ” ชุนสุเกะพึมพำ...ฝนก็ถยอยตกหนักขึ้น...
จตุรัสกลางเมือง...ฮงมิ ไดจิกำลังเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย
“(บอกเรื่องนี่กับพวกหมอดีไหมนะ...ไม่สิ...ไม่มีประโยชน์ทำยังไงดีล่ะ)” ไดจิคิดเรื่อยเปื่อยไปขณะเดินเตร่แต่ด้วยความใจลอยทำให้เขาเหยียบเท้าของชายผู้นึงเข้า...
“อ้าว ไอ้หน้าจืด หาเรื่องกันเหรอ” ชายคนนั้นหาเรื่อง ไดจิพยามคิดหาทางแต่ไม่ทันใดหมัดขวาของชายคนนั้นก็ลอยเข้าหน้าไดจิซะแล้ว...
ปึ้ก!.... ไดจิล้มลงชายคนนั้นเลยแตะซ้ำทำให้ไดจิลงไปนอนหงายอยู่กับพื้น
“จำไว้นะเว็ย...เหยียบเท้าข้าอีกเป็นเรื่อง” ชายคนนั้นบอกพร้อมกบเอาบาทาขยี้หัวไดจิ
“ไหนขอดูดิหน้าแกจะขัดรองเท้าให้ข้าได้รึเปล่า” หลังพูดจบชายคนนั้นก็ขยี้หัวไดจิด้วยเท้า...
หมับ! ไดจิใช้มือจับเท้าของชายคนนั้นทำให้เขาหยุดขยี้แล้วเอ่ยว่า...
“อ้าว...คิดจะสู้หรือไง...” ไม่มีคำตอบจากไดจิแต่แขนของเขาเริ่มกลายเป็นสีเขียวเรื่่อยๆ
“เฮ้ยๆ....แกเป็นตัวอะไรกันหว่ะ...” ชายคนนั้นเริ่มเห็นท่าไม่ดีและกำลังจะดึงขาออกแต่ไดจิก็จับมันไว้แน่นทำให้เขาดึงออกไม่ได้...
“ปล่อยนะเว็ย!!!!” ชายคนนั้นตะโกนออกมาสุดเสียงไดจิก็ปล่อย แต่การปล่อยแบบฉับพลันนี่ทำให้เขาเสียหลักล้มลง...
“แก....แก....แก...” ชายคนนั้นพึมพำราวกับคนเสียสติเมื่อไดจิค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆในสภาพของX1 SKR
“แกว่กๆๆๆๆๆๆ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างตอนต่อไป
ผมอาคางิ ชุนสุเกะครับระหว่างที่กำลังจะไปรับพี่สาวก็เกิดเหตุขึ้นในเมือง...แล้วหมอนี่เป็นใึครกัน...ตอนต่อไป “ความ วุ่นวาย” ติดตามชมให้ได้นะครับ | |
|
| |
ReshaValentine นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145 อายุ : 32 สังกัด : โทโฮคลับ Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Tue May 01, 2007 12:43 am | |
| ถุงมือของ "นั่ง(นัก)" ขี่มอเตอร์ "ไซค์(ไซด์)"
โอเคแระ คำผิดน้อยลง หนุกดีน้า~~ | |
|
| |
SrwKung นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 82 อายุ : 33 สังกัด : Climax!!! อาชีพ : Climax!!! ความสนใจ : Robot,2D Girl Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Sun May 06, 2007 11:31 pm | |
| “โธ่...ฝนตกแบบนี่จะกลับไปบ้านทันได้ยังไงกันล่ะ...” เคนตะบ่นออกมา ขณะที่เขายืนหลบฝนอยู่ใต้ป้ายรถเมล์แห่งนึง...
“ว่าแต่ทำไมมันเปลี่ยวๆจังเลยแฮะ” เคนตะพึมพำเมื่อมองสำรวจรอบๆจะมีก็แต่เสียงฝนที่โปรยตกลงมาเท่านั้น นอกนั้นไม่มีใครอื่นอยู่เลย..
กึง!
“สะ...เสียงฝีเท้า” เคนตะพึมพำพร้อมหันไปทางต้นเสียงแต่เขาก็ไม่เจอใคร...
พรึ่บ!! เคนตะรู้สึกเหมือนพูกอะไรอัดอย่างแรงที่หลัง มันแรงพอที่จะทำให้เขากระเด็นไปข้างหน้า...กลิ้งไปล้มอยู่กับพื้นสายฝนโปรยปรายลงมาใส่ตัวของเคนตะ...
“จะ..เจ็บ” เคนตะพึมพำพร้อมลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับไปชายร่างใหญ่ในชุดเสื้อคลุมสีดำสวมหน้ากากสีเงินก็ปรากฎตัวอยู่เบื้องหน้าเขา
“ยินดีืที่ได้รู้จัก มินามิ เคนตะฉันชื่อโกลัม อันดับ20ของผู้มีพันธุกรรมแปลกประหลาด” ชายคนนั้นแนะนำตัวพร้อมพุ่งเข้ามาหาเคนตะ...
ตอนที่7 “ความวุ่นวาย”
“เฮ่อ....ให้ตายสิ” ชุนสุเกะบ่นขณะเดินถือร่มไปตามทางเท้าในเมือง น่าแปลกที่ตรงนี่เป็นในตัวเมืองโฮชิโนะแท้ๆแต่กลับไม่เห็นคน พลุกพล่านมากเท่าที่ควร...ไม่สิเรียกได้ว่าไม่เห็นใครเลยต่างหาก
“หือ...” ชุนสุเกะหยุดเดินเพราะมองเห็นชายผู้นึงยืนขวางทางเข้าไว้
“หลบหน่อยครับ” ชุนสุเกะบอกพร้อมกับเดินเลี่ยงไปด้านซ้ายแต่พริบตานั้นหมัดขวาของชายคนนั้นก็พุ่งเข้ามาเป้าหมายคือท้องของเขาดีที่ ชุนสุเกะรู้ทันกระโดดหลบออกมาได้พอดิบพอดี...
“เหๆ...ทักทายแบบนี่มันวิธีการทักทายของประเทศไหนกันแน่” ชุนสุเกะเอ่ย..ชายหนุ่มคนนั้นก็ตอบกลับมาว่า “ประเทศฉันไงล่ะ....”
“แก เป็นใคร”
“ฉันชื่อโทมะ ยากุซากุ โทมะผู้มีพันธุกรรมผิดปกติอันดับที่15” โทมะชายหนุ่มผู้มีผมสีดำตั้งชันสวมเสื้อกล้ามและกางเกงลายพรางเอ่ยออกมา
“ญี่ปุ่นเขาไม่มีธรรมเนียมทักทายแบบนี่...” ชุนสุเกะบอกพร้อมกับวาดวงเวทที่พื้น...ยูริืนเคนก็ลอยออกมาจากวงเวทนั่น...ชุนสุเกะหยิบยูรินเคนออกมาแล้วชี้ไปที่หน้า ของโทมะ
“ฉันรู้สึกเอะใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ผู้คนหายไปไหนหมด...” ชุนสุเกะถามโทมะซึ่งเขาก็เอ่ยออกมาว่า
“หึหึหึึ ทั้งหมดนี่มาจากผลของเครื่องบิดเบือนมิติ สิ่งประดิษฐ์ชิเนใหม่ล่าสุดของพวกเราไงล่ะ มันจะสร้างสภาพแวดล้อมที่ เหมือนโลกจริงขึ้นมาแล้วดึงเอาทุกคนที่เราต้องการไปอยู่ในนั่นได้โดยไม่มีใครรู้สึกตัวขอบเขตของมันนั้นจะกินพื้นที่หลาย สิบกิโล...หรือพูดง่ายๆก็คือทั้งเมืองนี่ทั้งเมืองและนอกจากนั้นภายในสองชั่วโมงพวกนายจะไม่สามารถออกไปจากขอบเขต นี่ได้ด้วย” โทมะอธิบายชุนสุเกะก็ยิ้มด้วยมุมปากพร้อมเอ่ยว่า “หึ...ระหว่างนั้นกำจัดพวกแกให้หมดก็เป็นอันใช้ได้...”
“แกทำไม่ได้หรอก....เพราะแกต้องตายตรงนี่!!!” โทมะบอกพร้อมชกใส่ชุนสุเกะแต่ระยะที่ชุนสุเกะกลับโทมะยืนอยู่นั้นห่างกันเกินกว่าแขนของโทมะจะมาถึง..
ตูม!!! เรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อมีคลื่นพลังสีเขียวอ่อนพุ่งออกจากหมัดของโทมะพุ่งเข้าหาชุนสุเกะ
ตึง!!! ชุนสุเกะโดนคลื่นพลังนั้นอัดใส่หน้าปลิวจนกระเด็นร่มที่เขาถือ ยูรินเคนที่เขาถือต่างกระเด็นหลุดจากมือไปหมด...
“หึหึหึหึร่างกายของฉันสามารถสร้างคลื่นที่เป็นแรงอัดได้ระวังตัวไวเหน่อยก็ดีนะ” โทมะบอกพร้อมพุ่งมาหาชุนสุเกะที่นอนอยู่....
------------------------------------
ที่บ้านของชุนสุเกะกรีนกำลังหนักใจกับปัญหาอยู่อย่างนึง... “พวกแกเป็นใครกันนะ” กรีนถามเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนึงบุกรุกเข้ามาในบ้านของชุนสุเกะ
“หืม...อาคางิ ชุนสุเกะไม่อยู่งั้นหรือ” เขาเอ่ยออกมาพร้อมกวาดสายตาไปทั่วก่อนจะมาหยุดจ้องอยู่ที่กรีน
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...มีอยู่ตัวนึงก็น่าสนใจไม่เลว” ชายหนุ่มคนนั้นบอกเขามีรูปร่างที่สูงเพรียวผิดมนุษย์สวมชุดวอร์มสีม่วงผิวกายดำเหมือนคนอเมริกาหัวล้าน
“ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ” กรีนบอกชายคนั้นก็หัวเราะแห็งแล้วตอบกรีนว่า “ฉัน...โลวี่ สติ้กกี้ยินดีทีไ่ด้รู้จัก”
“ฉัน KKRR-04 Green ค่ะคุณมีจุดประสงค์อะไรมิทราบค่ะ” กรีนแนะนำตัวพร้อมเอ่ยถามโลวี่และแปลงมือตัวเองเป็นมือสว่านไปพร้อมๆกัน
“เห...เธอเป็นตัวอะไรกันนะ” โลวี่ถามถามกรีนด้วยความอยกรู้อยากเห็นเมื่อเห็นกรีนแปลงมือตัวเองเป็นมือสว่าน
“หุ่นยนต์ค่ะ” กรีนตอบโลวี่ก็เกาหัวแล้วบอกว่า “ฉันคือผู้มีพันธุกรรมแปลกประหลาดอันดับที่17 โลวี่ สติ้กกี้ ต้องขอโทษด้วยนะแต่ขอยืมใช้อะไรบางอย่างหน่อยสิ”
โลวี่บอกกรีนก็ทำหน้าฉงน โลวี่ก็เดินไปหยิบเอาชั้นวางรองเท้าของบ้านอาคางิที่ทำมาจากเหล็กมา... “เอาละ เอาละ” เขาพึมพำ พริบตานั้นชั้นวางรองเท้าก็ถูกดูดเข้าไปในมือขวาของโลวี่มือขวาเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเงินไม่สิน่าจะเรียกว่ากลาย สภาพเป็นเหล็กมากกว่า...หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีมันก็กลายสภาพต่อกลายเป็นเหมือนท่ออะไรสักอย่างที่ปล่องสาม ปล่องอยู่ตรงปลาย...ซึ่งก็คือบริเวณเดียวกับตำแหน่งมือนั้นและ
“ขอโทษนะกรีนฉันคงต้องขอเก็บเธอที่นี่และ” โลวี่บอกพร้อมพริบตานั้นกระสุนจำนวณมากก็พุ่งออกจากปล่องนั้น มันพุ่งเข้าใส่กรีน...
------------------------------------
ทางด้านฮิวะเธอกำลังกระโดดไปมาตามหลังคาอย่างรวดเร็วจุดหมายของเธอมีเพียงอย่างเดียวนั่นคือการเข้าไปที่เมือง...
“ถึงเราจะรู้เรื่องของพวก21พันธุกรรมพอสมควรแล้วก็ตามเถอะ...แต่ว่าเราก็ยังไม่รู้เรื่องที่ว่าทำไมพวกนั้นต้องมายุ่งกับชุนสุเกะ...” ฮิวะคิดขณะกระโดดแต่แล้วก็มีสิ่งนึงปรากฎตรงหน้าเธอที่หลังคาหลังต่อไปที่เธอพึ่งลง...
“เธออีกแล้วเหรอ...” ฮิวะบ่นอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับดึงเคียวออกมาผู้ที่มาขวางทางจะเป็นใครไม่ไ่ด้นอกจากคุลาล่า ไดมอนคราวนี่เธอมา พร้อมกับชุดรัดรูปสีดำทั้งตัวที่มีซิปอยู่ตรงกลางชุด ซิปนั้นเปิดออกมาครึ่งนึงของชุดซึ่งพอจะทำให้สามารถเห็นเรือนร่างอัน อวบอัดของคุลาล่าร่างๆได้นอกจากนั้นเธอยังมัดแกละสองข้างด้วยริบบิ้นสีแดง...สวมหูแมวสีดำและใส่แว่นอีกด้วย...ที่ สำคัญตรงบั้นท้ายของคุลาล่ามีหางแมวปลอมประดับไว้ด้วย
“อ้าว นึกว่าใครแม่ยมทูตนี่เอง...นึกว่าจะได้เจอกับชุนุสเกะคุงซะอีก” คุลาล่าเอ่ยอย่างไม่สมอารมณ์พร้อมกับเท้าเอว
“นิ...ฉันไม่อยากมาเสียเวลากับเธอหรอกนะ บอกมาสิว่าพวกเธอมีแผนอะไรกันแน่” ฮิวะถามเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงมือถือของคุลาล่าดังขึ้นเป็นเสียงของเพลงป็อบที่กำลังฮิตสุดๆในช่วงนี่นั้นเอง
“ค่า ค่า คุลาล่าค่ะ” คุลาล่าเอ่ยขณะรับทำให้ฮิวะยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิมอีกเพราะนี่เหมือนเป็นการเมินเธอหน่อยๆด้วย
“เห...ฮงมิ ไดจิอาละวดแล้วเหรอค่ะ....ค่ะ จะรีบจัดการ” คุลาล่าจงใจพูดประโยคนี่เสียงดังๆให้ฮิวะได้ยินก่อนจะวางหู
“คุณไดจิอาละวดงั้นเหรอพวกแกทำอะไรเขานะ....” ฮิวะถามคุลาล่าก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “พวกเราไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย แต่หลังจากนี้พวกเราจะทำต่างหาก”
“พวกแกจะทำอะไร...” ฮิวะถามพร้อมกับจ่อเคียวไปที่คุลาล่าเธอก็ตอบอกมาด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุกว่า “ระเบิดเมือง”
เปรี้ยง! เสียงเคียวของฮิวะปักลงไปในน้ำแข็งของคุลาล่าที่เธอสร้างขึ้นมากันการโจมตีของฮิวะเอาไว้ได้ทันพอดี....
“พวกเรายืมมือฮงมิ ไดจิอาละวาดบ้าคลั่งแล้วพวกเราก็ผสมโรงเข้าไปด้วยไงล่ะ” คุลาล่าอธิบายแต่ฮิวะก็ยิ้มแล้วบอกว่า “ถึงพวกแกจะร่วมๆกันแต่ก็อย่าลืมว่ายังไงพวกแกก็ไม่มีทางทำลายเมืองนี่ได้หรอกนะเมืองนี่อย่างน้อยๆก็มีเนื้อที่ราวๆ1300กิโลเมตร”
“เธอลืมไปแล้วหรือไงกันจ๊ะอย่างน้อยตามระเบิดปั้มน้ำมันตามเมืองก็สร้างความเสียหายได้มากโขแล้วล่ะ หลังจากนี่เมือง อื่นๆไม่สิญี่ปุ่นจะต้องมาสนใจเมืองโฮชิโนะแห่งนี้กันอย่างแน่นอน” คุลาล่าอธิบายพร้อมกับสลายเกราะน้ำแข็งแล้วสร้างแท่งน้ำแข็งมาห่อหุ้มมือเธอไว้เหมือนกับดาบแล้วพุ่งเข้าฟันฮิวะ
เคร็ง!
“แล้วเธอ...ทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน...ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย” ฮิวะถามคุลาล่าขณะยกเคียวขึ้นมากันดาบน้ำแข็งของคุลาล่า
“ไม่รู้สิ ก็หัวหน้าสั่งมานิน่า....แต่เอาเถอะถ้าคนตายมากขนาดนี้เธอก็จะต้องทำงานมากขึ้น พวกโอบากะก็จะมีจำนวณมาก ขึ้น ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับชุนสุเกะไงล่ะ” เธออธิบายฮิวะก็โกรธจนหน้าแดงพร้อมกลับดันคุลาล่าออกไปแล้วประกาศกร้าวว่า “อย่ามายุ่งกับชุนสุเกะนะ่ย่ะ...แล้วก็ไม่ต้องมาเพิ่มงานให้ฉันด้วย ปัจจุบันเมืองวิญญาณคนก็จะล้นอยู่แล้ว”
“หึงสามีละสินะ....” คุลาล่าบอกทำให้ฮิวะหน้าแดงจัดขึ้นพุ่งเข้ามาหาคุลาล่าหมายจะเอาเคียวเจาะหัวเธอให้ตาย
กึก!
เธอสร้างเกราะน้ำแข็งขึ้นมากันการโจมตีของฮิวะเอาไว้... “เอางี้ไหม...ใครชนะได้ชุนสุเกะไปครอง” คุลาล่าบอกฮิวะก็ตอบออกมาอย่างโกรธๆว่า “ไม่เล่นย่ะ!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างตอนต่อไป
ฉันกรีนค่ะ ตอนนี่ฉันกำลังเผชิญหน้ากับ1ใน21พันธุกรรมค่ะ...รู้สึกจะชื่อ...ชื่อ...ชื่อ...เอ่อลืมไปแล้วล่ะค่ะ ตอนต่อไปใน WOW “การต่อสู้ของชุนสุเกะและกรีน”ติดตามชมให้นะค่ะ ~~~~~~ ------------------------------------------------- ต้นฉบับหมดแล้วครับไม่ได้เขียนตอนที่8เพิ่มเลย จริงๆตอนนี่แต่งไว้นานแล้วแต่ดองไว้ก่อนยังไม่เอาลง | |
|
| |
ReshaValentine นักเรียนมัธยม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 145 อายุ : 32 สังกัด : โทโฮคลับ Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Mon May 07, 2007 10:50 pm | |
| จะรออ่านต่อปายนะค้า~~ อยากอ่านมากๆ - -" คำผิดน้อยลงแระ *-* | |
|
| |
-Ken- นักเรยนประถม
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 60 อายุ : 33 สังกัด : Resena School อาชีพ : Emperor Registration date : 27/03/2007
ข้อมูลตัวละคร เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: ชาวบ้าน
| เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: WOW อัพตอนที่7 Wed May 09, 2007 8:17 am | |
| ตามอ่านครบแล้วละ=w= หนุกดี=w= | |
|
| |
| WOW อัพตอนที่7 | |
|